Mad, een jaar of elf, eigenlijk Madeline of heel officieel Marie-Adéline. Dat laatste kun je beter maar niet tegen haar zeggen. Een bijdehand meisje, altijd haar woordje klaar en recht-toe-recht-aan. Maar met die vreemde kat in haar kamer weet ze niet direct raad. Hij is niet weg te krijgen en sterker nog, het lijkt wel of het dier iets tegen haar wil zeggen. Vreemder nog, de kat verstaat haar gedachten en zij begrijpt wat de kat wil zeggen. Er ontstaat een soort telepatische conversatie. Het blijkt de kat te zijn van een invalide jongen die net in de buurt is komen wonen, die nog geen vrienden heeft en zich na het ongeluk dat hem is overkomen in een soort van zieligheid heeft opgesloten. De kat heeft als het ware Mad uitgekozen om daar verandering in te brengen. Mad brengt de kat terug bij Bollie, zijn baasje en maakt al bij de eerste kennismaking duidelijk dat de rol van klaagvrouw haar niet ligt. Er ontstaat een bizarre relatie tussen de twee kinderen die stapje voor stapje toegroeit naar een normale verhouding. Bollie begint los te komen uit zijn isolement en na een geslaagd verjaardagsfeestje, waarvoor Mad haar vrienden heeft opgetrommeld, weet hij zich opgenomen in een vriendenclub. Als Bollie er dan ook nog in slaagt een tasjesdief met zijn rolstoel klem te rijden is de vreugde compleet.

Een kat die via telepatische weg met een meisje praat, het lijkt aanvankelijk nogal ongeloofwaardig maar na een paar bladzijden is het voor de lezer een volstrekt vanzelfsprekende zaak. En dat een kat dan een meisje zover weet te krijgen dat ze meehelpt zijn baasje uit zijn isolement te halen, is dan een logisch gevolg.

Het is niet overdreven de kat als een bedreven manipulator te zien. De uiterst snelle tijd waarbinnen alles zich voor Bollie ten goede keert, de onvoorwaardelijke inzet van Mad en haar vrienden, het komt wel wat ongeloofwaardig over. Maar ja, in een verhaal waar een kat en een meisje met elkaar converseren is veel mogelijk. [Herman Kakebeeke] Verberg tekst

Een slimme kater, met menselijke trekken, zorgt ervoor dat zijn baasje, die bij een verkeersongeval verlamd raakte, weer vriendjes krijgt. De kat gaat daarvoor naar de 10-jarige Madeline, die de kattentaal leert verstaan en op een vrolijke en doortastende manier Bollie uit zijn isolement haalt. De luchtige verteltrant bagatelliseert de problematiek van het gehandicapt-zijn wel enigszins en ook de onwaarschijnlijke rol die de kat speelt, is wat gezocht, maar de groei in de vriendschap tussen de gehandicapte jongen en het ondernemende meisje is roerend beschreven. De auteur heeft een vlotte, moderne verteltrant, de zinnen zijn kort met veel dialoog en de kleine, humoristische, gewassen pentekeningen verduidelijken het verhaal. Vanaf ca. 9 jaar.

Madeline wordt op een dag geconfronteerd met een kat die via gedachten met haar begint te communiceren. De kat troont haar mee naar zijn baasje: Bollie. Bollie is net in de buurt komen wonen. Hij is elf, verlamd sinds een verkeersongeval, en hij heeft nog een hele weg te gaan in de aanvaarding van zijn situatie. Aanvaarding en integratie in de nieuwe buurt krijgen een hoogtepunt wanneer Bollie een handtassendief klem rijdt. En het gekibbel tussen Mad en Bollie slaat om in liefde. Het verhaal is flauwtjes en hoogst ongeloofwaardig. De moraal van het verhaal wordt zo dik in de verf gezet dat het hoogst irriterend werkt. Voor wie het nog niet begrepen heeft, zit er ook nog een allegorie over een kromme boom in verweven, vermomd als opstel van de 10-jarige Mad.