Nadat haar ouders omkwamen bij een cholera-epidemie in Brits-Indië, wordt Mary Lennox naar haar Engelse oom Archibald en zijn landgoed Misselthwaite gestuurd. Mary is een kind dat nooit liefde heeft gekend. Archibald, die sinds het overlijden van zijn echtgenote in zichzelf gekeerd leeft, besteedt evengoed weinig aandacht aan zijn negenjarige nichtje, en reist voortdurend naar het buitenland. Ook de bedienden mijden Mary, maar de goedige dienstmeid Martha slaagt erin Mary's interesse voor de buitenwereld te wekken. Mary maakt regelmatig een ommetje op het domein en komt via de oude tuinman en een roodborstje een afgesloten tuin op het spoor, waar oom Archibald de toegang tot verboden heeft. Mary gaat niettemin een kijkje nemen en ontdekt een plek waar ze zich sterk tot aangetrokken voelt. Ze besluit om stiekem de tuin op te knappen en de bloemen en planten te doen herleven, en schakelt daarvoor Martha's broertje Dickon in. Dickon is een echte jongen van de Yorkshirese hei. Zoals in sprookjes is hij één met de natuur en wordt hij omringd door dieren: vos Kaptein, kraai Roet, eekhoorn Noot en konijn Doppie.

Frances Hodgson Burnett (1849-1924) bouwt subtiel tegen de romantische setting van het "wel zeshonderd jaar oude" landhuis met "bijna honderd kamers" een tweede verhaallijn in die de spanningsboog aanzienlijk verhoogt: Mary wordt immers geplaagd door een gehuil dat door het hele huis weerklinkt en waarvan het personeel de oorsprong tracht te verbergen. Het meisje laat zich door deze gothic dreiging op kindermaat niet uit haar lood slaan en ontdekt 's nachts dat het geschreeuw komt van oom Archibalds ingebeeld zieke zoontje Colin, die met de macht van een meelijwekkende bedlegerige het huispersoneel terroriseert. Mary wordt voor het eerst geconfronteerd met iemand die nog miserabeler en baziger is dan zijzelf was. Ze probeert Colin aan het verstand te brengen dat hij kracht kan putten uit het eenvoudige leven, in de vriendelijke omgang met mensen en het contact met de natuur. Het heeft heel wat voeten in de aarde eer ze de kleine "radja" zover krijgt en voor de moderne lezer zijn deze romantische clichés, die een spectaculaire evolutie van het bleke duo naar twee van gezondheid blakende kinderen teweegbrengen, nogal ongeloofwaardig. Maar uiteindelijk zal Colin lopen en slaagt het drietal erin de tuin in zijn oude glorie te herstellen. Dankzij Dickons moeder komt er zelfs een verzoening tussen Colin en zijn vader.

Opvallend in De geheime tuin is o.m. Hodgsons keuze voor twee lelijke, opstandige en ongeliefde hoofdpersonages. Ziekte en dood zijn ook nooit ver weg: zowel Mary's ouders als Colins moeder zijn gestorven, Colins vader gaat gebogen door het leven, de tuin is het toonbeeld van verval, de kinderen zijn verwaarloosd en lusteloos. Daartegenover staat de bloeiende hei, en de levenslust van het onbekommerde working-class 'natuurvolk': Dickon, Martha en hun moeder. Voor de lezer vandaag doet Burnetts verheerlijking van the simple life overdreven aan. De armzalige, volmaakte "Moeke" blinkt uit in praktische en hogere wijsheden, en kan, ondanks het feit dat ze nauwelijks de eindjes aan elkaar kan knopen, naast de twaalf monden die ze te voeden heeft, nog eens knapzakken samenstellen voor aristocratische rijkeluiskinderen! Dat smeekt gewoon om een vertolking van Imelda "Vera Drake" Staunton, mocht het boek nog eens verfilmd worden. Anderzijds zit de aantrekkingskracht van het verhaal net in dat positieve geloof in zelfbeschikking en verandering. De eenvoudige, liefdevolle omgeving waaraan het de hoofdpersonages ontbreekt, maar die toch opduikt, vormt mee het succes van het boek, dat, ook wat de taal betreft, vandaag nog even goed als bijna honderd jaar geleden gelezen en gewaardeerd kan worden. Enkele moeilijkere namen van planten of bloemen zijn als zodanig herkenbaar en vormen dus geen direct beletsel, een aantal woorden gerelateerd aan Indië worden duidelijk toegelicht.

