Vioolspeler Hector en zijn hond Bruno zijn onafscheidelijk, in goede en slechte tijden. Als Hector te oud wordt, stopt hij met vioolspelen. Niemand wil meer naar zo’n oud vioolspelend heerschap luisteren als je ook naar een concert van fraai pianospelende beer kunt gaan. Hond Bruno pakt het vioolspelen op en blijkt een natuurtalent. Zijn tenentintelende mooie muziek wordt ook door beer gehoord die hem meeneemt op tournee met zijn Beers Big Band. Dit tot groot verdriet van Hector die hem bij het vertrek uit jaloezie enkele pijnlijke woorden toevoegt. Als maanden later de band in de stad van Hector optreedt blijkt dat ware vriendschap en goede muziek nooit verloren gaan. Groot formaat prentenboek dat als zelfstandig vervolg op ‘De beer en de piano’* gelezen en bekeken kan worden. Ontroerend verhaal gegoten in sfeervolle prenten waarin eenzaamheid, verdriet, succes en de nachtelijke sfeer ‘voelbaar’ zijn geïllustreerd in warme en donkere kleuren. De illustraties variëren van grootte; de soepel lopende tekst staat in verschillende kleuren boven, onder of in de platen gedrukt. Mooie ode aan vriendschap, omgaan met vergankelijkheid en muziek. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Na het binnenhalen van enkele nominaties en prijzen heeft David Litchfield voor een vervolg op “De beer en de piano” gezorgd. Na een pianospelende beer, lukt het in dit voorleesverhaal een hond om viool te spelen. Hector speelt al jarenlang viool met hondje Bruno als zijn grootste fan aan zijn zij. De oude Hector beslist zijn grote droom, om ooit in een groot concertgebouw te spelen, op te geven omdat er toch geen interesse in hem getoond wordt. Hector belandt zonder zijn viool in het gevreesde zwarte gat, terwijl Bruno dag en nacht oefent en zo een prima muzikant wordt. Hij wordt uitgenodigd door de beroemde beer om deel uit te maken van een band met muzikale dieren. Voor Hector is het pijnlijk om zijn vriend, die er dan ook nog eens in slaagt om te doen wat Hector nooit gelukt is, te zien vertrekken. Hector ziet in dat hij fout is geweest en gaat op zoek naar Bruno, die ondertussen met de band de wereld rondreist. Uiteindelijk zorgt Bruno nog voor het “moment de gloire” van zijn teruggevonden vriend.

Je kan dit tweede deel gemakkelijk lezen zonder het eerste deel gelezen te hebben, maar dan komt de ontdekking van Bruno door de beer toch wel iets te abrupt. Lezers van “de beer en de piano” zullen een warmer gevoel overhouden aan de verwijzing naar en het wederoptreden van de beer uit boek 1.

De illustraties zijn mooi en sfeervol uitgewerkt. Vooral de emoties van Hector worden duidelijk weergegeven. Knap ook dat het “jaloeziegevoel” een uitgebreide plaats krijgt, zonder het letterlijk te verwoorden. Omdat de illustraties zo voor zich spreken, mocht er voor mij zeker gesnoeid worden in de hoeveelheid tekst. Soms krijg je als lezer wat overbodige informatie. De tekst staat in een duidelijk lettertype over de illustratie gedrukt. Of dit vervolg echt een meerwaarde is, laat ik in het midden. Maar het is zeker een aangenaam voorleesverhaal over muziek en vriendschap.

Verberg tekst