Met Cheffie is de baas scoorde Kaat Vrancken hoge ogen, het boek werd in 2005 met de Nederlandse Zilveren Griffel en de Vlaamse Boekenleeuw bekroond. Terwijl het eerste boek zich grotendeels in het huis van Emma afspeelde, en dus ook Emma en haar moeder nog een belangrijke rol speelden, zondert Vrancken Cheffie en de twee andere teckels Puf en Boogie bijna volledig van de mensenwereld af in Cheffie bijt door. Letterlijk dan, want het trio wordt door Emma's mama gedropt in een hondenasiel. Vrancken focust bijgevolg nog veel meer op het denken en doen van de honden. De schrijfster heeft zonder twijfel een nog veel accurater en authentieker beeld van de hondenwereld weten te schetsen. We ervaren uit eerste hand hoe honden bewust hun baasjes misleiden, waar ze allemaal geursporen nalaten, hoe ze iemand een lik in het gezicht geven juist nadat ze aan hun balletjes gelikt hebben, hoe ze de beet van een teek ervaren, hoe ze genieten van de lijfgeur van mensen en nog zo veel meer. Voor grote en kleine hondenliefhebbers is dit vast een leuke en aangename bron van herkenning en verrassing. Maar er blijft naast deze zeer diepgaande hondenpsychologie niet veel anders over en dat heb ik toch ook wel wat gemist. In het eerste boek stond Cheffie's jaloezie centraal, maar ook de wederzijdse liefde tussen hem en het blinde meisje Emma. Het verhaal kende een happy end, wanneer Cheffie niet alleen begrijpt waarom Emma de herdershond echt nodig heeft, maar ook ervaart dat hij altijd Emma's lieveling blijft én bovendien een leuke speelkameraad aan Herder heeft. Cheffie bijt door is een donkerder boek. Tijdens zijn verblijf in het hondenasiel wordt Cheffie lange tijd geplaagd door duistere gedachten, maar ook door een agressieve dobberman Rambo en door een teek die zich in zijn oor vastzuigt. Hoewel Cheffie wat wisselende gevoelens koestert voor de grote koningspoedel Sheba en erin slaagt een belangrijke wedstrijd te winnen van zijn vijand Rambo, blijven de negatieve gevoelens doorwegen tot aan het eind van het verhaal. Cheffie pijnigt zelfs geruime tijd zijn hersenen met de filosofische vraag "wat is de mens?", en moet vaststellen dat de antwoorden van de andere honden (een bullebak, het uiteinde van een riem, een snoepautomaat) eigenlijk allemaal kloppen. Behalve bij Emma, die is nooit een bullebak. En Cheffie voelt zich dan ook pas weer blij wanneer Emma hem komt ophalen en de teek uit zijn oor haalt. Toch kiest Vrancken niet voor een zorgeloos happy end: wanneer Cheffie tevreden tussen Boogie en Puf in zijn mand wil gaan slapen, wordt hij geplaagd door een nieuwe, bange gedachte: "Er komt een dag dat je weer weg moet. Weg van Emma." Cheffie schrikt van deze gedachte. En eigenlijk de lezer ook een beetje. [Karin Van Camp] Verberg tekst

Drie ruwharige teckels, Chef, Puf en Boogie, worden naar een hondenhotel gebracht en daar achtergelaten! 'Hondenvrouw' is de leidster van dobermann Rambo, Jack de terrier, Joe de spaniel, dalmatiër Rita, en Sheba, de mooie koningspoedel van 'hondenvrouw'. Chef heeft heimwee naar huis, naar Emma, maar hij is de oudste en de slimste van zijn maatjes, en een teckel jammert niet, een teckel is sterk! Zestien hoofdstukken in o.t.t. vanuit Chefs beleving: 'ze (Emma’s moeder) ruikt naar afscheid'. Korte zinnen, ruime marges, een ruime interlinie en een wisselende regellengte zorgen voor een rustige bladspiegel. Veel geestige zwart-witillustraties (linoleumsneden) vanuit het perspectief van de teckels. Schrijfster en illustrator zetten de honden met inlevingsvermogen neer, met typische hondentrekjes, bijvoorbeeld op de schutbladen waar de eigenzinnige Chef zich schrap zet aan de lijn. Warm en herkenbaar vervolg op 'Cheffie is de baas'* (Boekenleeuw en Zilveren Griffel 2005). Voorlezen vanaf ca. 6 jaar, zelf lezen vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst

De drie teckels Cheffie, Puf en Boogie verblijven een tijdje in een hondenhotel. Vooral voor Cheffie wordt dit een bewogen periode. Hij mist er niet alleen de vertrouwde geur van Emma, zijn blinde baasje. Hij moet er alweer leren opkomen voor zichzelf. Hier in deze nieuwe omgeving is Cheffie niet langer meer de baas. Temidden van de geuren van Sheba, de roze poedel die haar neus optrekt voor teckels, Rita de dalmatiër en Joe de cocker is er de allesoverheersende geur van de dobermann Rambo. Rambo ruikt naar vechten. Overdag gaat Cheffie de machtsstrijd moedig aan. Maar ’s avonds in zijn kennel wordt hij overspoeld door heimwee en twijfel. 'Cheffie bijt door’ sluit aan bij het eerste deel ‘Cheffie is de baas’, dat meermaals werd bekroond. Beide boeken kunnen los van elkaar gelezen worden. Wie echter vertrouwd is met Cheffies thuissituatie zal zijn ervaringen en gedachten in dit tweede deel beter kunnen situeren. Op die manier komt de originele wijze waarop Kaat Vrancken het gedrag van honden interpreteert en levensecht beschrijft wellicht nog meer tot z’n recht. De prachtige illustraties van Martijn van der Linden zetten de karakters van de honden extra in kijker.
Verberg tekst