Aan het geordende en bijna als in een ritueel verlopende samenzijn van het bejaarde echtpaar Alice en Jules komt abrupt een eind wanneer Jules, die naar loffelijke gewoonte 's morgens de koffie heeft gezet, door Alice dood wordt aangetroffen in de sofa. Aanvankelijk dringt de waarheid niet echt door tot Alice. Als dat dan toch gebeurt, dan staat zij erop niemand, ook haar zoon Herman niet, te verwittigen en in volstrekte afzondering bij haar gestorven man te blijven. Even lijkt het erop dat dit ook zal lukken, maar dan komt vaste schaakmaat van Jules, de autistische buurjongen David, op de proppen. Hij neemt tijdens het schaken Jules' plaats in en van hem komt ook de schitterende uitspraak dat ‘de buitenkant van meneer Jules’ nu aanwezig is. Bij Alice komen de herinneringen op, die niet steeds even fraai zijn. Eindelijk zal ze hem de waarheid kunnen zeggen over diens verhouding met Olga, omdat ze ooit de doordruk van zijn brief aan haar heeft gevonden. En evengoed denkt ze terug aan haar miskraam. Toch getuigen deze herinneringen niet van rancune.
Diane Broeckhoven is erin geslaagd binnen de beperkte speelruimte van een novelle op een beklijvende manier de aanwezigheid van de dood binnen een relatie op te roepen en mede daarmee – en dat is haar grootste verdienste – te suggereren hoe de buitenkant op zo'n moment nauwelijks nog van tel is. Alice laat Jules nu in haar eigen gemoed binnenstromen, iets waartoe het echtpaar voorheen niet in staat is geweest. Zo lijkt Broeckhoven het alleszins te suggereren. Aan het slot buigt ze alle verdriet, dat onmerkbaar en onzegbaar aanwezig is binnen de hele tekst, trouwens verder om: de autistische David heeft de rol, en misschien ook de plaats van Jules in Alices leven ingenomen. De buitenkant van meneer Jules is een tekst waarin geen woord te veel staat en daar zijn opmerkelijke spankracht aan ontleent. Ook in deze bewerking in eenvoudig leesbare taal. [Jooris Van Hulle] Verberg tekst

Het dagelijkse leven van het bejaarde echtpaar Jules en Alice (ik-figuur) verloopt met vertrouwde tradities tot Jules plotseling overlijdt. Alice kan de werkelijkheid nog niet helemaal onder ogen zien. Zij neemt op haar eigen, niet traditionele manier afscheid van Jules, waarbij hun autistische buurjongen David zijn eigen rol heeft. Deel van de serie Vlaamse reuzen met (bewerkingen van) boeken van bekende Vlaamse auteurs in gemakkelijke taal. Een gevoelig onderwerp als doodgaan krijgt in deze vorm iets tastbaars. Niet eng of dramatisch, zeker niet alledaags, maar wel voorstelbaar. Mooi beschreven hoe een jarenlang samenzijn ook met de dood vol passie kan worden afgesloten. Het makkelijke taalgebruik zonder moeilijke woorden of zinsconstructies maakt het boekje geschikt voor een groot publiek. Ook goed te gebruiken als introductie voor gesprekken over dood en afscheid nemen. Goede, interessante leesstof voor wie is aangewezen op taal van een eenvoudig niveau. Duidelijke druk, overzichtelijke bladspiegel. Verberg tekst