Van de vroegst bekende Franse schrijfster Marie de France is weinig meer bekend dan dat ze in de tweede helfrt van de 12e eeuw leefde aan het hof van Hendrik II Plantagenêt en Eleonora van Aquitanië in Engeland. Ze schreef een bundel fabels naar Aesopus maar is vooral bekend geworden door een verzameling "Lais". Een "lai" (van het Keltische leid, ons lied) was aanvankelijk een chanson zoals dat door Bretonse muzikanten ten gehore werd gebracht. Marie de France maakte van deze liederen korte verhalen in dichtvorm, die zich inhoudelijk en qua sfeer afspelen in sprookjesachtige, mysterieuze, Arthuriaanse werelden waar ridders radeloos verliefd worden op hoofse dames en edellieden die in strikt geheim drie dagen van de week veranderen in weerwolven. Haar grote originaliteit ligt in een typisch vrouwelijke benadering van de liefde met plaats voor suggestie, melancholie en dromerigheid, zoals blijkt uit een zin als: "Ze vlijden zich neer en al pratend kusten en omhelsden ze elkaar. En wat ze als minnaars nog verder deden, is hun gegund." De vertalers van deze uitstekend geannoteerde bundel wonderbaarlijke verhalen kozen (na een eerdere berijmde en metrische vertaling uit 1980) zeer terecht voor een prettiger leesbare vertaling in proza. Verberg tekst