In de eigentijdse verhalen van Caja Cazemier worstelen jongeren met hun puberteit. Iris is zestien en voelt zich zeer tekortgedaan wanneer haar moeder Leonie een nieuwe relatie aangaat en bovendien nog een tweeling krijgt. Ze loopt van huis weg, belandt in een pleeggezin en verhuist daarna naar een leefgroephuis. Door haar negatieve gedrag, veruiterlijkt door haar zwarte kledij, botst ze in de groep, op school en zelfs met haar vriend Bart. De vriendschap van medebewoonster Ilona en de hulp van de begeleiders slaan gaandeweg barsten in haar zwarte schild. Iris krijgt oog voor het verdriet van anderen en zoekt zelfs opnieuw contact met haar moeder. Dat loopt uit op een fiasco en zo is ze terug bij af. Na een onafwendbare mislukking op school en een positieve werkervaring tijdens een vakantiejob, komt een definitieve kentering. Ze legt haar zwarte kleren af, hernieuwt voorzichtig het contact met haar moeder en breekt met haar vriend. Iris is klaar om haar leven zelf positief in handen te nemen.
Dit verhaal, dat eerder verscheen in 1994, is in de herwerkte versie nog altijd actueel: de personages en situaties blijven herkenbaar en realistisch. Cazemier volgt Iris’ ambivalente gevoelens op de voet en maakt ze begrijpelijk. Iris’ langzame klim uit het zwarte gat verloopt niet rechtlijnig, maar gebeurt met ups en downs. Daardoor verhoogt het realistische karakter van het verhaal, hoewel je af en toe toch de indruk krijgt dat het maar wat voortkabbelt. Dat er op het einde nog een nieuwe verliefdheid als obstakel bij komt, was niet meer nodig. 
De interactie tussen Iris en haar tegenspelers werpt een veelzijdig licht op hun situatie en karakter. Zo plaatsen de dialogen tussen Iris en haar moeder Leonies gedrag in een begrijpelijk daglicht, zonder het goed te praten. Ook Bart mag even reageren op het verwijt van bemoeizucht en bezitterig gedrag. Een mooie rol is weggelegd voor vriendinnen Senna en Ilona, die Iris in haar hoogten en laagten volgen.
Iris kan nog altijd model staan voor een moeizaam opgroeiende puber in een specifieke probleemsituatie. In het verhaal wordt nogal licht over probleemgedrag als ‘jatten’, roken en losse relaties gegaan, maar ook dit zal de realiteit wel benaderen. Het positieve einde is een opstekers voor pubers die met dezelfde gevoelens geconfronteerd worden. [Jet Marchau] Verberg tekst

Iris (16) baalde er enorm van dat haar moeder een nieuwe relatie is aangegaan en volledig opgaat in de zorg voor haar pasgeboren tweeling. Daarom liep ze weg van huis. Na een verblijf in een tijdelijk pleeggezin wordt ze in een leefgroephuis geplaatst. Omdat ze zich tegen praktisch alles en iedereen verzet, werkt ze zich voortdurend in de nesten. Het duurt even voor Iris zich realiseert wat ze aan het doen is. Pas dan kan ze gaan onderzoeken wie ze is en wat ze nu werkelijk wil. Vlot verhaal waarin Iris’ onzekerheid, verliefdheden en seksuele gevoelens goed beschreven worden. Ook de facetten van het aangaan van relaties (met moeder, vrienden en vriendinnen, leefgroepbegeleiders enz.) en de angst niet de moeite waard gevonden te worden en opzij geschoven te worden, zijn treffend weergegeven. Goede karaktertekeningen van de belangrijkste personen in het verhaal. Eigentijds taalgebruik, prettige bladspiegel. Geheel herziene uitgave van het gelijknamige boek uit 1994. Zeer aantrekkelijk verhaal voor jongeren vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

Sinds haar moeder en diens vriend Gijs een tweeling hebben gekregen voelt Iris zich eenzamer dan ooit. Vroeger had ze haar moeder voor zich alleen en nu gaat alle aandacht naar de tweeling. Iris voelt zich in de steek gelaten door haar eigen moeder en is echt onhandelbaar. Ze besluit weg te gaan, want niemand zou haar missen. De maatschappelijk werkster plaatst haar tijdelijk in een pleeggezin waar ze zich even kattig en vervelend gedraagt. Haar vriend Bart komt haar opzoeken; hij vindt dat ze eens ook aan anderen moet denken en niet steeds aan zichzelf. Maar Iris heeft er geen oren naar. Na het pleeggezin kan ze terecht in een leefgroep, maar daar zijn nog meer regels die ze moet in acht nemen. Iris negeert alles: ze komt te laat voor het eten, ruimt nooit op, doet geen karweitjes. Ze heeft met iedereen ruzie. Ze beseft dat het haar schuld is, maar ze kan zich gewoon niet positief opstellen. Wanneer Thijs in de leefgroep komt, voelt ze dat hij bij haar iets teweeg brengt, dat ze verliefd gaat worden. Maar ze wil zich niet hechten aan iemand. Ze mist alleen haar moeder, die heeft ze nodig.
Een gevoelige jeugdroman waarin een zeer actueel thema wordt aangesneden. Er zijn meer en meer samengestelde gezinnen waar veel van de samenwonenden gevraagd wordt. Soms botsen karakters en is het goed om een beetje afstand te nemen. Dit verhaal is goed geschreven, niet overdreven. Sommige jongeren gaan er zich in terug vinden, anderen gaan beseffen hoe goed ze het thuis hebben.
Verberg tekst