Al valt de invloed van een auteur als Proust (1871-1922) in algemene zin moeilijk te meten, het is natuurlijk een aardige gedachte, diens brieven, essays en romans navlooiend, Proustiaanse opvattingen te categoriseren en daar een filosoferend, ironiserend commentaar aan vast te knopen. Dat levert in dit geval charmante lectuur op, al vraag je je wel meteen af of een briefje van de zestienjarige Proust en de 50-jarige doodzieke auteur nog wel eenzelfde wereldbeeld weerspiegelen. De Engelse auteur (1969) heeft ijverig rijp en groen vergaard, tot en met het recept van de chocolademousse bereid door Françoise in de roman 'Combray', als voorbeeld van de vooraanstaande rol die voedsel speelt in Prousts werk. Jammer genoeg ontbreekt een bibliografie, zodat niet altijd is na te gaan uit welke periode of welk geschrift het Proustiaanse gedachtegoed nu wel afkomstig is. Wat Proust beoogt, is het activeren van onze onvolgroeide, dan wel afgesleten belevingen en ons verheffen boven de clichés. Wat niet wegneemt dat toen Proust in 1922 Joyce ontmoette hij zich geenszins openstelde voor een prikkelende gedachtewisseling, maar hardnekkig de boot bleef afhouden. Verberg tekst