Ook novelle Verdriet is het ding met veren vertelde immers een veelstemmig verhaal over een gezin in tijden van ziekte en dood, deels opgebouwd uit geheugenflarden en (proza)gedichten. En was een van Porters vertellers de ongrijpbaar symbolische Kraai, bij Mortimer neemt direct een mysterieuze, lyrische stem het woord: 'Ik, inktig irritant denkding, opengescheurd vanaf haar prille start, met de grootte van een haarvat en het verstand van een meloen.'

Mogelijk spreekt hier (telkens in vetgedrukte letters) een zich gestaag uitzaaiende tumor, met bij vlagen ook toepasselijk kwaadaardige teksten. Zeker is dat in het hoofdstuk na zijn openingsmonoloogje ene Lia, een (kinderboek)illustratrice van in de veertig, te horen krijgt dat de kanker na een periode van respijt terug is in haar lijf.

Paniekgedachte onderweg naar huis: 'Iris. Hoe moest ze het haar vertellen?' Iris is Lia's twaalfjarige dochter, wat niet voor niets een van de eerste dingen is die we van haar te weten komen. Hun moeder-dochterrelatie vormt feitelijk het emotionele hart van het boek.

Er speelt véél meer in bijna 500 pagina's, daar niet van. Er is de met-de-moed-der-wanhoopsteun van goeiige echtgenoot Harry en de hoop op een levensreddende chemokuur, belichaamd door het personage 'Rood'. En terwijl de tumor voortwoekert door haar lijf, stuiten we (daar?) ook op steeds meer uit Lia's verleden. Op hoe ze opgroeide in een streng christelijk pastoorsgezin, bijvoorbeeld, en hoe dat gezin ooit de dakloze jongen Matthew opving, met wie ze zeer jong een heimelijke seksuele relatie kreeg. (Wat niet haar laatste onthulde geheim blijkt.)

Stilistisch en vormtechnisch is Mortimer duizelingwekkend inventief. Ze leeft zich uit in typografische kunstgrepen, laat proza en poëzie in elkaar overlopen, de ik-stem van haar ziekte zich verstrengelen met Lia's perspectief.

Maar de meeste indruk maakt hoe diep ze doordringt in de psyche van Lisa en Iris. De ragfijn geschetste momenten van (puber)frustratie en tedere genegenheid tussen beiden maken de roman nog extra aangrijpend, en vreemd opbeurend tegelijk.

Vertaald door Corine Kisling en Janine van der Kooij, De Arbeiderspers, 473 p., 24,99 euro.

Verberg tekst

Het debuut van Maddie Mortimer herinnert aan 'Verdriet is het ding met veren', de rouwnovelle van Max Porter over een gezin in tijden van ziekte en dood, deels opgebouwd uit geheugenflarden en gedichten. Bij Porter is de symbolische Kraai één van de vertellers, bij Mortimer neemt een mysterieus 'Ik, inktig irritant denkding' het woord - een zich gestaag uitzaaiende tumor?

In het volgende hoofdstuk krijgt Lia, een illustratrice van in de 40, te horen dat de kanker terug is in haar lijf. De relatie met haar 12-jarige dochter Iris vormt het emotionele hart van het boek, maar er speelt veel meer in de bijna vijfhonderd pagina's. Er is de steun van echtgenoot Harry, en de hoop op een levensreddende chemokuur, belichaamd door het personage Rood. En terwijl de tumor voortwoekert, komen we meer te weten over Lia's verleden. Ze groeide op in een streng christelijk pastoorsgezin, dat de dakloze jongen Matthew opving. Met hem kreeg ze zeer jong een seksuele relatie - niet het laatste geheim dat ze onthult.

Mortimer leeft zich uit in typografische kunstgrepen, mengt proza met poëzie, laat de ik-stem zich verstrengelen met die van Lia. Nog meer indruk maakt ze met de ragfijne geschetste psyche van Lia en Iris: aangrijpend en vreemd opbeurend tegelijk.

Verberg tekst

Een vuistdikke (473 blz.) psychologische roman over ziekte, familie, liefde en identiteit. Het boek volgt het verhaal van Lisa, een vrouw die hoort dat haar kanker is teruggekeerd. In haar confrontatie met de dood en de aftakeling van haar lichaam reflecteert ze op haar leven, de moeizame relatie met haar moeder, haar schoolgaande dochter, haar liefdevolle man en getroebleerde ex-geliefde. Het boek is in talige stijl geschreven en Lisa’s verhaal wordt deels verteld vanuit het perspectief van haar tumor en haar chemotherapie, die beide als personages opgevoerd worden. Met poëtische passages en experimentele bladspiegels.