Het prentenboek Kerity is gebaseerd op de Franse animatiefilm 'Kérity, la maison des contes'. Voor het scenario werd Anik Le Ray geïnspireerd door een driejarige jongen die zich verwonderde over het feit dat hij, in tegenstelling tot iedereen in zijn omgeving, nog niet kon lezen. Die gebeurtenis, samen met haar fascinatie voor sprookjesverhalen, vormen de basis voor het nogal eenvoudige, rechtlijnige verhaal.
Na Eleonora's dood krijgt haar neefje Nathan de volledig bibliotheek in zijn bezit. Als het vakantiehuisje van de familie na een storm zwaar getroffen blijkt, besluit Nathan grootmoedig om de boeken te verkopen en zo de schade te vergoeden. Maar dan openbaart zich het grote geheim: de papieren personages, veelal sprookjesfiguren zoals Kapitein Haak, Alice in Wonderland, de Gelaarsde Kat, komen tot leven en willen de verkoop verhinderen. In tegenstelling tot avonturenverhalen en bij uitbreiding ook (animatie)films waar dergelijke passages voor opwindende en fascinerende intermezzo's zorgen, blijft deze scène slechts een geforceerde papieren constellatie. Door zo'n snelle, monotone afhaspeling gaat veel van het mysterie verloren.
Voor de verdere invulling van het magere verhaaltje put Le Ray schaamteloos uit de typische ingrediënten van het klassieke avonturenverhaal, hier in alliantie met het cultuursprookje: de nalatenschap van een overleden persoon bestaat uit oude verhalen, de verboden deur van de bibliotheek herbergt een wereld vol geheimen. Nathan vertrekt nogal voorspelbaar op queeste om de sprookjesfiguren te redden, maar wordt net zo klein gemaakt als de figuurtjes zelf, wat natuurlijk voor extra problemen zorgt. Deze passages krijgen echter weinig invulling, de te trotseren gevaren leveren nergens een spannend relaas op. Aan moraliserende passages daarentegen geen gebrek: "Door de geboden vriendschap voelde Nathan zich vol vertrouwen en was hij bereid zijn vriendjes te redden!". Naarmate het einde nadert, werd duidelijk duchtig geknipt in het oorspronkelijke filmscenario, zodat het verhaal binnen het format van het prentenboek past. Het resulteert in een warrige verhaallijn, waarin allerhande scènes zonder rode draad worden afgewisseld. Dankzij steun uit onverwachte hoek wordt het happy end vanzelfsprekend wel gegarandeerd.
Le Rays taalgebruik en zinsbouw kennen weinig tot geen variatie, waardoor het sprookje algauw een eenzijdig vertelseltje wordt. Illustratrice Rébecca Dautremer, o.a. bekend van Het boek van de vergeten prinsessen zorgt voor een feeëriek decor, waarin warme, donkere kleuren de boventoon voeren. De personages worden meermaals in een bundel licht gevangen, waardoor de centrale focus haast vanzelfsprekend naar hen verschuift. Het zorgt voor beklijvende prenten, zoals de minuscule Nathan die tegenover de enorme ruimte vol stoffige boeken geplaatst wordt. De sprookjesfiguren krijgen daarentegen niet de aandacht die ze verdienen: de gelijkvormigheid in hun uitwerking en het gebrek aan detail maakt hen tot makkelijk inwisselbare figuurtjes. Het blijkt geen sinecure om een animatiefilm tot een geslaagd en diepgaand prentenboek te transformeren. Kerity blijft vooral een commerciële uitgave, die weinig tot niets toevoegt aan de tekenfilm. [Jürgen Peeters] Verberg tekst

Nathan, een jongetje dat nog niet zo goed kan lezen, erft van zijn tante een bibliotheek vol met oude, geheimzinnige boeken. Al gauw ontdekt hij het geheim hiervan als de sprookjesfiguren uit de boeken tot leven komen en hem vragen hen te helpen, zodat ze niet voorgoed verdwijnen. Groot formaat prentenboek voor oudere kleuters (en nog wat ouder) waarin het verhaal nogal ingewikkeld wordt verteld in een matige stijl, waarvan je kunt merken dat het is gebruikt als script voor de gelijknamige Franse animatiefilm 'Kérity, la maison des contes'. Met mooie, geheimzinnige, wat surrealistisch aandoende illustraties over twee pagina's, die kwalitatief ver boven de tekst staan en het verhaal meer dan alleen maar ondersteunen. Ze zijn boeiend en intrigerend, niet met de computer, maar handmatig gemaakt. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar.