Alain de Botton is een hedendaags schrijver en filosoof die zich volledig toelegde op de filosofie van het dagelijks bestaan. De Botton brengt filosofische gedachten op een oorspronkelijke en leesbare manier. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij in de zomer van 2009 door de eigenaar van een luchthaven wordt uitgenodigd om een week door te brengen in het nieuwste passagierscentrum van Heathrow. Merkwaardig is dat de opdrachtgever helemaal niets verlangde, waardoor de auteur volop zijn eigen weg kon gaan bij het schrijven. Tijdens zijn verblijf in Terminal 5 zou De Botton een impressionistische verkenningstocht ondernemen door de luchthaven. Het materiaal voor zijn boekje vergaarde hij met als standplaats een speciaal daartoe opgestelde schrijftafel in de vertrekhal en een kamer in het Sofitel. De Botton neemt de lezer mee door de vertrekhal, de luchtzijde en de aankomsthal. Hij geeft een uitvoerige beschrijving van de zichtbare aspecten van een luchthaven en wat er zich allemaal afspeelt. De auteur heeft gesprekken met personeelsleden, directie, passagiers op doorreis en mensen die vertrekken of afscheid nemen. Iedere observatie leidt tot filosofische mijmeringen als 'Wellicht zouden de meesten van ons baat hebben bij een bijna-ramp, om met onze neus op de werkelijk belangrijke dingen te worden gedrukt'. Verder komen ook de minder zichtbare aspecten aan bod, zoals de opleiding van het veiligheidspersoneel, de mensen die de maaltijden bereiden die aan boord worden opgediend, de luchthavenaalmoezeniers, het kantoor waarin het cockpitpersoneel een vlucht concreet voorbereidt en het vluchtleidingscentrum. Ten slotte vermeldt de auteur enkele duizelingwekkende gegevens ? zo vernemen we dat de transportband in de luchthaven zeventien kilometer lang is en 12.000 stuks bagage per uur kan verwerken.

De auteur drukt zich op een uiterst persoonlijke manier uit. Daardoor wordt het leven op de luchthaven zeer herkenbaar, hoewel hij aangeeft dat zijn boekje alleen maar een bescheiden weergave is van de chaotische, levende entiteit die een luchthaven is. Zowel de vertrek- als de aankomsthal en alles wat erbij hoort, worden met relativerende humor beschreven. Daarnaast zijn er tal van beschouwingen over onder meer armoede en rijkdom, de competenties van personeel, hartstocht en verdriet, het reizen, menselijke relaties, wachten en sterfelijkheid.

Het boekje is mooi geïllustreerd met kleurenfoto's van de bekende Britse fotograaf Richard Baker. Op bijna iedere pagina ondersteunt een foto de tekst van de schrijver, waardoor het geheel nog luchtiger en aangenamer om lezen is. Een week op de luchthaven is deugddoende lectuur voor al wie reist met een vliegtuig en lange wachttijden moet doorstaan. [Karlo Keersmaekers] Verberg tekst

Op zijn bekende geestige wijze doet de schrijver/filosoof Alain de Botton weer verslag over een fenomeen uit de hedendaagse samenleving. In de zomer van 2009 verbleef hij een week als ‘writer-in-residence’ op het vliegveld Heathrow. Hij krijgt een tafel in een hal, mag achter de schermen kijken en spreekt met de mensen die in deze wereld werken: van schoonmaker tot directeur. De Botton combineert zijn observaties met filosofische bespiegelingen. Het boekje beperkt zich tot de belevenissen van die ene week, waardoor het veel dunner dan De Bottons vorige boeken is. Dat is jammer, want het onderwerp leent zich voor meer. Maar misschien kan de lezer daarvoor ‘De kunst van het reizen’ nog eens opslaan. Mede door de vele foto’s lezen de boeken van De Botton heerlijk weg. De illustraties (eerst zwart-wit, nu in kleur) krijgen een steeds prominentere plek. Fotograaf Richard Baker die ook het vorige boek ‘Ode aan de arbeid’ van beelden voorzag, is weer van de partij. Door de hele tekst heen zijn tientallen kleine foto’s van hem opgenomen, die eigenlijk een autonoom verhaal vormen. Kleine druk. Verberg tekst