Hoe Seppe ondanks alles zijn zestiende verjaardag haalde is een ‘modern’ en tevens ook ‘chaotisch’ boek, waarin motief, moraal of plot ver zoek zijn. Het verhaal laat zich nog het best omschrijven als een groots opgezette flashback, waarin de nadrukkelijk aanwezige auctoriële verteller Seppes levensgeschiedenis optekent.
Veel aandacht gaat daarbij uit naar Seppes moeder Elly, die haar eerstgeborene een wijze levensles meegeeft: ‘[…] Later zal ik je vertellen dat je recht door zee moet gaan, je eigen weg. Schop maar tegen de schenen van wie je in de weg staat […]’. Die moraal brengt Elly doorheen de roman in de praktijk. Als journaliste trekt ze ten strijde tegen maatschappelijk en sociaal onrecht. Inhoudelijk reikt Ed Franck echter niet verder dan wat gratuit fulmineren tegen het establishment. Elly’s nieuwe liefde Wout overdondert Seppe met allerhande wetenswaardigheden en feitjes. Deze veelal wetenschappelijke invalshoek wordt door Elly aangevuld met de kracht van verhalen en fantasie. Beide ruimdenkende volwassenen laten Seppe zelf experimenteren met de veelheid aan mogelijkheden die het leven te bieden heeft.
Vooralsnog komt Seppes kinderlijke-naïeve blik op allerhande maatschappelijke en religieuze vraagstukken goed tot zijn recht. Vormtechnisch reveleren deze passages echter meteen de grootste zwakte van de roman: de lezer wordt geconfronteerd met een schier oneindig uitdijend amalgaam aan herinneringen, ironisch verpakte levenslessen, pseudofilosofische beschouwingen, anekdotes en verzinsels. Dit ontspoort al te makkelijk in een overdaad aan gebeurtenissen, spitsvondigheden, voorbeelden ter illustratie, wat de in essentie boeiende beschouwingen ondergraaft en het geheel tot een wijdlopig en daardoor weleens langdradig verslag maakt. Op stilistisch niveau bezondigt Franck zich aan hetzelfde euvel. En dat schijnt hij zelf te beseffen, getuige zijn wat gratuite verdediging bij monde van de auctoriële verteller.
Aanzetten tot interessantere, diepgaandere passages bieden Francks beschrijvingen van Seppes opspelende hormonen en zijn schuchtere ontdekkingspogingen op het vlak van de liefde. Parallel hieraan ontwikkelt Seppe de gave van het woord. Zijn literaire bildung komt sterk uit de verf en overtuigt in alle eenvoud. Franck laat Seppes woorden en verhalen voor zich spreken. Hij verrijkt zijn beschouwingen over liefde en literatuur met talloze intertekstuele verwijzingen. Stuk voor stuk knipoogjes naar lezers die bekend zijn met zijn werk of (wereld)literatuur in het algemeen; aan jeugdige lezers gaan deze verwijzingen waarschijnlijk voorbij.
Deze intertekstualiteit kadert in een ruimer verband van experimenten, zoals een montagestructuur, een veelheid aan (vertel)stemmen en de zoektocht naar vernieuwende taaluitingen. Maar het boek blijft te sterk hangen in de fase van experiment om het experiment en gaat daarbij ten onder aan een ongebreidelde wildgroei van herinneringen, levenslessen, anekdotes en dergelijke meer. Daarmee zondigt Franck ook meermaals tegen zijn zelfverklaarde literaire opvattingen. Maar niets hoeft definitief te zijn, want aan het einde maakt de auctoriële verteller gewag van een mogelijk vervolg.
 
(Dit is een abstract van een artikel van Jürgen Peeters. De volledige tekst is verschenen in De Leeswelp 2, 2013.)
[Jürgen Peeters] Verberg tekst

In ruim vierhonderd pagina’s ontvouwt zich het leven van een uitzonderlijke jongen. Het verhaal begint al bij zijn grootouders en gaat stukje bij beetje door, totdat Seppe 16 jaar is geworden. Met veel humor groeit de lezer mee op met deze jongen, die ondanks zijn eigenzinnigheid iets van elke lezer in zich draagt. De onzekerheden tijdens het opgroeien, leren omgaan met de mensen om je heen, verliefdheid en vriendschap; het passeert allemaal de revue. De auteur schrijft zeer goed en voegt een volwassen ondertoon aan zijn werk toe, die het boek boven simpele kolderieke humor uit laat stijgen. Zo willen jongeren aangesproken worden. Voor volwassenen is dit boek bovendien een feest van herkenning en slaat het een mooie brug naar hun kinderen en naar de onzekere tijd die ook zij in hun jeugd gekend hebben. Door de dikte van het boek en het voortkabbelende verhaal dat een aaneenrijging van wonderlijke anekdotes is, is het vooral voor de veellezende jongere geschikt. Hen wacht een bijzondere roman die na het abrupte einde best nog tweehonderd pagina’s langer had mogen zijn. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

