Het concept 'kortverhaal' staat onder druk. Auteurs die verhalen schrijven, durven die blijkbaar niet meer als zodanig aan de man te brengen. Roman, dat is het enige woord dat tot verkoopssucces leidt. Het is een opvallende tendens die nog maar eens bevestigd wordt bij de nieuwe publicatie van Ilja Leonard Pfeijffer, Harde feiten: 100 romans. Honderd romans op nog geen tweehonderd bladzijden? Ja, dat kan. De schrijver heeft zich namelijk de beperking opgelegd dat voor dit project een roman niet meer dan vijfhonderd woorden mag tellen. Kortverhalen dus? Nee, want op de rug van het boek heet het uitdrukkelijk: 'Geen prozagedichten of experimentele verhalen, maar volwaardig vertellingen met een kop en een staart.' Alsof een goed kortverhaal geen begin en einde kent of per se moeilijk ? want dat wordt toch bedoeld met 'experimenteel' ? moet zijn. Alle uitleg ten spijt, dit zijn gewoon ultrakorte verhalen zoals ook Armando die schrijft. En jammer voor de flaptekst die de lezer gerust wil stellen, in deze vertellinkjes wordt wel degelijk geëxperimenteerd.
Pfeijffer, die nooit vies was van het opentrekken van registers en het intertekstuele spel, doet dat hier ook. Elke miniroman is een stijlexperiment. Nu eens test hij een verteller in de eerste persoon uit, dan weer kiest hij voor een alwetende verteller. De ene keer schrijft hij een sciencefictionverhaal, de andere keer maakt hij een vertelling in realistische stijl. In het ene verhaal is zijn voorbeeld de negentiende-eeuwse Russische roman, in een ander stukje schrijft hij een verhaal met Bijbelse allures. In 'Moderne Grieken' is de intertekst de Oedipusmythe, in 'Pulcinella heeft de dood vermoord' schrijft Pfeijffer zijn eigen versie van Saramago's Het verzuim van de dood. Was Pfeijffer altijd al een speelvogel ? al vaker pleitte hij voor meer plezier in poëzie, hij schreef onlangs nog gekke songteksten en in Second life onderzocht hij het gelijknamige computerspel ? hier wordt het spel ten top gedreven. Zowel vormelijk, door het uitproberen van allerlei genres en registers, als inhoudelijk, want Pfeijffer is nooit serieus. Zijn verhalen ontsporen steevast, zijn absurd, hilarisch, fantasievol.
Het samengaan van de stilistische experimenten met een balorige inhoud levert prettige lectuur op. Lijken sommige verhaaltjes op het eerste gezicht banaal of gewoon van de pot gerukt, doordat Pfeijffer een heel palet aan voorbeelden en stijlen gebruikt, krijgen ze een extra betekenis. En niet zelden is dat een vorm van kritiek. Een hedendaagse variant van Oedipus, nog steeds een mal voor heel veel literatuur, dat is eigenlijk lachwekkend, zo suggereert Pfeijffers eigen bewerking, waarin een sul als hoofdpersonage gewoon de verkeerde keuzes maakt. Met noodlot heeft dat niets te maken. Harde feiten ontpopt zich dus als een grappige en intelligente parodie op de hele westerse romankunst. [Carl De Strycker] Verberg tekst

Zijn het short stories, ZKV's (zeer korte verhalen), miniromans, anekdotes, columns, parabels? Het enige juiste antwoord luidt: we doen niet aan hokjes, dit is Ilja Leonard Pfeijffer (dichter, romancier, essayist, toneelschrijver, veelschrijver, geboren 1968). In een enkele alinea, een pagina, hooguit een paar pagina's schildert hij woest zijn honderd miniaturen - lyrisch en even goddelijk als goddeloos op papier gesmeten. Zo lezen we in het openingsverhaal 'Aanvang': 'maak ik een weerloze en naakte creatuur die ik leven inblaas met de woorden van mijn stem'. En in 'Biologie': 'Als ik vleugels zou hebben, zou ik god zoeken om hem op dat zelfingenomen smoeltje te timmeren.' Maar Pfeijffer zoekt het niet alleen in hogere sferen. Zo weet hij in 'Buiten is het maandag' het onderwerp in no time van religie naar anale seks te brengen. En in 'De commensaal' merkt hij op: 'Ik moest een betrekking vinden. Ik moest mijn huur betalen.' Wat illustreert dat deze briesende schrijver ook het aardse en het banale bij de lurven pakt. Een ongewone bundel van een ongewone schrijver. Paperback; vrij kleine druk. Verberg tekst