Christofoor gaf het verhaal van Burnett uit 1911 opnieuw uit in een gebonden verzamelaarseditie. Hoewel De geheime tuin bij het eerste verschijnen lauw onthaald werd, kon Burnett altijd goed leven van haar pen. Haar beroemdheid was te danken aan haar nu minder bekend werk voor volwassenen, aan het kinderboek De kleine Lord (Solo, 2003) en aan de excentrieke levensstijl die ze er in de ogen van haar tijdgenoten op nahield. Toen de wetenschappelijke wereld meer belangstelling kreeg voor jeugdliteratuur, bekeek men De geheime tuin echter met nieuwe ogen en steeg het werk gestaag naar de prominente positie die het nu in de canon verworven heeft. Het verhaal werd vanuit feministisch oogpunt ter discussie gesteld en gaf aanleiding tot interpretaties die een verborgen seksuele code blootleggen: de geheime tuin zou de tuin van Eden echoën, en Burnetts boek zou de voorloper zijn van D.H. Lawrences schandaalroman Lady Chatterley's lover. Recenter groeide de aandacht voor De geheime tuin nog meer, omdat de copyrights erop verliepen. Dat het boek sindsdien tot het publieke domein behoort, is ten slotte ook een verklaring voor het succes. De laatste decennia leende het boek er zich toe om bewerkt te worden tot o.m. een musical en films. Verder verschenen er twee sequels, parodieën en zelfs een De geheime tuin-kookboek. Burnetts verhaal heeft in al zijn veelzijdigheid bewezen dat het terecht de tand des tijds doorstaat. Voor deze editie ontwiep Inga Moore tal van prachtige, klassieke, minutieuze illustraties, vnl. natuurtaferelen. Het valt op dat de illustraties gaandeweg steeds kleurrijker en overweldigender worden, wat mooi de evolutie van de seizoenen en de kinderen verbeeldt. [An-Sofie Bessemans] Verberg tekst

Als de ouders van de 10-jarige Mary Lennox zijn overleden in India (begin 19e eeuw), wordt zij naar een oom in Engeland gestuurd. Daar komt zij in een enorm landhuis waar zij door personeel verzorgd wordt. Zij gedraagt zich als een onuitstaanbaar kind, maar daar komt redelijk snel verandering in als zij met een kamermeisje meer contact krijgt. Het huis blijkt geheimen te bevatten, net zoals de tuin (sinds de dood tien jaar geleden van haar tante is een deel afgesloten). Voor de in 2019 opnieuw vertaalde klassieker heeft Imme Dros zich gebaseerd op de eerste druk van het boek. Het boek kun je zien als een ontwikkelingsroman van Mary, maar ook van de zoon van haar oom die als een zieke vastgehouden wordt in het huis. De natuur speelt een belangrijke rol en staat vaak symbool voor het leven. De auteur weet een goede spanningsboog op te bouwen, ook al lukt dat aan het slot niet helemaal meer, waar soms iets te veel wordt uitgelegd, wat gewoon uit het verhaal al duidelijk is. Dankzij de literaire vertaling van Imme Dros kan de huidige generatie ook genieten van deze klassieker. In 2020 verfilmd. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

