Net als in de vorige vijf delen van de reeks ‘Gone’ wordt in Licht afgeteld naar de ontknoping. Dit keer is dat meteen ook naar de beslissende strijd, naar het eindspel. Zal de koepel die de kinderen scheidt van de volwassenen ooit verdwijnen, en zo ja, zullen de bewoners van de FAKZ er nog zijn om dit mee te maken?
De titel van dit slotdeel klinkt erg luchthartig in vergelijking met die van de vorige delen uit de reeks en lijkt een happy end aan te kondigen. De roman toont echter aan dat ook het licht na de duisternis zijn gevaren en valkuilen kent. Waar de bewoners van de FAKZ in Angst nog te lijden hadden onder de dreiging van totale duisternis, brengt het doorzichtig worden van de koepel nu daglicht, maar voornamelijk een hoop nieuwe problemen met zich mee.
Voor veel kinderen lijkt het of alles al voorbij is. Ze spenderen hun dagen bij de muur, waar ze praten met hun familie. Ze voeren hun taken niet meer uit, waardoor hongersnood opnieuw een probleem dreigt te worden. Daarenboven blijft niets van wat de kinderen doen nog verborgen. De volwassenen zien alles en hebben hun oordeel klaar. Terwijl sommigen ervan overtuigd zijn dat de kinderen het kwade verpersoonlijken en best nooit naar buiten kunnen komen, zijn anderen van mening dat het maar kinderen zijn die zich niet anders kunnen gedragen gezien de omstandigheden. Niet alleen zijn er veel volwassenen die het wegvallen van de muur vrezen; ook sommige kinderen vragen zich af of hun terugkeer naar huis wel het wenselijke einde is. Thuiskomen wordt in deze roman dus zeker niet gezien als synoniem aan in veiligheid zijn.
De ideeën van de buitenwereld mochten iets uitgebreider aan bod komen, maar ze bieden een welkom alternatief perspectief. Er worden enkele interessante ideeën aangehaald, vooral wat betreft de visie van volwassenen op de kinderen. Toch bieden deze slechts een achtergrond voor het hoofdverhaal en blijft de klemtoon net als in de vorige delen op de actie liggen. Op zijn website lezen we dat Michael Grant met deze reeks zijn lezers de stuipen op het lijf wilde jagen. Aan gruwelijke scènes dan ook geen gebrek — lezers die op zoek zijn naar afgehakte ledematen en verbrand vlees blijven hier aan het juiste adres.
Verder had deze zesdelige reeks gerust een pak korter kunnen zijn, zonder daarbij aan kracht te moeten inboeten. Ook dit laatste deel lijdt onder zijn lengte. Aan het einde van de roman vinden we nog enkele hoofdstukken waarin de nasleep van de gebeurtenissen aan bod komt. Deze uitweiding is tegelijkertijd overtollig en ontoereikend. De hoofdstukken hadden kunnen dienen tot een verdere psychologische uitdieping, maar zijn te zeer gericht op een gladde afronding van het verhaal en voegen weinig toe.
Licht toont aan dat het einde niet altijd het mooiste is van elk verhaal, en dat het er zelfs afbreuk aan kan doen. ‘Gone’ had veel potentieel en sneed veel interessante onderwerpen aan. Spijtig genoeg bleven deze steeds overschaduwd door het veelal gratuite geweld.
[Ilse Moens] Verberg tekst

De jongeren zitten nog steeds in de FAKZ, een ondoordringbare koepel, maar ze zijn niet meer onzichtbaar voor de buitenwereld. Een deel van de buitenwereld wil deze aberratie - waarin volgens hen monsters met bepaalde gaven wonen - vernietigen. Dat lijkt overbodig, want in de ‘binnenwereld’ woedt de strijd zelf in alle hevigheid. Gaia, de gemuteerde dochter van Diana, de Duisternis, wil tijdens het eindspel iedereen uitroeien. Wie zal het licht uiteindelijk zien? Zesde en laatste deel uit de Gone-serie*. Het is noodzakelijk de delen in volgorde te lezen. Compositorisch wijkt het niet af van eerdere delen: hoofdstukken waarbij de tijd teruglopend wordt weergegeven, veelvuldig wisselend vertelperspectief en vele uiterst gewelddadige scènes. Niet geschikt voor tere zielen. De gevechten herhalen zich, wat kan zorgen voor een bepaalde immuniteit. Vrij volwassen taalgebruik. De serie wordt vakkundig afgerond met een viertal ‘naslepen’; pas dan is de actie eruit en de stijl meer beschrijvend. Er komen veel thema’s (macht, overlevingsdrang, goed en kwaad) en verwijzingen (geloof, oorlogen) aan de orde. Waardige afsluiter van dit ruim 2500 pagina’s tellende epos. Ook in het Engels aangeboden**. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

