Ben heeft zijn zusje met plakband aan haar bed vastgeplakt. Zijn moeder vindt dat het tijd wordt dat hij wat meer verantwoordelijkheid leert dragen en daarom krijgt hij als straf een hamster. Hij doopt het dier Jasper Stinkbil. Al snel blijkt dat Jasper Stinkbil kan praten en helemaal niet opgezet is met zijn naam. Maar gedane zaken nemen geen keer, dus legt hij er zich bij neer dat Ben hem 'Stinkie' noemt.
Stinkie blijkt, in tegenstelling tot Ben, een kei in wiskunde te zijn en helpt Ben met zijn huiswerk. Bens meester vertrouwt het echter niet. Hoe kan Bens huiswerk perfect zijn terwijl hij er in de klas helemaal niets van bakt? Bens vader sluit op het oudercontact een weddenschap af met meester De Vilder. Als Ben voor de volgende test een voldoende haalt, zal de meester zijn baard felroze schilderen, maar als Ben zakt, dan moet Ben de wagen van de meester met een tandenborstel wassen terwijl hij een T-shirt draagt met daarop: ‘Ik ben een oplichter’.
Ben wil Stinkie naar de school meesmokkelen. Stinkie stemt met tegenzin toe, maar het loopt al snel verkeerd, zodat Ben zakt voor zijn toets, met alle bijbehorende gevolgen. Toch dringt Ben er bij zijn vader op aan om een nieuwe weddenschap met meester De Vilder niet af te slaan. Hij is immers vastbesloten om aan te tonen dat zijn meester ongelijk heeft.
Zowat elke pagina is voorzien van een illustratie. Het boek is humoristisch door de situaties, maar ook door de overdreven karakters. Ben is ongelofelijk dom. Zijn eenvoudige sommen lost Stinkie zonder problemen op. Het beest beweert dat hij ook Frans kan, maar een zin als ‘Ma français n’est pas mauvais, pour un hamster’ bewijst dan weer het tegendeel.
De volwassenen komen niet echt positief uit de verf. Bens vader brengt zijn zoon in diskrediet door op de uitslag van zijn toets te wedden. En meester Aart de Vilder doet al even gretig mee. Bovendien is het allesbehalve vleiend voor zijn educatieve capaciteiten dat een hamster er wel in slaagt om Ben wiskunde bij te brengen en hij niet. Een vlot en grappig boek met een luchtige bladspiegel. [Natascha Coene] Verberg tekst

De moeder van Ben bedenkt altijd ongewone straffen. Als Ben (9, ik-figuur) zijn zusje met plakband heeft vastgeplakt aan haar bed, verbant ze voor straf de tv en alle spelletjes naar de schuur en koopt ze een huisdier voor Ben, om hem daarmee verantwoordelijkheid bij te brengen. Het huisdier is een hamster, die door Ben Stinkie wordt genoemd. Stinkie is heel speciaal, want hij kan praten en is ook nog eens heel goed in rekenen. En juist daarin is Ben heel slecht. Als zijn rekenleraar met zijn vader een weddenschap heeft afgesloten over Bens rekenvaardigheden, bedenken Stinkie en Ben samen een plan om de vervelende leraar beet te nemen. Met bedrog lukt dat niet, dus moeten ze echt iets goeds bedenken. Het verhaal wordt verlevendigd met vele kriebelige, humoristische zwart-witte pentekeningen. De tekst is gedrukt in duidelijke schreefloze letters. Soms zijn zinnen lang en helaas worden regelmatig woorden afgebroken. Af en toe worden er moeilijke woorden gebruikt. Ruime interlinie en brede marges. Eerste deel* uit een humoristisch reeks over Benjamin Brinks en zijn bijzondere hamster Stinkie. Vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst

‘Mijn moeder had veel ervaring met het geven van ongewone straffen ... En nu had ze, dankzij het plakbandincident, aangekondigd dat ze een huisdier voor me ging kopen.” Deze inleiding op de achterflap deed me dadelijk zin krijgen om dit boekje te lezen. Hopelijk denken jeugdige lezers er ook zo over. Ze zullen er namelijk erg van kunnen genieten.
Benjamin Brinks is een ondeugend kereltje. Op een dag krijgt hij dus als straf een hamster. Leuk, maar met de bijhorende verantwoordelijkheden ziet Benjamin er toch wat tegen op. Niet voor lang, want de hamster blijkt een slim pratend knaagdier te zijn. Een heus rekenwonder, talenknobbel, wetenschappelijk brein, ... Benjamin ziet zijn kans schoon om op school eindelijk eens wat betere punten te halen. En dat lukt in eerste instantie. Het huiswerk van Benjamin is ineens aanzienlijk beter. Zijn ouders zijn verrukt. De leerkrachten uiteraard wantrouwig. En dan moet Benjamin met een test bewijzen dat hijzelf voor die mooie cijfers kan zorgen. Zijn vader wedt zelfs met de leerkracht.
Oké, een vader die een weddenschap sluit met een leerkracht (en wat voor één!), het is niet echt realistisch. Maar het draait hier om de humor en de gekke situaties. Het taalgebruik is niet altijd eenvoudig. Ook worden er al eens langere zinnen gebruikt. Maar dat vind ik eerder een meerwaarde. Door de luchtigheid en de humor lijkt me dat de lezertjes dit zeker gaan aankunnen. Beter nog: ze gaan het boek willen lezen.
Te gekke potloodtekeningen zorgen voor de nodige afwisseling. Uitermate geschikt voor jongens en meisjes rond acht jaar of wat oudere, niet zo gretige lezers.
Dit is een eerste deel. Laat deel twee maar komen.
Verberg tekst