De kikker Pokko heeft van zijn ouders een trommel gehad. De grootste fout die zij ooit gemaakt hebben. Nog erger dan de katapult, lama en ballon die ze hem ooit gaven. Pokko maakt ongelooflijk veek lawaai met de trommel en wordt naar het bos gestuurd waar het toch wel heel erg stil is. En dan tikt ze voorzichtig op haar trommel en loopt er ineens een wasbeer achter haar aan, spelend op een banjo. Steeds meer musicerende dieren sluiten zich aan. Als pappa Poko roept voor het eten, hoort hij in de verte muziek, muziek die steeds dichterbij komt. Een bijzonder mooi prentenboek over muziek en doorzettingsvermogen. Een heel humoristisch verhaal, zeker in de dialogen tussen Pokko's ouders, dat is opgebouwd volgens het bekende zwaan-kleef-aan genre. Alle dieren hebben een muziekinstrument, behalve de wolf, die dan ook nog eens het trompet spelende konijn opeet. De schitterende, sfeervolle en expressieve prenten hebben voor het verhaal niet veel woorden nodig. Soms is één woord naast een illustratie al genoeg om de spanning van het verhaal op te bouwen. Levendige vertaling met sfeervolle beelden. Bijzonder mooi en verzorgde uitgave. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Als ouder hebben we het allemaal al weleens meegemaakt: waarom dachten we niet langer na voordat we net dat cadeau voor ons kind kochten. Te luid, te fragiel, te gevaarlijk, te ... Bij deze kikkerfamilie is het niet anders. Na fout gekozen cadeaus als een katapult, een lama en een ballon, hebben ze nu wel de hoofdvogel afgeschoten. Ze gaven Pokko immers een trommel cadeau. Dat dochterlief hier zoveel herrie mee zou veroorzaken, hadden ma en pa kikker niet voor mogelijk gehouden. De paddenstoel waarin het gezin woont, is te klein. Daarom wordt de trommelaar vriendelijk verzocht om buiten, in het bos, verder haar ding te gaan doen. Van de stilte in het bos is er al snel geen sprake meer. Naast Pokko zijn er nog een hoop andere dieren die muzikaal aangelegd zijn of gewoon van muziek houden. Samen vormen ze een stoet. In tussentijd maakte papa thuis het eten klaar. Wanneer hij Pokko roept om te komen eten, neemt ze haar hele gevolg mee. Terwijl mama en papa naar buiten gedragen worden, moeten ze toegeven dat Pokko het lang zo slecht niet doet.

De verhaallijn is eenvoudig te volgen. De gebruikte humor is verrassend en het verhaal heeft leuke wendingen. Het stukje over de foute cadeaus is echt grappig. Zonder het in de tekst te verklappen, wordt in de illustratie duidelijk wat er fout gelopen is. Wat later laat een wolf zich niet echt van zijn mooiste kant zien. Hoe gemeen zijn daad ook is, ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ook het stuk dat papa de bui voelt hangen terwijl hij de stoet musicerende dieren hoort aankomen, is humoristisch en pijnlijk tegelijk. Zijn oogjes en de mond spreken boekdelen.  Hetzelfde geldt voor de blik van Pokko als ze het bos wel erg stil vindt en er verandering in zal brengen.

Het boek voelt wat retro aan. De illustraties zijn eerder eenvoudig, maar worden prachtig uitgewerkt. Knap dat de blik van de kikkers ondanks de eenvoud zo veelzeggend is. Er worden warme kleuren gebruikt die me het gevoel geven dat het verhaal zich in de herfst afspeelt. De pagina’s zelf zijn gebroken wit, wat het geheel ook zachter maakt. Over de vormgeving werd goed nagedacht. Het groeien van de stoet is daar een mooi voorbeeld van. Het ‘wit’ van de pagina wordt steeds kleiner door het langer worden van de stoet. Veel tekst werd er niet gebruikt. Dat was ook niet nodig bij illustraties als deze. Toch had er van mij af en toe nog een zinnetje weggelaten mogen worden, maar dat is een detail.

Een absolute aanrader voor iedereen die muziek een warm hart toedraagt en van een ‘stout’ grapje houdt.

 

Verberg tekst