Het lijkt wel ellende troef in de boeken van Frank Geleyn. In Ik zwijg werkte de auteur het thema pesten uit op een confronterende manier, in Ik val komen de thema's dood en zelfmoord aan bod. Het duurt wel een tijdje voor je door hebt wat er met het hoofdpersonage, Arne, aan de hand is. De eerste hoofdstukken zijn vrij hermetisch geschreven: je merkt dat Arne getraumatiseerd is door een gebeurtenis in het verleden, en dat er waarschijnlijk iets met zijn ouders gebeurd is, verder krijg je een eerste blik op het pleeggezin dat hem opvangt -- een pleeggezin dat ook met verdriet en frustratie te kampen heeft. Doordat Arne zich koppig van de buitenwereld afschermt, is het moeilijk om enige voeling met hem te krijgen -- dat geldt voor het pleeggezin, maar zeker ook voor de lezer. De locatiewissel naar het Ierse eiland Skellig, waarmee Arnes trauma verbonden is, komt net op tijd, voor het boek door teveel dramatiek de interesse van de lezer dreigt te verliezen. Geleyn beschrijft het eiland en zijn omgeving op een overtuigende en beeldende manier, met een taal die bewijst dat hij zeker potentieel heeft als auteur. Deze passages bieden een welkome afwisseling voor het zware thema dat het hele verdere boek domineert, en dat niet altijd even subtiel is uitgewerkt. [Vanessa Joosen] Verberg tekst

Na een dramatisch ongeval waarbij zijn beide ouders omkwamen, wil Arne niet meer leven. Hij is vastbesloten terug te keren naar het Ierse eiland Skellig, waar zijn ouders omkwamen. Hij zegt dat hij daar wil ‘genezen’, maar in werkelijkheid wil hij er zelfmoord plegen. Een novelle met een zwaar thema, beschreven in eenvoudige taal en korte hoofdstukken (meestal van 1 à 2 pagina’s). De auteur is erin geslaagd de koppige wil om te sterven van een jongere met zelfmoordneigingen weer te geven, alsmede de machteloosheid van de omgeving (de leden van Arne’s pleeggezin die ook hun eigen problemen hebben). Het grimmige eiland Skellig is een goed decor voor een dergelijk verhaal, maar een beetje jammer is het wel dat de meeste informatie over het eiland wordt gegeven door een gids, wiens toeristische informatie de sfeer wat verstoort. Na een mislukte zelfmoordpoging besluit Arne dat hij toch wil leven. Het laatste hoofdstuk geeft dit zwarte verhaal een gelukkig, maar niet zo geloofwaardig einde. Achterin het boek een lijst met telefoonnummers van hulpdiensten voor jongeren met zelfmoordneigingen. Vanaf ca. 14 jaar. Verberg tekst