Tom (12) belandt met een enorme buil op de kinderafdeling van het Lord Funt Ziekenhuis. De omstandigheden zijn er niet veel beter dan op de gehate kostschool waar hij vandaan komt. Het groepje kinderen rondom hem maakt evenwel alles goed. Om twaalf uur ’s nachts vormen ze ‘de Middernachtbende’ en dan maken ze op een creatieve manier de ultieme droom van een van hen waar. Er is veel spanning en actie, zeker als niet alles naar wens verloopt. Dit is een feel goodverhaal waarin kinderen het zwaar te verduren krijgen, maar dankzij hun fantasie, durf en onderlinge vriendschap halen ze het beste uit zichzelf en zetten ze de kindonvriendelijke volwassenen een hak. Zoals in eerder werk van de auteur maken de hilarische gebeurtenissen en de karikaturale personages het verhaal grappig en zelfs kolderiek. De expliciete boodschap is hartverwarmend, omdat liefde en zorg voor elkaar het winnen van cynisme en eigenbelang. Dit lijvige boek leest vlot door de korte hoofdstukken, de ruime bladspiegel en de vele grappige zwart-witillustraties. Een vermakelijk leesboek voor kinderen vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

David Walliams is vooral bekend door zijn rol in de populaire tv-serie ‘Little Britain’. Dat hij ook erg succesrijk is met zijn kinderboeken, is zowel te danken aan de sterke marketing als aan de voor kinderen aantrekkelijke mix van humor en een vleugje griezel. Omwille van dit laatste wordt hij wel eens de nieuwe Dahl genoemd, al is dat wat mij betreft te veel eer. Zijn verhalen zijn veel minder origineel dan die van Dahl en zijn taal is duidelijk minder sprankelend.

De middernachtbende is opgebouwd rond een beproefde formule: een groepje kinderen (hier patiënten in een ziekenhuis) komt in verzet tegen een bazige volwassene, in dit geval de hoofdverpleegster Matrone. De kinderen krijgen de hulp van een ‘kinderlijke’ volwassene - hier de conciërge met aartslelijk uiterlijk maar gouden hart - terwijl de booswicht bijgestaan wordt door slechteriken, in casu de werkster Dilly en de directeur van het ziekenhuis, al draait die op het eind wel bij. Matrone doet meteen denken aan juffrouw Bulstronk uit Dahls klassieker Mathilde, ook door haar taalgebruik: Weerzinwekkend kind! Je bent net zo walgelijk als die armzalige conciërge. Ze doet niets liever dan de kinderen te vernederen, het liefst in het bijzijn van anderen. Walliams laat geen kans onbenut om haar vreselijke karakter in de verf te zetten: De geniepige grijns op haar gezicht werd nog geniepiger. Ook de spanningstechnieken lijkt Walliams van Dahl overgenomen te hebben. Elk hoofdstuk eindigt op een cliffhanger. Het einde van hoofdstuk 6 doet denken aan het slot van het openingshoofdstuk in 'De GVR': ‘Wat zou er om middernacht gebeuren?’

Walliams zet de bendeleden trefzeker neer, elk met hun eigen persoonlijkheid, al mag je als lezer geen diepgaande typering verwachten. Ze staan in de eerste plaats in dienst van de plot die erop gericht is de dictatuur van Matrone ten val te brengen, iets waar ze natuurlijk in slagen. Dat het centrale personage Tom daarbij herenigd wordt met zijn ouders is een zoveelste toegift aan de lezer.

Het aantrekkelijkste aan het verhaal is de onvoorwaardelijke manier waarop de kinderen het voor elkaar opnemen. Echt ontroerend wordt het wanneer ze proberen de droom van de doodzieke Sally waar te maken. Deze fragmenten, waarin humor en emotie hand in hand gaan, zorgen voor een fijne leeservaring.

Verberg tekst

David Walliams is vooral bekend door zijn rol in de populaire tv-serie ‘Little Britain’. Dat hij ook erg succesrijk is met zijn kinderboeken, is zowel te danken aan de sterke marketing als aan de voor kinderen aantrekkelijke mix van humor en een vleugje griezel. Omwille van dit laatste wordt hij wel eens de nieuwe Dahl genoemd, al is dat wat mij betreft te veel eer. Zijn verhalen zijn veel minder origineel dan die van Dahl en zijn taal is duidelijk minder sprankelend.

De middernachtbende is opgebouwd rond een beproefde formule: een groepje kinderen (hier patiënten in een ziekenhuis) komt in verzet tegen een bazige volwassene, in dit geval de hoofdverpleegster Matrone. De kinderen krijgen de hulp van een ‘kinderlijke’ volwassene - hier de conciërge met aartslelijk uiterlijk maar gouden hart - terwijl de booswicht bijgestaan wordt door slechteriken, in casu de werkster Dilly en de directeur van het ziekenhuis, al draait die op het eind wel bij. Matrone doet meteen denken aan juffrouw Bulstronk uit Dahls klassieker Mathilde, ook door haar taalgebruik: Weerzinwekkend kind! Je bent net zo walgelijk als die armzalige conciërge. Ze doet niets liever dan de kinderen te vernederen, het liefst in het bijzijn van anderen. Walliams laat geen kans onbenut om haar vreselijke karakter in de verf te zetten: De geniepige grijns op haar gezicht werd nog geniepiger. Ook de spanningstechnieken lijkt Walliams van Dahl overgenomen te hebben. Elk hoofdstuk eindigt op een cliffhanger. Het einde van hoofdstuk 6 doet denken aan het slot van het openingshoofdstuk in 'De GVR': ‘Wat zou er om middernacht gebeuren?’

Walliams zet de bendeleden trefzeker neer, elk met hun eigen persoonlijkheid, al mag je als lezer geen diepgaande typering verwachten. Ze staan in de eerste plaats in dienst van de plot die erop gericht is de dictatuur van Matrone ten val te brengen, iets waar ze natuurlijk in slagen. Dat het centrale personage Tom daarbij herenigd wordt met zijn ouders is een zoveelste toegift aan de lezer.

Het aantrekkelijkste aan het verhaal is de onvoorwaardelijke manier waarop de kinderen het voor elkaar opnemen. Echt ontroerend wordt het wanneer ze proberen de droom van de doodzieke Sally waar te maken. Deze fragmenten, waarin humor en emotie hand in hand gaan, zorgen voor een fijne leeservaring.

Verberg tekst