Sommige verhalen zijn zo sterk, zo universeel en zo rijk gelaagd, dat het werkelijk de moeite loont om ze levend te houden. Dat geldt ook voor deze klassieker De geheime tuin. In deze hervertelling neemt Margaretha van Andel de lezer van bij aanvang mee in de belevingswereld van de tienjarige Mary Lennox, een verwend, arrogant meisje dat tijdens een cholera-epidemie in India haar beide ouders verliest en naar het landgoed van een onbekende oom in Engeland moet verhuizen. Van Andels beschrijvingen zijn vloeiend en brengen niet alleen de gevoelens van het meisje maar ook de mysterieuze sfeer rond het landgoed scherp in beeld. Er zijn de vele kamers die op slot zitten, ’s nachts klinkt er eng gehuil en op het landgoed bevindt er zich een afgesloten tuin waar sinds de dood van haar tante niemand meer is geweest. Als het alom aanwezige roodborstje Mary de sleutel toont om de deur te openen, treft ze er een verwilderde tuin aan. Een tuin waar in geen jaren naar omgekeken werd en die ze met de hulp van Dickon, de broer van de dienstmeid, weer tot leven brengt. Heldere taal en voldoende spanning nodigen uit tot doorlezen. Wie tussen de regels leest, herkent daarin de verwaarlozing die ook Mary heeft gekend. Wie tussen die regels verder leest, ziet niet alleen de tuin openbloeien maar merkt ook op hoe Mary langzaam vertrouwen krijgt in de mensen om haar heen. Haar vriendschap met Dickon schept een warmte waarmee ze beiden de kilte rond haar neefje, het geheim achter de gesloten deuren in huis, weten te doorbreken.

In deze nieuwe uitgave verzorgde Daphne Louter de illustraties. Ze blijft in haar gedetailleerd uitgewerkte tekeningen dicht bij de sfeer van die tijd. Aanvankelijk zijn ze somber en kleurloos, alleen de kleine roodborst, die ook in het verhaal een belangrijke terugkerende rol speelt, leidt elk hoofdstuk met een heel klein beetje kleur in. Het is slechts vanaf het moment dat Mary de tuin ontdekt en ze zich openstelt voor de rijkdom van de natuur dat frêle tinten de illustraties beginnen te herleven. Naarmate ook de menselijke relaties intenser worden en Mary leert genieten van werkelijke aandacht en vriendschap, worden de kleuren uitbundiger. Op die manier sluiten de illustraties perfect aan bij de groei en ontplooiing die Mary en haar neefje ondergaan. The Secret Garden verscheen voor het eerst in 1911. Na meer dan honderd jaar later blijft het nog altijd een betoverend verhaal.

Wie graag met het boek op school aan de slag wil, vindt lessuggesties op de site van de uitgeverij.

Verberg tekst

De geheime tuin is een klassieker die zijn goede naam - ook in deze vertaling van Imme Dros - alle eer aandoet. Het is een boek dat je kan beleven met al je zintuigen. Je ziet, ruikt, voelt, proeft als het ware de plaatsen waar het boek zich afspeelt. India, de moestuin, het oude kasteel, de heide, de geheime tuin zelf…. De sfeer die het boek zo weet op te roepen is fantastisch en romantisch. Een heerlijke wereld om in weg te vluchten anno 2019. En tegelijk blijft dit ook zo eigentijds. Oorspronkelijk werd het boek geschreven als een leidraad voor de opvoeding van kinderen. En nog steeds zijn deze principes zo belangrijk. Zijn wijzelf en onze kinderen nog wel genoeg buiten? Zien kinderen hun eigen ouders voldoende doorheen de dag? Hoe gaan we om met arm en rijk? Met ziek en gezond? Het zet aan tot nadenken. Ik voelde een enorme drang om meer buiten te gaan leven en iets uit de geheime tuin naar de realiteit te brengen. En dat maakt een boek ook zo sterk: het blijft ook leven als je het hebt dichtgeslagen.

