Roos is een bijzonder meisje: ze kan nevels vangen. Ze weeft van mistgordijnen en nevelsluiers voor iedereen die dat wil de prachtigste stoffen, die alles bedekken wat pijn doet. Ook het pijnlijke gemis en de gevoelens van verlatenheid bij haarzelf houdt ze hiermee bedekt. Maar de mistspinsels zijn vluchtig en verdwijnen snel. Daarom moet er telkens opnieuw nevel worden gevangen en bewerkt. Op een dag krijgt Roos een brief van haar vader die haar wil zien. Dan herinnert ze zich haar jonge jaren weer, waarin eerst alles goed was, maar er later verwijdering ontstond tussen haar ouders. De komst van Roos’ papa brengt nieuwe hoop. Zal de mist nu gaan verdwijnen? Poëtisch geschreven magisch-realistisch verhaal vol symboliek en tederheid over wat een echtscheiding doet met een jong meisje. De ingehouden maar veelzeggende taal is gecentreerd op de pagina’s gedrukt alsof het echte poëzie betreft, De sferische illustraties, die met basale kleuren (met name okergeel en bruin) zijn op luxe papier gedrukt. Ze worden onregelmatig onderbroken door pagina’s van doorzichtig papier waarop met zwarte en grijze potloodtinten een deel van het verhaal wordt verteld. Bijzonder vormgegeven, dromerige prentvertelling met een hartverwarmend slot. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst

Van dit boek, van de makers van “Het land van de grote woordfabriek”, had ik erg hoge verwachtingen. Op het eerste zicht worden deze ook ingelost. Het boek is prachtig vormgegeven met ‘nevel’ in de vorm van kalkpapier tussen de bladzijden. Maar ook door de illustraties van Valeria Docampo komt de nevel op de eerste bladzijden bijna letterlijk het boek uit. Wanneer je verder bladert komen de zonnestralen je tegemoet. Tot daartoe is het boek een pareltje.

Ook de eerste bladzijden van het verhaal lossen de hoge verwachtingen in. De woorden spreken al je zintuigen aan. Siska Goeminne heeft een vertaling gemaakt die het origineel eer aan doet. De gelaagdheid die gecreëerd wordt door het werken met kalkpapier is subliem. Het verhaal draait om Roos die mooie dingen maakt van nevel. Tegelijkertijd lezen we subtiel vormgegeven kritiek op de maatschappij waarin we leven. Maar als Roos opeens een brief krijgt van haar vader, verandert alles. Roos wordt er erg blij van dat haar vader na vele jaren terug contact met haar opneemt. De scheiding van haar ouders heeft zwaar op haar gewogen. Ze maakt voor hem een mooi deken van zonlicht. Van de ene bladzijde op de andere slaat de sfeer om van grijs naar goudgeel. En dat is iets wat minder op mijn begrip kan rekenen. Wanneer je vader je na een scheiding jarenlang in de steek laat, en dan terug iets van zich laat horen, hoef je immers niet ontzettend blij te zijn. De pijn die hij jou hierdoor heeft gedaan, is niet opeens verdwenen. Hierdoor mankeert het verhaal in mijn ogen aan diepgang. Hoewel de illustraties en de vormgeving nog steeds ongeëvenaard zijn, komt de boodschap van dit verhaal dit keer minder aan.

Verberg tekst