Het tweede ‘Grote Wolf & Kleine Wolf’-boek kan worden gelezen als een vervolg op het eerste. Dat eerste heeft als titel kortweg Grote Wolf & Kleine Wolf, het verhaal handelt dan ook over de introductie, of beter het binnendringen, van een kleine wolf in het leven van een grote. Nu ze elkaar kennen en als broers samenleven kunnen de avonturen beginnen.
In Het geluk, dat maar niet van de boom wilde vallen draait alles om een klein blaadje, hoog in een boom. Kleine Wolf zou dat blaadje zo graag voelen, proeven, bekijken! Dat blaadje hebben lijkt hem het ultieme geluk. Maar hij kan er niet aan. Grote Wolf zou het wel kunnen plukken, maar hij wil niet: 'Nog even geduld! Het valt er vanzelf een keer af.' Maar het blaadje valt niet, niet in de lente, niet in de zomer, niet in de herfst, zelfs niet in de winter als alle andere blaadjes wél gevallen zijn. Grote Wolf, die maar al te goed beseft hoe lang Kleine Wolf al naar dit blaadje verlangt, klimt uiteindelijk dan toch in de intussen kale boom. Dat is niet zonder gevaar en Kleine Wolf slaat het angstvallig gade, vraagt zich af of het sop de kool wel waard is. Stel dat er een tak breekt… Maar nee, Grote Wolf raakt er, trekt aan het intussen zwart geworden blaadje en… het verpulvert. Een teleurstelling? Toch niet, de talloze stukjes dwarrelen als sterren naar beneden. Kleine Wolf vindt het het mooiste wat hij ooit gezien heeft en is… gelukkig. Het geluk uit de titel is dan toch naar beneden gevallen.
Het eerste boek verraste door zijn bondige vertelstijl en eigenzinnige illustraties. Dit boek doet dat niet meer, het bouwt verder aan de wereld van deze twee wolven, laat de lezer toe hen beter te leren kennen. De vertelstijl is iets conventioneler geworden. Er zitten de voor kinderverhalen zo typerende herhalingen in: elk seizoen opnieuw vraagt Kleine Wolf of Grote Wolf het blaadje wil plukken. Jonge kinderen hebben baat bij dergelijke herhalingen, het laat hen toe vat te krijgen op het verhaal, zich betrokken te voelen. De illustraties zijn (uiteraard) helemaal in dezelfde stijl als in het vorige boek: grote kleurvlakken, grove penseelstreken, krachtige potloodlijnen, figuren die spreken door houding en ogen, kleuren die variëren al naargelang de seizoenen.
Eén minpuntje slechts: de originele titel La petite feuille qui ne tombait pas laat meer onuitgesproken wat het blaadje voor Kleine Wolf betekent. De vertaler ziet hier mijns inziens toch over het hoofd dat Brun-Cosme in haar verhalen de emoties liever niet expliciet maakt. [Hanna Hertmans] Verberg tekst

Kleine Wolf ziet in de lente bovenin een boom een lichtgroen, mals en sappig blaadje hangen. Hij vraagt Grote Wolf om het voor hem te pakken, maar die wil wachten tot het blaadje gewoon naar beneden valt. Na de lente komen de zomer, de herfst en de winter en in elk seizoen heeft het blaadje een bepaalde aantrekkingskracht op Kleine Wolf. Halverwege de winter klimt grote Wolf dan toch in de boom, maar als hij het zwarte blaadje aanraakt, valt het in veel stukken uit elkaar. Schitterend, groot formaat prentenboek met paginagrote, kleurrijke, geschilderde prenten, aangevuld met kleurpotlood. Vervolg op 'Kleine Wolf & Grote Wolf', dat in 2010 door de Griffeljury werd bekroond met een Vlag en Wimpel. De sfeer van de vier seizoenen wordt erg goed getroffen, zowel in het verhaal als in de kleuren van de illustraties. De liefdevolle relatie tussen Grote en Kleine Wolf is invoelbaar uitgewerkt. De spanning wordt goed opgebouwd en werkt naar een bevredigend slot toe. Een boek om keer op keer te bekijken en vertrouwd te raken met de loop der seizoenen. Zeer aantrekkelijk omslag en mooie vormgeving. Zeer aan te bevelen! Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst