Deel vier van de 'Ellendige avonturen' begint zoals gewoonlijk met de waarschuwing dat het boek dat je op het punt staat te lezen een verhaal vol ongeluk, ellende en wanhoop vertelt. Na drie boeken weet de lezer maar al te goed wat hem te wachten staat en wordt niet teleurgesteld. De hamvraag is of hij ondanks alles de lezer nog weet te boeien en verrassen. De drie Baudelaire-wezen zijn ondertussen bekend. De veertienjarige Violet die in haar hoofd altijd bezig is met het ontwerpen van machines en toestellen allerhande is de uitvindster. De twaalfjarige Claus is een leesbeest, hij verslindt boeken en kent moeilijke woorden. Baby Roosje spreekt nog altijd in nonsenswoorden die alleen haar broer en zus verstaan, en scherpt nog altijd haar tanden aan alle mogelijke voorwerpen. Zoals gewoonlijk dropt meneer Poe de kinderen bij een nieuwe voogd. En zoals gewoonlijk bedenkt Graaf Olaf, geholpen door een handlanger, een slinkse manier om de voogdij over de wezen te krijgen; wetende dat alleen kinderen zijn barslechte vermommingen en doorzichtige praatjes doorzien. In de vorige boeken kregen de kinderen even de tijd om te wennen aan hun nieuwe voogd en zich soms even gelukkig te wanen. Maar in deel vier breekt de kommer en kwel vanaf dag één aan. Hun voogd is een onbarmhartige kapitalist wiens gezicht achter een dikke sigarenrook verborgen blijft. Hij buit zijn personeel genadeloos uit; de kinderen zijn voor hem slechts goedkope werkkrachten. Ze moeten meehelpen in de houtzagerij waar ze, afgesnauwd door de brute voorman, het werk van volwassen arbeiders moeten doen. Als Claus zijn bril breekt en naar de dokter moet voor een nieuwe, komt hij veranderd terug. Violet ontdekt dat Claus gehypnotiseerd werd en het duurt niet lang of de meisjes ontdekken dat Graaf Olaf het meesterbrein achter een en ander is. Opnieuw begint een race tegen de tijd om de snode plannen van Graaf Olaf en zijn metgezellen te verijdelen. De enige vriendelijke mensen die ze tegenkomen zijn Flip, een arbeider die overloopt van optimisme en daardoor geen echte hulp is, en Karel, de vennoot van hun nieuwe voogd die onvoldoende ruggengraat heeft om tegen diens wensen in te gaan. Opnieuw moeten de Baudelaire-wezen zelf de strijd aangaan. En die eindstrijd is ongemeen spannend. Voor het eerst kunnen de kinderen geen gebruik maken van hun typische talenten. Integendeel, Violet moet een moeilijk boek doorworstelen in de hoop een remedie voor Claus te vinden en Claus moet een manier bedenken om een duivelse machine stil te leggen.

Door variaties in te bouwen in zijn ondertussen welbekende opbouw, levert de auteur opnieuw een verhaal af dat boeit en verrast. De ellende begint heel snel. De 'goede' volwassenen willen wel hulp bieden, maar hun eigen 'tekortkomingen' beletten dat. En de rollen van de kinderen worden op een leuke manier omgedraaid. Het verhaaltempo ligt ook iets hoger dan in het vorige boek en de actie is wat spannender. [Koen Van Gorp] Verberg tekst

De mededeling op de achterflap dat dit het aller-on-leukste verhaal over de Baudelairewezen is en je gerust een ander boek kunt kiezen, daagt uit. Eventueel zelfstandig te lezen vierde ellendig avontuur van de elfdelige serie, waarin de wezen weer belaagd worden door graaf Olaf, die het zogenaamd goed met hen voorheeft, maar uit is op hun fortuin en waarin ze te maken krijgen met enge zaagmachines en hypnose. Spannend verhaal in dertien hoofdstukken met een satirische inslag volgens hetzelfde stramien als de vorige delen. De ironische manier van vertellen en de uitleg van moeilijke woorden en uitdrukkingen maken dat de lezers even afstand kunnen nemen van de verschrikkingen. De illustraties (veel fijne potloodtekeningen) zijn volgens hetzelfde concept; serie-omslag. Sinds 2017 als serie op Netflix. Vanaf ca. 11 jaar.