Bij het grote publiek is Tom Schamp het best bekend van zijn illustraties voor Humo en De Standaard , maar de laatste jaren heeft hij zich opgewerkt tot een van de toppers van de Vlaamse jeugdliteratuur. Zijn werk wordt gekenmerkt door een kleurige stijl, waarin surrealistische situaties aangevuld worden met talloze grappige details en verwijzingen naar zichzelf en naar zijn vorige boeken. Dat is ook weer het geval in De dromen van Boeba , waarvoor hij samenwerkte met auteur Agnès de Lestrade. Net als De zesde dag , de bewerking van het scheppingsverhaal waarvoor Schamp dit jaar een Boekenpauw kreeg, klapt dit boek open als een kalender. Hierdoor kan Schamp op het hele blad in de hoogte werken - de tekst heeft hij telkens op een andere plaats in de illustratie verwerkt. Boeba is een dromenmaker, die elke dag van de week iets anders in petto heeft: op maandag bakt hij dromen als zoete koekjes, waar vooral Moessa de fluitspeler verzot op is. Op dinsdag kweekt Boeba stevige dromen voor de vrouw van de melkboer, die wacht op haar man die in de oorlog vecht, enzovoort. De lekkernijen van Boeba kunnen sluimerende verlangens aanwakkeren en stil verdriet temperen. Wanneer op een dag zijn winkel dicht blijft, is het hele dorp ontzet: nu moeten de mensen hun eigen dromen bakken. De wereld van Boeba is een kleurige wereld, waarin culturen vrolijk vermengd worden en hartvormige bloemen groeien boven deuren van Petit Beurre. Een bootje lijkt verdacht op een sinaasappelpers, vuurtorens blijken te werken met een gigantische lucifer. Bij elke leesbeurt ontdek je weer iets nieuws, en wie het werk van Tom Schamp beter kent, kan vele verbanden zien met zijn vorig werk. Zowel qua vorm als qua inhoud is dit boek een prachtige ode aan de kracht van fantasie. (vjo)
Verberg tekst

Dromen zijn zoet. Met die vaak gelegde associatie willen Agnès de Lestrade en Tom Schamp in dit prentenboek visualiseren hoe je hoopt kunt putten uit dromen, die hier eerst geleverd worden door Boeba. De tekst spreekt van "bakken" en "smelten", en Schamp visualiseert de dromen effectief als patisserie: gebakjes, pralines, taarten. Op elke dag van de week, met uitzondering van vrijdag, bakt Boeba iets anders. Telkens blijkt er een iemand uit het bergdorp te zijn die nood heeft aan die specifieke dromen, die hun hoop levend houden. De oud-soldaat Moussa wenst dat zijn been geneest, Marika hoopt vurig op een toenadering van boekhandelaar Ahmed, op donderdag kijken de kinderen uit naar de gekke gebakjes van Boeba, en op zaterdag komen de dromen zo naar iedereen toe en blijven ze nawerken tot zondag. Zoals de namen suggeren en een aantal details in de prenten uitwijzen, bevinden we ons in West-Afrika. Ideaal natuurlijk voor Schamp, die bij voorkeur zwarte mensen tekent.

De routine in het dorp wordt gebroken wanneer Boeba verdwijnt. De dorpelingen blijven echter niet bij de pakken zitten, zoeken Boeba's receptenboekje en bakken hun eigen dromen. Die smaken niet helemaal zoals die van de bakker, maar de dorpelingen zijn best tevreden. Wanneer Boeba terugkomt ? van een reis naar een land waar ze zijn dromen dringend nodig hadden ? presenteren ze trots hun droomgebakjes en blijkt dat hun dromen al enigszins uitkomen.

Een paar wijze lessen dus over dromen en de eigen verantwoordelijkheid, die op het moment van de omwenteling in het verhaal duidelijk worden verwoord. Origineel kun je de lessen niet noemen, en prentenboeken over het belang van dromen zijn er legio. Agnès de Lestrade (Frankrijk, 1964) vertelt een sterk gestructureerd verhaal, rijk aan personages en emoties, goed verwoord, maar zonder literaire meerwaarde. Toch springt dit boek er tussenuit door de treffende associatie tussen dromen en gebak, en de wijze waarop Tom Schamp dit illustreert, zoals we dat gewoon zijn van hem: verscheiden, creatief, kleurrijk, met verrassende details en in een opvallende vormgeving. Het bakkersthema wendt hij op verschillende wijzes aan. Er zijn de gebakjes en taarten, vaak nog zo getekend en geschikt dat ze ook iets anders visualiseren (bv. letters van een woord, het hart van een zonnebloem). Er zijn de typische bakkerskledij, accessoires, geruite stoffen, het vertrouwde tegelwerk ? de bakkerij van Bouba is van de oude stempel, zo'n gezellige bakkerij uit de jaren '50. Met fruit, bloemen en cacaobonen weet Schamp ook geuren op te roepen. Heel leuk is wat Schamp aanvangt met papieren taartmatjes en ouderwetse kanten onderleggers: ze wikkelen de dromen in als waren het wolken. De eerste, stuntelige gebakjes van de dorpelingen schikt hij over twee pagina's op zo'n ovalen onderleggertje: dat levert een mooie, frisse prent op die de positieve omslag in het verhaal uitstekend vertolkt.

Ook heel geslaagd is de vormgeving van dit prentenboek. Net zoals in De zesde dag gebruikt Schamp het formaat van een kalender (liggende prenten, die aan de bovenkant ingebonden zijn). Dat past natuurlijk bij de dagenstructuur van het verhaal, maar Schamp maakt ook gebruik van dit formaat om de huizen van het dorp boeiend uit te beelden, met bv. verschillen tussen verdiepingen, een panoramisch overzicht van het bergdorp, opengewerkte huizen etc. Zoals we van hem gewend zijn, stopt hij die huizen vol verrassende details en grapjes. De tekst wordt volledig ingewerkt in de tekeningen. Een beetje overdreven is de opening in het voorplat, gevormd door de opengesperde mond van Boeba, al vangt Schamp ook daar weer leuke dingen mee aan, en speelt die mond ook een rol in de omslag in het verhaal. [Chris Bulcaen] Verberg tekst

Elke dag bakt Boeba dromen voor de bewoners van het dorp, maar vrijdag is een heilige rustdag en op zaterdag worden de dromen niet gegeten, maar ingeademd. Fluitspeler Moessa hoopt dat zijn been zal genezen, de vrouw van de melkboer hoopt dat haar man gauw uit de oorlog zal terugkeren en Marika hoopt dat haar overbuurman Ahmed haar in zijn armen neemt. Als Boeba op een dag verdwijnt, is iedereen in paniek. In dit prentenboek wordt op een wat gekunstelde wijze de boodschap gebracht dat je zonder dromen geen hoop hebt. De uitvoering is bijzonder: het boek moet een kwart slag gedraaid worden voordat de tekst en illustraties van boven naar beneden gelezen kunnen worden. Op de kleurige platen is veel te zien, maar ze zijn door het vreemde perspectief en de grote gezichten niet echt aantrekkelijk. De naïeve en kleurrijke stijl en de absurdistische sfeer van de illustraties doen denken aan Latijns-Amerikaanse schilderijen. Wel origineel door de verschillende technieken die zijn gebruikt. Het taalgebruik is niet eenvoudig en het verhaal zal niet iedereen aanspreken. Voor een kleine doelgroep. Vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst