Laatste halte: Lippensville. De titel van de negende misdaadroman van Jos Pierreux. Net zoals zijn andere romans is het vertrekpunt Knokke-Heist. Het slachtoffer is een niet onbemiddelde dame, de dader is een verrassing. De traditionele inspecteur is eventjes van het toneel verdwenen en zijn collega’s nemen de honneurs waar in binnen- en buitenland. De karakters in deze roman zijn herkenbaar en zeer verscheiden: nukkig, lesbisch, op cijfers belust, vrouwenziek…. en getraumatiseerd. Het verhaal zelf begint realistisch. De auteur geeft een duidelijk beeld van het reilen en zeilen binnen het politiekorps. Hij schetst een weinig de politieke achterpoortjes. Maar aan het einde duiken er toch steeds meer surrealistische elementen op die het verhaal geen goed doen. Een greep uit het aanbod: Belgische rechercheurs werken samen met de Special Force Unit in Groot-Brittannië. Ongehoord toch? Voorts is er de collega die in een vorig verhaal verkracht werd, een kind kreeg van de verkrachter en, alsof dit nog niet erg genoeg is, blijkt haar man in dit verhaal ook nog in coma te liggen. Het personage krijgt op zijn minst een dramatische inslag, maar is het geloofwaardig?
De verhaalstijl is soms ook bevreemdend. Van tijd tot tijd krijg je het idee dat de schrijver een toneelstuk schrijft met duidelijke scriptaanwijzingen voor decor en verhaalverloop en duidelijk omschreven dialogen. Dan verschuift de stijl weer naar de vlotte roman. Soms is er de alwetende verteller, en dan lijken de personages weer hun eigen autonomie terug te krijgen. Als lezer kan je dit als storend ervaren. Het lijkt er een beetje op dat de schrijver niet goed weet voor wie hij schrijft: een potentiële regisseur/acteur of liefhebber van misdaadromans.
Dit neemt niet weg dat Pierreux een verfrissend verhaal geschreven heeft. De normale Nederlandstalige krimi is al bij al vrij simplistisch tot een weinig onderhoudend, maar dit boek is zeker en vast spannender. De auteur weet een zeker mysterie te scheppen. Je moet echt tot de laatste pagina’s lezen voordat je zeker weet hoe de vork in de steel zit. Mits de juiste regisseur kan het wellicht ook een goede film opleveren. Dit idee is vast en zeker niet uit de lucht gegrepen aangezien Pierreux ook de geestelijke vader was van Een been om aan te kluiven. Bij de kenners van de Vlaamse krimi gaat nu mogelijkerwijze een lichtje branden, want dit was de titel van een verhaal waarin Witse, de nukkige inspecteur uit Halle, het onderzoek in goede banen leidt. Kortom, Pierreux kan je zeker omschrijven als een aankomend schrijver van misdaadromans. [Elke Beckers] Verberg tekst