Het boek kent een mooie opbouw en verveelt op geen enkel moment. Als er iets tegenviel, dan was het voor mij de slotepisode. Deze is minder geloofwaardig en verhoogt ten onrechte het tempo van het boek een beetje. Maar vinden we het als lezer niet steeds jammer wanneer we afscheid moeten nemen van een fantasiewereld waarin we graag vertoefden?

Verberg tekst

De geheime tuin is een klassieker die zijn goede naam - ook in deze vertaling van Imme Dros - alle eer aandoet. Het is een boek dat je kan beleven met al je zintuigen. Je ziet, ruikt, voelt, proeft als het ware de plaatsen waar het boek zich afspeelt. India, de moestuin, het oude kasteel, de heide, de geheime tuin zelf…. De sfeer die het boek zo weet op te roepen is fantastisch en romantisch. Een heerlijke wereld om in weg te vluchten anno 2019. En tegelijk blijft dit ook zo eigentijds. Oorspronkelijk werd het boek geschreven als een leidraad voor de opvoeding van kinderen. En nog steeds zijn deze principes zo belangrijk. Zijn wijzelf en onze kinderen nog wel genoeg buiten? Zien kinderen hun eigen ouders voldoende doorheen de dag? Hoe gaan we om met arm en rijk? Met ziek en gezond? Het zet aan tot nadenken. Ik voelde een enorme drang om meer buiten te gaan leven en iets uit de geheime tuin naar de realiteit te brengen. En dat maakt een boek ook zo sterk: het blijft ook leven als je het hebt dichtgeslagen.

Het boek kent een mooie opbouw en verveelt op geen enkel moment. Als er iets tegenviel, dan was het voor mij de slotepisode. Deze is minder geloofwaardig en verhoogt ten onrechte het tempo van het boek een beetje. Maar vinden we het als lezer niet steeds jammer wanneer we afscheid moeten nemen van een fantasiewereld waarin we graag vertoefden?

Verberg tekst

De geheime tuin is een klassieker die zijn goede naam - ook in deze vertaling van Imme Dros - alle eer aandoet. Het is een boek dat je kan beleven met al je zintuigen. Je ziet, ruikt, voelt, proeft als het ware de plaatsen waar het boek zich afspeelt. India, de moestuin, het oude kasteel, de heide, de geheime tuin zelf…. De sfeer die het boek zo weet op te roepen is fantastisch en romantisch. Een heerlijke wereld om in weg te vluchten anno 2019. En tegelijk blijft dit ook zo eigentijds. Oorspronkelijk werd het boek geschreven als een leidraad voor de opvoeding van kinderen. En nog steeds zijn deze principes zo belangrijk. Zijn wijzelf en onze kinderen nog wel genoeg buiten? Zien kinderen hun eigen ouders voldoende doorheen de dag? Hoe gaan we om met arm en rijk? Met ziek en gezond? Het zet aan tot nadenken. Ik voelde een enorme drang om meer buiten te gaan leven en iets uit de geheime tuin naar de realiteit te brengen. En dat maakt een boek ook zo sterk: het blijft ook leven als je het hebt dichtgeslagen.

Het boek kent een mooie opbouw en verveelt op geen enkel moment. Als er iets tegenviel, dan was het voor mij de slotepisode. Deze is minder geloofwaardig en verhoogt ten onrechte het tempo van het boek een beetje. Maar vinden we het als lezer niet steeds jammer wanneer we afscheid moeten nemen van een fantasiewereld waarin we graag vertoefden?

