Aan het geordende en bijna als in een ritueel verlopende samenzijn van het bejaarde echtpaar Alice en Jules komt abrupt een eind wanneer Jules, die naar loffelijke gewoonte 's morgens de koffie heeft gezet, door Alice dood wordt aangetroffen in de sofa. Aanvankelijk dringt de waarheid niet echt door tot Alice. Als dat dan toch gebeurt, dan staat zij erop niemand, ook haar zoon Herman niet, te verwittigen en in volstrekte afzondering bij haar gestorven man te blijven. Even lijkt het erop dat dit ook zal lukken, maar dan komt vaste schaakmaat van Jules, de autistische buurjongen David, op de proppen. Hij neemt tijdens het schaken Jules' plaats in en van hem komt ook de schitterende uitspraak dat "de buitenkant van meneer Jules" nu aanwezig is. Bij Alice komen de herinneringen op, die niet steeds even fraai zijn. Eindelijk zal ze hem de waarheid kunnen zeggen over diens verhouding met Olga, omdat ze ooit de doordruk van zijn brief aan haar heeft gevonden. En evengoed denkt ze terug aan haar miskraam. Toch getuigen deze herinneringen niet van rancune.

Diane Broeckhoven is erin geslaagd binnen de beperkte speelruimte van een novelle op een beklijvende manier de aanwezigheid van de dood binnen een relatie op te roepen en mede daarmee -- en dat is haar grootste verdienste -- te suggereren hoe de buitenkant op zo'n moment nauwelijks nog van tel is. Alice laat Jules nu in haar eigen gemoed binnenstromen, iets waartoe het echtpaar voorheen niet in staat is geweest. Zo lijkt Broeckhoven het alleszins te suggereren. Aan het slot buigt ze alle verdriet, dat onmerkbaar en onzegbaar aanwezig is binnen de hele tekst, trouwens verder om: de autistische David heeft de rol, en misschien ook de plaats van Jules in Alices leven ingenomen. De buitenkant van meneer Jules is een tekst waarin geen woord te veel staat en daar zijn opmerkelijke spankracht aan ontleent. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Wanneer een bejaarde vrouw 's morgens vroeg ontdekt dat haar man dood is, besluit ze niemand in te lichten en de tijd te nemen om hem die dingen te zeggen die ze niet eerder heeft kunnen of durven uitspreken. Zij bespreekt met hem de hoogte- en dieptepunten uit hun leven. Gedurende deze dag komt tweemaal haar autistische buurjongen bij haar. De jongen begrijpt haar en de situatie ("Meneer Jules is weg. Dit is de buitenkant van meneer Jules, zei hij."). Zijn aanwezigheid brengt licht en humor in de dag. Een ontroerende kleine roman. Het verhaal is krachtig geschreven en heeft een enorme schoonheid. Dit is de tweede roman voor volwassenen van de schrijfster (1946), na 'Het verkeerde keelgat' uit 1998. Eerder publiceerde ze vele jeugdboeken, waarvan enkele bekroond werden. Kleine uitgave met bij deze editie een nawoord van de auteur.