'Licht' is Michael Grants zesde en laatste deel van de serie 'Gone'. Op het einde van deel vijf ('Angst') wordt de koepel waaronder de kinderen van Perdido gevangen zitten doorzichtig. Het bizarre en vijandige universum waarin ze voortdurend strijd moeten leveren om te overleven, is daarmee zichtbaar geworden voor iedereen die zich buiten de koepel heeft opgesteld. Niet alleen de bezorgde ouders bevinden zich daar, maar ook sensatiebeluste toeristen en de pers natuurlijk. Ook in het laatste boek wordt niet enkel gefocust op de wereld van de FAKZ (Fall Out Alley Kinder Zone), maar eveneens op de wereld buiten de koepel en op de plannen van de volwassenen. Er is behoorlijk wat onenigheid over wat er moet gebeuren als de bende losgeslagen kinderen en jongeren uit de koepel zou geraken. Want wat daar gebeurt, is niet zo fraai en voor het eerst wordt dit ook duidelijk voor de buitenwereld. Een aantal van de jongeren uit de FAKZ schijnt ook ronduit gevaarlijk door al de wonderbaarlijke gaven die ze ontwikkeld hebben. Wat moet de samenleving aanvangen met een jongen die laserstralen uit zijn handen kan laten schieten (Sam) of met iemand die rotsblokken kan verplaatsen louter met de kracht van zijn geest (Caine)? Het geweld dat het handelsmerk van de hele serie is, laait in de aanloop naar de ontknoping hoog op. De toon wordt al meteen in de eerste pagina’s gezet. Het Kwaad of de Gaiaphage heeft eindelijk een mensengedaante aangenomen. Het manifesteert zich in het lichaam van Gaia, het dochtertje dat Caine en Diana samen kregen. Zij is een waar duivelskind dat na een turbo-zwangerschap van vier maand ter wereld kwam, uiterst snel groeit en voortdurend gevoed moet worden. Wanneer één van de ramptoeristen door de koepel valt en in de FAKZ terecht komt, ziet Gaia in hem een extra bron van voedsel en dat gaat zo: ‘Onvoorstelbaar,’ zie de roodharige man. Hij stond op en stak zijn hand uit naar Gaia. ‘Dit is toch niet te geloven? Ben ik de eerste die binnenkomt? Gaia deed een stap naar voren, pakte de hand van de man vast, verplaatste haar greep naar zijn pols, legde haar andere hand op zijn bovenarm en rukte toen in één snelle beweging zijn arm bij de schouder af, alsof ze de poot van een gebraden kalkoen afscheurde. ‘Gaia!’ krijste Diana. De man gilde, een akelig, ijzingwekkend geluid. ‘Aaah! Aaaah! Aaaah’ Bloed spoot uit zijn arm en schouder. De man viel op zijn rug en gilde, gilde, gilde, terwijl het bloed in het rond spoot als water uit een doorgesneden tuinslang. (p. 53-54) Dat deze volwassene zo plots in de FAKZ beland is, heeft te maken met de naderende en ultieme krachtmeting tussen de boosaardige Gaiaphage en diens voornaamste tegenstander, de kleine Pete, het autistische broertje van één van de hoofdpersonages, Astrid. Ook al is hij er zich niet van bewust, Pete beschikt over de krachtigste gaven in de hele FAKZ. In één van de vorige boeken ('Plaag') verloor Pete zijn lichaam, maar niet zijn krachten en deze worden nu tot het uiterste getest. In elk van de 'Gone'-boeken werden de afgezonderde kinderen met steeds nieuwe gruwelen geconfronteerd, zoals een nieuw level in een computerspel. Op dit concept raakte na verloop van tijd sleet maar door het verruimde blikveld in de laatste delen zakte de serie toch niet helemaal weg in een déjà-vugevoel. Zeker in het laatste deel dat duidelijk naar een ontknoping leidt, loopt de spanning op en een aantal personages maakt in de spurt naar de eindstreep verrassende keuzes. Michael Grant strooit niet enkel gul met geweld, dood en pure horror, ook liefde en lust, sociale discriminatie en homoseksualiteit maken deel uit van zijn universum. De kinderen van de FAKZ zijn immers in een snel tempo volwassen moeten worden en meer dan dat want ze hebben veel meer moeten doorstaan dan wat de meeste volwassenen in hun hele leven meemaken. Wanneer de laatste strijd is gestreden en de koepel met al zijn gruwelen tenslotte uit elkaar valt, is de tol hoog. Driehonderdtweeëndertig kinderen hadden er opgesloten gezeten en maar honderdzesennegentig komen er weer uit. De rest is gestorven en hun lijken zijn begraven op het plein, of ze liggen in het meer of op de oevers, in de woestijn of op de akkers (p. 333). Uiteraard kan het leven na de FAKZ nooit meer zo zorgeloos worden als daarvoor: De overlevenden pakten hun leven zo goed en zo kwaad als het ging weer op. Drie van hen pleegden zelfmoord. Een onbekend aantal zocht zijn toevlucht in alcohol en drugs. Niemand was onbeschadigd. Maar de meesten vonden een manier om te overleven, zoals ze al zo lang hadden gedaan. (p. 358-359).

Verberg tekst