Jasper werd geadopteerd na zijn geboorte, maar dat komt hij pas te weten op zijn negende verjaardag. Die dag wordt hij namelijk door de buurvrouw, Katinka Knoek, ontvoerd en weer naar zijn moeder gebracht. Tenminste, dat is wat Katinka en Ismelda Westerling (zijn zogezegde moeder) beweren. Verder zijn er nog Mariska, het meisje waar hij stiekem verliefd op is en de kleindochter van Katinka Knoek, Thomas, zijn broer, en Jasper, de naamgenoot en commissaris.
En dan heb je nog de schrijfster die regelmatig in het verhaal de lezer aanspreekt.
Het begin van het verhaal is, net zoals bovenstaande samenvatting, een beetje verwarrend. De hoofdstukken volgen elkaar snel op en de auteur springt van het ene naar het andere onderwerp. Na enkele hoofdstukken neemt het verhaal echter een rustiger tempo aan en nemen de ingrepen van de auteur af.
In het eerste hoofdstuk kondigt de auteur het onderwerp van het boek aan en geeft ze de lezer de keuze om verder te lezen. Beginnende lezers zullen dit nog niet vaak tegengekomen zijn en bijgevolg zal het verrassingseffect slagen.
Vervolgens wordt Jasper kort voorgesteld, en meteen daarna krijgt ook commissaris Jasper een hoofdstuk. Dit is een beetje vreemd en de auteur omzeilt dit handig door enkele keren te herhalen dat het nu even niet over het hoofdpersonage gaat.
Verderop wordt ook Katinka Knoek voorgesteld. Katinka speelt onder één hoedje met Ismelda Westerling. Ze zouden Jasper negen jaar onderbrengen bij een gezin en daarna doen verdwijnen om de erfenis van Jaspers intussen overleden moeder op te strijken. In het testament staat namelijk dat, wanneer Jasper er niet meer is, de erfenis gaat naar mevrouw Westerling. Maar hun plannen worden danig in de war gestuurd wanneer Mariska door krijgt dat Jasper verdwenen is en ook Thomas, die zich eerder liet omkopen door Knoek, zich verspreekt.
Het vervolg is spannend, maar de ontknoping is eerder verwarrend. Wanneer Jasper uit de vermoede dood opstaat door een stukje fluitmuziek waarvan tevoren in het verhaal slechts twee keer sprake was, blijkt het einde even onwaarschijnlijk als de rest van het adoptie-verhaal. Er blijven een aantal onduidelijkheden bestaan. Was de moeder al ziek toen ze Jasper opgaf? Aangezien er in het verhaal een aantal verschillende verklaringen geopperd worden, is het na een tijdje niet meer duidelijk welke nu de echte is.
Aan elk hoofdstuk werd een kleine illustratie toegevoegd van Hilde Schuurmans. De illustraties zijn uitgevoerd in sober zwart-wit en vatten kernachtig de inhoud van het hoofdstuk samen.
Als een volwassen lezer met vraagtekens zit na het lezen van dit verhaal, kan een beginnende lezer dit dan begrijpen? Het verhaal is niet geheel onverstaanbaar, maar de verhaalwendingen komen nogal bruusk over en daarin verliest Van Hooff soms de draad en dus ook de lezer. De hapklare hoofdstukjes hadden misschien iets gevulder moeten zijn, een beetje meer toelichting en wat minder snel wisselen tussen personages en gebeurtenissen lijkt hier aan de orde. [Magali Haesendonck] Verberg tekst

Jasper (ca. 10) woont al jaren bij de familie Wouterse, maar hij is niet hun echte zoon. Niemand weet precies hoe het zit, behalve buurvrouw Katinka Knoek. Nu Jasper negen jaar bij de familie Wouterse woont, wordt hij, met hulp van Katinka Knoek, ontvoerd door Ismelda, die beweert zijn echte moeder te zijn. Er volgt een spannend avontuur waarin Mariska, de kleindochter van Katinka, Jaspers broer Thomas, de commissaris en hun moeder Ellen Wouterse proberen Jasper terug te vinden. Eenvoudig, van de hak op de tak springend verhaal, waarin verschillende verhaallijnen door elkaar heen lopen. Het is opgebouwd uit korte hoofdstukken van twee tot vier pagina's en in korte zinnen geschreven, AVI-E5. De alwetende auteur spreekt de lezer regelmatig aan, om dingen uit te leggen of te herhalen, wat het verhaal onderbreekt en niet prettig (voor)leest. Het heeft een ongeloofwaardig einde en slechte karaktertekening van de vele personages. Het is geïllustreerd met sfeervolle pentekeningen, in zwart-wit, die goed passen bij het verhaal. Vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst