In Angst bekruipt de kinderen het gevoel dat de muur die hen afzondert van de buitenwereld een verandering ondergaat. Tot nu toe had de koepel een parelgrijze kleur en was er de illusie van lucht boven hen. Nu lijken er zich echter zwarte patronen te vormen, wat zou kunnen betekenen dat ze een voortdurende duisternis in het verschiet hebben. Net nu de kinderen erin geslaagd zijn het geweld onder controle te houden en er sprake is van een min of meer democratische toestand, moeten ze opboksen tegen dit nieuwe probleem en de angst die het met zich meebrengt. Ondertussen heeft de steeds zwakker wordende Gaiaphage, de duistere kracht binnen de FAKZ, zijn zinnen gezet op de baby van Diana en Caine. Hij moet namelijk herboren worden om aan kracht te winnen.
Michael Grant geeft de verstoring van de machtsverhoudingen door de dreiging van het aankomende donker goed weer. De personages die bij daglicht de best bruikbare krachten hebben, zullen minder belangrijk zijn wanneer de duisternis valt, terwijl anderen net aan macht zullen winnen. Ook de evolutie in de karakters van de hoofdpersonages heeft een invloed op de onderlinge verhoudingen. In deze roman is zelfs een evolutie te zien bij de minst genuanceerde personages. De figuur Drake/Brittney is het resultaat van de samensmelting van de door en door kwaadaardige Drake en de goedaardige, diepgelovige Brittney. Ze zijn nooit samen aanwezig, maar wisselen elkaar af. Door middel van deze figuur wordt duidelijk gemaakt dat uitersten dichter bij elkaar kunnen liggen dan aanvankelijk gedacht.
Een zwakker punt van de reeks is dat in elk deel enkele nevenpersonages worden geïntroduceerd die louter worden gebruikt om het verhaal gaande te houden. De hoofdpersonages voelen dan wel de dreiging van de nieuwe gevaren die op hen afkomen en de invloed ervan op hun maatschappij, maar het zijn veelal de net geïntroduceerde kinderen die op een gruwelijke manier ten prooi vallen aan het onheil. Overigens was het gratuite geweld al een minpunt in de voorgaande romans, en Angst maakt hierop geen uitzondering.
Met het vierde deel, Plaag, ontstond het gevoel dat de reeks nodeloos werd uitgesponnen. De kinderen werden geconfronteerd met een nieuw obstakel, zonder dat dit iets bijdroeg tot het verhaal. De toestand waarin de kinderen zich bevonden, veranderde immers weinig of niets. In Angst wordt er een bijkomend probleem geïntroduceerd, maar daarnaast krijgen we ook nieuwe, frisse informatie. Voor het eerst sinds het begin van de reeks licht Grant een tipje van de sluier op voor wat betreft de wereld buiten de koepel. Hiermee geeft hij een antwoord op de vraag wat er met de volwassenen gebeurd is en hoe het de kinderen die ‘gepoeft’ zijn, vergaan is. Deze blik op de buitenwereld biedt een welkom aanvullend perspectief op de gebeurtenissen.