Verberg tekst

De geheime tuin is een klassieker die zijn goede naam - ook in deze vertaling van Imme Dros - alle eer aandoet. Het is een boek dat je kan beleven met al je zintuigen. Je ziet, ruikt, voelt, proeft als het ware de plaatsen waar het boek zich afspeelt. India, de moestuin, het oude kasteel, de heide, de geheime tuin zelf…. De sfeer die het boek zo weet op te roepen is fantastisch en romantisch. Een heerlijke wereld om in weg te vluchten anno 2019. En tegelijk blijft dit ook zo eigentijds. Oorspronkelijk werd het boek geschreven als een leidraad voor de opvoeding van kinderen. En nog steeds zijn deze principes zo belangrijk. Zijn wijzelf en onze kinderen nog wel genoeg buiten? Zien kinderen hun eigen ouders voldoende doorheen de dag? Hoe gaan we om met arm en rijk? Met ziek en gezond? Het zet aan tot nadenken. Ik voelde een enorme drang om meer buiten te gaan leven en iets uit de geheime tuin naar de realiteit te brengen. En dat maakt een boek ook zo sterk: het blijft ook leven als je het hebt dichtgeslagen.

Het boek kent een mooie opbouw en verveelt op geen enkel moment. Als er iets tegenviel, dan was het voor mij de slotepisode. Deze is minder geloofwaardig en verhoogt ten onrechte het tempo van het boek een beetje. Maar vinden we het als lezer niet steeds jammer wanneer we afscheid moeten nemen van een fantasiewereld waarin we graag vertoefden?

Verberg tekst

Dit is een nieuwe uitgave van de klassieker uit 1911 met prachtige illustraties van Inga Moore. Het is het verhaal van de tienjarige Mary Lennox die, nadat haar ouders in India stierven bij een cholera- epidemie, op het landhuis van een onbekende oom in Yorkshire gaat wonen. Het verhaal en de titel van het boek zijn legendarisch, onder meer door de verfilming. Mary is eenzelvig, bazig en onzeggelijk. Ze wordt zowat aan haar lot overgelaten. De oom is altijd op reis, op de vlucht voor het verdriet om zijn overleden vrouw. Alleen het dienstmeisje Martha slaagt er met haar nuchtere aanpak in om Mary te ontwapenen. Mary doolt door de grote tuin en verneemt van de tuinman en van Martha dat er nog een tweede, geheime tuin is waarvan de deur gesloten en de sleutel verdwenen is. Het was de tuin van de betreurde vrouw des huizes. Mary wil koste wat het kost de sleutel vinden en de tuin binnengaan. Een roodborstje helpt haar. Martha vertelt veel over haar grote familie en over haar broer Dickon die alles van dieren en planten weet. Maar er zijn nog meer geheimen in dat grote huis. Mary heeft verbod gekregen om bepaalde delen te bezoeken. Maar 's nachts hoort ze soms gehuil. Ze gaat op onderzoek en ontdekt een kamer met een zieke en bijzonder humeurige jongen. Het is Colin, haar neef. Zijn moeder stierf bij zijn geboorte en niemand verwachtte dat Colin zou blijven leven. Mary blijkt als geen ander de hysterische buien van Colin te kunnen pareren. Met Dickon beleeft ze ondertussen wonderbaarlijke avonturen in de tuin. Het ontdekken van de seizoenen is een ware openbaring. Maar ze leert vooral de warmte van een hecht gezin kennen door wat Martha en Dickon haar vertellen. Ze krijgt het druk en verdeelt haar tijd tussen de ziekenkamer en de tuin. Mary prikkelt Colins nieuwsgierigheid naar de tuin en krijgt hem zover dat hij mee naar buiten wil. De weg naar genezing is begonnen. Colin wil leven, lopen en een normale jongen zijn. Dickon en Mary oefenen met Colin en als zijn vader terugkomt van zijn omzwervingen wacht hem een fantastische verrassing. Het verhaal is een ode aan de vriendschap en aan de natuur. De illustrator kreeg er klaarblijkelijk ook niet genoeg van. Ze maakte er een prachtige prenten bij. Dieren en planten zijn heel fijn gedetailleerd weergegeven. Het is een lekker romantisch verhaal dat slechts heel af en toe een beetje oubollig is, maar het heeft iets dat je diep laat ademen. Het is een hoopvol boek met een echt happy end. Een echt cadeauboek!

Verberg tekst