In dit boek volgen we het levensverhaal van Seppe, een humoristische, bizarre, verwarde maar bovenal zeer mondige kerel. Het verhaal begint niet bij zijn geboorte. Het begint bij zijn moeder, Elly. Elly is een vrijgevochten jonge vrouw met een uitgesproken mening en eigenzinnige gedachten. Als journaliste heeft ze een snedige pen. Op een bepaald moment in haar leven tikt haar biologische klok. Aangezien ze geen vriend heeft, en er op dat moment in  haar leven ook geen nood aan heeft, besluit ze BOM-moeder te worden. Ze gaat op zoek naar een geschikte kandidaat. Enige tijd later wordt Seppe geboren. Hij had iets weg van een diepvrieskip: een bol buikje met twee stakerige beentjes. Of nee, een vogeltje dat te vroeg uit het nest was gevallen. En dat gezichtje! Het dolfijntje is veranderd in een aapje, dacht ze. Maar wel een aapje waar Elly halsoverkop stapelverliefd op wordt. Ze wordt overspoeld door een grandioos gevoel: liefde. Diepe, onvoorwaardelijke liefde …’
Elly en Seppe beginnen aan hun levensavontuur. Het wordt een avontuur vol emoties, grappen, bizarre gebeurtenissen, fijne momenten om te koesteren. Maar ook minder leuke gebeurtenissen komen op hun weg.
Wanneer Seppe twee jaar is, sterven de ouders van Elly. Elly had nooit gedacht dat de dood van haar ouders haar zo zou aangrijpen. Maar rond die droevige periode leert ze ook Wout kennen, een echte levensoptimist. Elly verliest haar hart aan hem. Vanaf nu stappen ze met z’n drieën door het woelige leven. Wout is een echte allesweter. Hij geniet ervan om kennis te vergaren en deelt deze graag met Seppe.
Op school is Seppe een buitenbeetje. Met zijn vurige rosse haar zou hij een gemakkelijk prooi zijn om te pesten. Maar zijn scherpe tong en eigenzinnige, vrolijke karakter beletten dit. Seppes mondigheid zorgt met momenten voor hilarische conversaties en gebeurtenissen op school.
Wanneer Seppe naar het middelbaar gaat, maakt hij kennis met de eerste perikelen van de puberteit. Het leek wel of hij aan het verpoppen was, alsof hij zijn kinderlijke rupsenhuid afwierp, op zoek naar een nieuwe. Vanaf nu worden we meegezogen in de rollercoaster van de puberteit in al zijn aspecten.
Seppe gaat op zoek naar zijn eerste zoen. Die zoektocht wordt er één met ups en downs. Ook de existentiële angst om dood te gaan komt Seppe tegen op zijn pad naar volwassenheid. Seppe krijgt behoefte om deze chaotische wereld te ordenen. Dat is het begin van ‘de levenslessen’. Na een belangrijke gebeurtenis schrijft Seppe zijn bevindingen, wat hij eruit geleerd heeft neer in een belangrijke les. 34 lessen zal hij tijdens de volgende periode in zijn leven neerpennen, tot zijn zestiende verjaardag.
Ik heb van dit boek genoten. Het was een plezier om het verhaal van Elly, Wout en Seppe te kunnen volgen. De auteur zet de personages zo echt neer! Hij gebruikt zoveel humor, speelt zo met taal, dat je er vrolijk van wordt. Zo is er bijvoorbeeld de scène tijdens Seppes derde verjaardag, waarin Elly een brandje blust met soep. Of de uitspraak van Seppe: De auto’s hebben mijn kaka platgereden. Waarmee hij bedoelt dat hij diaree heeft. Of de zin waarmee der auteur het stukje afsluit waarin Seppe verliefd wordt op een celliste, die drie weken nadien aan een slepende ziekte sterft: Een fee had terloops zijn ziel geroofd en was ermee weggevlucht.
Kleurrijk en speels is de kaft. Maar ook de inhoud, en het leven van Seppe. Indien Seppe ooit mijn pad zou kruisen … ik zou er alleen maar vrolijk van worden!
Een echte aanrader!
Verberg tekst