In dit vijfde deel begint Grant naar de ontknoping toe te werken. Er wordt ook vaak expliciet gezegd dat dit het 'begin van het eindspel' is. Er zit opnieuw vaart in het verhaal en door de verrassende wending aan het einde van de roman, slaagt Grant erin de interesse weer aan te wakkeren. [Ilse Moens] Verberg tekst

Alleen jongeren onder de vijftien jaar wonen in Perdido Beach en zijn door een ondoordringbare koepel van de buitenwereld afgesloten. Na de Grote Splitsing is de FAKZ verdeeld in twee kampen die elkaars bloed wel kunnen drinken, maar de echte dreiging komt van de duivelse Drake en zijn metgezellen en vooral door de Duisternis, die ook letterlijk binnenvalt. Gaat de wereld onder de koepel verloren of is er licht aan de horizon? Vijfde deel uit de goed geschreven en vertaalde reeks 'Gone'*; in het Engels verschenen als 'Fear'**. Het totale avontuur beslaat 65 uur en 11 minuten, teruglopend in tijd, en wordt afgewisseld met enkele hoofdstukken van het leven buiten de koepel, die aan het eind samensmelten. De reeks kan het best in volgorde van verschijnen gelezen worden, want de vele personages en het snel wisselende vertelperspectief maken het de instappende lezers niet eenvoudig. Dit vijfde deel is weer een fikse leeskluif, maar voor de diehards zal dat geen leesopoffering zijn. Mix van sciencefiction, fantasy en avontuur, waarbij thema’s als goed en kwaad, God en de duivel zijn verstopt onder een avontuurlijke verhaallaag. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

In de fantasy-serie 'Gone' van Michael Grant verscheen het vijfde (en voorlaatste) deel: 'Angst'. De kinderen en jongeren die in de grimmige wereld van de FAKS (Fall Out Alley Kinder Zone) proberen te overleven, krijgen ook dit keer te maken met nieuwe verschrikkingen. Nog steeds zijn ze van de buitenwereld afgesloten door een reusachtige ondoordringbare koepel en worden ze belaagd door allerlei gevaren. Waarom de koepel ontstond, blijft ook nu nog een raadsel, al werd er in de voorbije delen af en toe al een tip van de sluier opgelicht. De aanwezigheid van een kerncentrale heeft er waarschijnlijk iets mee te maken en zeker ook de geheimzinnige krachten die kleine, autistische Pete, een van de jongetjes uit de FAKS, ontwikkelde. Een aantal kinderen in de FAKS beschikt over vreemde gaven – de Freaks worden ze door de anderen genoemd – maar geen van hen kan tippen aan kleine Pete. In dit nieuwe 'Gone'-deel beschikt Pete niet meer over een menselijk lichaam, maar ook als een soort geestelijke aanwezigheid oefent hij nog steeds – zij het waarschijnlijk ongewild – een grote invloed uit op het leven in de FAKS en lijkt hij verantwoordelijk voor een aantal van de onophoudelijke beproevingen die de kinderen moeten doormaken.
In dit deel is de hoofdbekommernis de groeiende duisternis onder de koepel. De koepelwanden lijken langzaam aan zwart te kleuren waardoor de zon aan kracht verliest en er steeds minder daglicht valt te bespeuren. Dit proces eindigt in een inktzwarte donkerte waarin de kinderen geen enkel verweer meer hebben tegen de monsters en het ongedierte die ook onder de koepel huizen. Enkel Sam die laserstralen uit zijn handen kan vuren, kan wat licht brengen door ‘Samzonnen’ op te hangen. Een bijkomende dreiging – of misschien gaat het wel om dezelfde? – wordt veroorzaakt door het Kwaad dat probeert alle leven in de koepel aan zich te onderwerpen. Dit kwaad, de Gaiapage genoemd, lijkt vooral schrik te hebben van de krachten van kleine Pete. Het huist in een grot en ziet eruit als een groenig slijm, maar het probeert blijkbaar uit alle macht om een lichamelijke vorm aan te nemen (Harry Potter lijkt niet ver weg te zijn). Het voornaamste doelwit van de Gaiapage lijkt Diana te zijn, een zwanger tienermeisje …
Uit de bovenstaande verhaalschets, blijkt wel dat wie de serie niet volgt, niet echt in staat is om de ontwikkeling van plot en personages nog te begrijpen. 'Gone' is duidelijk als een samenhangende reeks bedoeld, die in zijn geheel moet worden gelezen. Het soap-karakter van de serie werkt dat ook in de hand. Het wel en wee van enkele personages wordt van dichtbij gevolgd in een snel wisselend perspectief en voorzien van de nodige cliffhangers, zodat vaart en spanning verzekerd blijven. In 'Angst' krijgt de lezer ook voor het eerst zicht op wat er zich in de wereld buiten de koepel afspeelt en hoe de ouders en familie van de geïsoleerde kinderen omgaan met hun eigen angsten. Het einde van het boek laat alvast uitschijnen dat de bewoners van de FAKS niet probleemloos in de buitenwereld zullen kunnen functioneren …
'Gone' is een reeks die op veel bijval kan rekenen, toch bij een publiek van gamers en voorstanders van wervelende actie, die belust zijn op sensatie en griezelervaringen.
Verberg tekst