Wat als je met een druk op de knop van een modelmachine alles perfect kunt maken? Dat is het uitgangspunt van De vallei van de wentelmolens van het Argentijnse duo Noelia Blanco en Valeria Docampo. Blanco studeerd filosofie in Buenos Aires. Illustratrice Docampo kennen we van Het land van de grote woordfabriek (met tekst van Agnes de Lestrade, 2009), dat net zo’n filosofische inslag had als De vallei van de wentelmolens.
In het boek is Anna een van de weinigen die nog dromen heeft na de komst van de modelmachines. Ook de Vogelman droomt nog: hij wil zo graag vliegen. Anna piekert: hoe kan ze de wens van de Vogelman in vervulling laten gaan, en daarmee haar eigen droom verwezenlijken om als naaister weer iets moois te creëren? In dit warme prentenboek lukt het haar, met positieve gevolgen voor iedereen in de vallei.
Het boek is schitterend vormgegeven: de regels tekst gaan mooi op in de prenten die zich over dubbele pagina’s uitspreiden. In haar kleurgebruik, personages en composities doet Docampo’s werk geregeld denken aan dat van de Franse illustratrice Rebecca Dautremer. Op de pagina’s met de modelmachines zijn de industriële prenten uit Het ding en ik van Shaun Tan dan weer niet ver weg. Wie zich graag laaft aan warme, zachte kleuren, een zekere uitgestrektheid en fijn getekende figuren zal genieten van de prenten van Docampo. De witte, haast abstracte details geven haar beelden een extra dimensie en nodigen uit tot speculeren en fantaseren. Bovendien slaagt ze erin ironie in het beeld aan te brengen, bijvoorbeeld wanneer Anna een modelmachine de maat neemt terwijl in de spiegels prachtige stoffen rondwervelen — die zijn onbereikbaar, want Anna hoeft eigenlijk nauwelijks nog te naaien.
Noelia Blanco’s tekst is hier en daar wat te expliciet. Zeker van een filosofe verwacht ik dat ze vooral vragen oproept en ruimte laat voor een eigen invulling van het verhaal. Zinnetjes als: ‘Opeens begreep Anna waarom ze daar was. "Met die zeldzame draden kan ik vleugels maken voor de Vogelman!’’' en ‘En het was haar gelukt — ze had een vleugelpak voor de Vogelman gemaakt’ laten weinig plek voor de zeggingskracht van de beelden. Daar staat tegenover dat de tekst goed loopt en zich ritmisch laat voorlezen. Bovendien is Blanco metaforisch sterk, bijvoorbeeld wanneer de wentelmolens weer tot leven komen: ‘Geeuwend strekten ze hun armen uit.’
Al met al moet De vallei van de wentelmolens het vooral van de beelden van Valeria Docampo hebben, en in iets mindere mate van de tekst waarin de informatie de lezer nogal komt aanwaaien. Dat neemt niet weg dat Blanco een prettig (voor)leesbaar verhaal heeft geschreven over een bijzonder thema, dat de lezer aan het denken kan zetten. [Marloes Schrijvers] Verberg tekst

Als op een dag Modelmachines in de vallei van de Wentelwieken worden geplaatst, kunnen de bewoners met een druk op de knop hun bestaan regelen. Helaas houden ze daardoor op met dromen en gaat de wind liggen. De molens vallen in slaap. Alleen Anna, het naaistertje, blijft dromen. Ze ontmoet de Vogelman, die probeert te vliegen. Anna is zo blij dat er nog iemand is die zijn dromen nog heeft, dat ze een vleugelpak voor de Vogelman wil maken. Ze zoekt hulp bij de blaasbloemen waardoor de wind weer gaat waaien en verloren wensen uitgestrooid worden. Paginagrote, artistiek geschilderde, sfeervolle platen zetten dit poëtisch geschreven sprookje neer. In de prenten zitten veel verrassingen, zoals de steeds terugkomende lijnen, die draden, snoeren of waaiharen uitbeelden en de witte krijttekeningen, die doen denken aan kindertekeningen (ook terug te vinden op de schutbaden.) De tekst in de prenten varieert van drie tot tien regels en roept een sprookjesachtige sfeer op. Vanaf ca. 5 jaar.

De Vallei van de Wentelmolens wordt ingenomen door modelmachines. Met één druk op de knop wordt alles perfect en hebben de mensen alles wat ze maar wensen. De inwoners hoeven niet meer te dromen, nergens meer naar te verlangen. Zelfs de wind geeft het op en de wentelmolens stoppen met draaien. En de mensen van de vallei merken het niet eens ... Toch sluimeren er hier en daar nog wat dromen. Anna, een naaistertje, kan het niet laten om te blijven dromen en wanneer ze op een nacht de Vogelman ontmoet, heeft ze een missie. Ze wil zijn droom helpen waarmaken en besluit een vleugelpak te maken om de reuzenman als een pluimpje te laten vliegen. Maar zal ze dit voor mekaar krijgen? En hoe dan? Dit prentenboek springt vooral in het oog door de prachtige, originele illustraties van Valeria Docampo. Net zoals in 'Het land van de grote woordfabriek’ kan ze je door haar illustraties in een magische wereld doen geloven. Het kleurgebruik van de illustraties gaat hand in hand met het verhaal. De donkere, grijzige kleuren in het begin van het boek evolueren naar goudgele prenten met alsmaar meer licht en warme herfstkleuren. Het boek gaat over zich vasthouden aan dromen, over verlangen en geloven in jezelf. Deze filosofische insteek en het veelvuldig gebruik van symboliek maakt het boek eerder geschikt voor wat oudere kinderen. Ook volwassenen die openstaan voor een wereld van verwondering zullen dit boek zeker en vast kunnen appreciëren.

Verberg tekst