De illustratie op de kaft gaf mij aanvankelijk de indruk dat dit verhaal over een kind zou gaan. Ergens bij het lezen van de derde en vierde bladzijde werd geleidelijk aan duidelijk dat de hoofdpersonages, Bertos Bol en Mies Tuit ? prachtig welluidende namen ?, volwassenen zijn. Op dat moment is ook de strekking van de titel al volledig duidelijk. Twee gemeenschappen, Zij en Wij, wonen naast elkaar, slechts van elkaar gescheiden door een muur. Beelden van de Berlijnse muur zijn dan niet veraf. Beide gemeenschappen zijn overtuigd van het eigen gelijk en de andere gemeenschap wordt bijna altijd als de baarlijke duivel voorgesteld. Bertus leeft aan de ene kant, Mies aan de andere, en hun beider tuintjes grenzen aan de muur. Hoewel er heel duidelijke wetten zijn in verband met scheurtjes in de muur ("Elke barst in de muur moet meteen worden gemeld aan de burgemeester."), wint Bertus' nieuwsgierigheid het wanneer hij telkens weer het tikken van Mies' breinaalden hoort. Zijn vingers (heel betekenisvol: niet hij is ongehoorzaam, maar zijn vingers) beginnen te prutsen, strelen zand uit de barst, tot er een steen valt. Het eerste contact met de buurvrouw valt niet mee, gehinderd als ze beiden worden door de vooroordelen die er al van kindsbeen af zijn ingedramd. Toch leren ze elkaar appreciëren, en krijgen ze zelfs veel meer gevoelens voor elkaar. Dat laatste wordt heel onnadrukkelijk beschreven en de juiste omvang (letterlijk!) wordt pas duidelijk wanneer Mies zwanger blijkt te zijn. Dat zij hun eigen vooroordelen over de ander overwonnen hebben, maakt nog niet dat hun gemeenschap daar gelukkig mee is. Integendeel. De hatelijkheden gaan heel ver, maar eindigen uiteindelijk ? gelukkig! ? niet in een tragedie zoals dat bij Romeo en Julia wel het geval was. In die zin valt er in De muur moet weg! een Les te rapen, maar dat gebeurt niet op een storende manier.
Dit is een heel evenwichtig boek, omdat woordkeuze, zinnen, bladspiegel en illustraties heel goed bij elkaar aansluiten. Als leeftijdsaanduiding heeft het 8+ meegekregen en dat klopt ook. De woordkeuze is eenvoudig, de zinnen kort, maar het is zeker geen eerstelezertjesboek. Aan de bladspiegel is veel aandacht besteed, en dat komt de nuances in het verhaal ten goede. Zo wordt vaak met cursiveringen gewerkt, of met kleine kapitalen die groter worden naarmate iemand bv. bozer wordt. De illustraties, in de vertrouwde stijl van Leen Van Durme, zijn soms heel humoristisch (vb. Mies met potten en pannen), en vatten vaak de essentie van een scène of hoofdstuk. [Hanna Hertmans] Verberg tekst

Een verhaal over een muur met aan de ene kant Bollen en aan de andere kant Tuiten. Bij de Bollen is alles rond en bij de Tuiten is alles recht. Ze weten niets van elkaar, alleen wat de wet zegt. Daar komt een einde aan als Bertus Bol en Mies Tuit elkaar ontmoeten. Een verhaal in tien korte hoofdstukken. De tekst is vlot en in de tegenwoordige tijd. De zinnen zijn kort en enkelvoudig, een duidelijke interpunctie, hoofdletters en meerlettergrepige woorden, gedrukt in een lettertype met schreef. De tekst wordt opgeleukt door komische, expressieve zwart-wittekeningean die wat karikaturaal aandoen. Een geschikt boekje voor de wat meer geoefende lezer. Een boekje vol herkenbare gevoelens, zoals angst en liefde, en het laat ook zien dat vooroordelen kunnen verdwijnen en veranderen in iets positiefs. Het matte omslag heeft een zachtgekleurde illustratie. Vanaf ca. 8 jaar.

Het dorp Zij en Wij wordt door een hoge muur in twee stukken gedeeld. Aan de ene kant wonen de Bollen, aan de andere kant de Tuiten. Ze zijn al zeer lang van elkaar gescheiden en zijn ervan overtuigd dat ze nooit bij elkaar zullen horen. Bertus Bol is een bolrond mannetje en hij baat een draaimolen uit. Wanneer hij op een dag een barstje in de muur ontdekt, kan hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en tegen de wet in maakt hij het gat almaar groter. Zo komt hij in contact met Mies Tuit, een smalle spitse vrouw. Aanvankelijk wil Mies niets van hem weten, maar geleidelijk aan krijgen ze een heel innig contact en bekent Bertus dat hij verliefd is op haar. Door hun eigen onvoorzichtigheid wordt hun relatie ontdekt. De muur wordt hersteld en ze worden allebei gestraft. Bertus kwijnt weg van verdriet terwijl Mies een reuzenhonger heeft en steeds dikker wordt. Bertus wil Mies nog één keer zien voor hij doodgaat en is juist bij haar op het moment dat ze een baby krijgt, Tol. Bertus en Mies kunnen de anderen ervan overtuigen dat de muur weg moet en samen gaan ze aan de slag. Eenvoudig verhaaltje dat goed de problematiek van racisme, vooroordelen en angst voor het onbekende weergeeft. Bertus en Mies zijn uiterlijk twee extremen maar wanneer ze met elkaar aan de praat raken, ontdekken ze dat ze toch heel veel gemeen hebben. Hun openheid en eerlijkheid overtuigen ook de andere dorpsbewoners. Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukjes waarbij tekst en illustraties elkaar mooi aanvullen. De zinnen en het woordgebruik zijn eenvoudig. De illustraties zijn grappig en ook heel sprekend.
Verberg tekst