‘Het leven begint’, roept Roos en ze rent paniekerig in het rond. Een groep jongeren komt erbij, ze praten over hun toekomst. ‘Maar wij moeten volwassen worden… toch? Hebben we een keus?’. Het is een vreemde scène waarmee Echt spel van Caja Cazemier begint. Waar gaat het over? Wie zijn ze? Roos en Joppe gaan naar de jeugdtoneelschool en repeteren voor een theaterstuk. Ze hebben elkaar op het podium leren kennen, ze voelden meteen de aantrekkingskracht maar ze dansen om elkaar heen, in afwachting van de eerste stap. Joppe geeft erg tegenstrijdige informatie over zichzelf. Liegt hij? Wat meent hij en wat meent hij niet? Daardoor kan Roos niet meteen hoogte van hem krijgen maar zij heeft al gauw andere zaken aan haar hoofd. Haar ouders gaan scheiden en dat had ze niet zien aankomen. Het boek draait om de levens van Roos en Joppe, die op hun kop zijn gezet, om hun relatie met elkaar en om hun passie voor toneel en hoe dit als een pleister op de wonde werkt.
Cazemier weeft verschillende verhaallijnen kunstig door elkaar in maar slechts honderdvijftig bladzijden, wat een evenwichtige oefening is die ze met verve voltooit. Uitstekend is hoe ze het motief echt/gespeeld als een rode draad door het boek leidt. Het is al meteen in de titel te zien: ‘Echt spel’ kan zowel de dichotomie duiden als het feit dat het om een serieus, echt toneelstuk gaat waarvoor Roos en Joppe oefenen. Verder leidt ze de lezer meermaals om de tuin zoals ze met de eerste scène doet. Het is onmogelijk om te zeggen of het om een scène uit het theaterstuk gaat of uit het verhaal, tot de regisseur ‘stop’ zegt. Zo’n scènes zijn ook strategisch geplaatst. De relatie tussen Joppe en Roos ontstaat niet meteen, eerst is er Lana. Op een feest gaan alle remmen los en de twee meisjes gaan de confrontatie aan, ze vechten om Joppe. Weer weet de lezer niet hoe het zover is gekomen, het past ook niet bij de personages om zo te reageren, wat heeft hen gedreven? Tot de regisseur een opmerking geeft en alles weer in het juiste perspectief valt. De ingreep vergroot een spanning die al subtiel in de tekst aanwezig was zonder afbreuk te doen aan de persoonlijkheid van de personages. Dit alles geeft het boek een rijke dimensie. Jammer is het voorspelbare einde en de versoepeling van Joppes karakter. Gedurende het hele verhaal heeft Joppe een afwerende, rebelse houding, maar aan het einde weet Roos hem te versoepelen tot een modelkind, maar dit is Joppe niet meer. Al bij al is Echt spel fraai in elkaar gestoken en dat is vooral te danken aan het gebruik van theater als hobby, afleiding, retrospectie en passie.
[Sahra Correia] Verberg tekst

Roos (15) en Joppe (16) leren elkaar kennen op de jeugdtheaterschool. Ze worden verliefd op elkaar, maar omdat ze allebei hun eigen problemen hebben, maakt dat hun relatie erg moeilijk. De ouders van Roos gaan scheiden, waardoor Roos met veel vragen en onzekerheden zit. De moeder van Joppe is overleden; zijn vader heeft een nieuwe vriendin. Dit is voor Joppe moeilijk te accepteren omdat hij de dood van zijn moeder nog niet verwerkt heeft. De voorstelling waarvoor ze aan het repeteren zijn, ‘De voorstelling van je leven’, biedt gelukkig houvast en zorgt er uiteindelijk voor dat hun relatie weer kans krijgt. Vlot leesbaar verhaal, geschreven vanuit wisselend perspectief: Roos of Joppe. Hierdoor krijgt de lezer van beide kanten zicht op de gebeurtenissen. Het verhaal bestaat uit korte hoofdstukken waarin veel thema’s aan de orde worden gesteld. Inhoudelijk is er echter weinig diepgang en de uitwerking van de personages had beter gekund. Korte hoofdstukken. Aantrekkelijk foto-omslag. Vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

Roos en Joppe zijn bevriend; ze hebben een gezamenlijke hobby: toneelspelen. Roos is heimelijk verliefd op Joppe maar ze durft haar liefde niet uiten. Wanneer ze op de koop toe te horen krijgt dat haar ouders gaan scheiden heeft ze wel iets anders aan haar hoofd dan voortdurend over Joppe te piekeren. Trouwens, Joppe heeft ook zo zijn zorgen.
Caja Cazemier beheerst de kunst om vlotte verhalen te schrijven, haar inlevingsvermogen is groot en ze kan ontroeren. De invalshoek die ze gebruikt om de personages voor te stellen, via hun theaterspel, is origineel. Het maakt het verhaal aangenaam om lezen en geeft het iets extra's want de problematiek - echtscheiding, verlies van een ouder - komt al zo vaak voor in verhalen voor deze doelgroep. Vooral de hoofdrolspelers Joppe en Roos zijn heel goed getypeerd en heel realistisch weergegeven. Ze weten de lezer mee te slepen, te boeien en te ontroeren. Het is de sterkte van deze schrijfster dat ze in de huid van jonge mensen kruipt en hun gevoelens oprecht weet te vertolken. Een goed verhaal.
Verberg tekst