Het uitroepteken in de titel glimt oranje op de kaft, alsof het wil zeggen: dit is niet zomaar een avontuur. En inderdaad: binnenin beleven Meisje en haar vrienden Strepenkat, Fantje, Poppemie, Piraat en Hobbelpaard het ene wilde avontuur na het andere. In het land van sneeuw en ijs ontsnappen ze aan de Verschrikkelijke Sneeuwman, op zee ontkomen ze op het nippertje aan een zeemonster, in de woestijn zijn ze de boze tovenaar te vlug af en in het oerwoud komen ze terecht in een woeste waterval.
Telkens is het Meisje die voor de redding zorgt: zij hakt het ijs in stukken, roept de vogels te hulp, wrijft over de toverlamp en leidt het gezelschap veilig door de waterval. Dankzij haar komen ze veilig weer thuis, waar ze zich dicht bij elkaar nestelen en in slaap vallen.
Het verhaal op zich is weinig bijzonder, het is meer een opeenstapeling van losse fragmenten dan een stevige constructie. De spanningsopbouw is stereotiep. Ook stilistisch heeft de tekst weinig te bieden. Het geheel is te gemaakt en mist de sprekende eenvoud en de klankrijkdom van een klassieker als Wij gaan op berenjacht (Helen Oxenbury en Michael Rosen).
Het opvallendst zijn de illustraties. Al op de kaft trekken de wervelende compositie en felle kleuren de aandacht; verschillende figuren lijken gevangen in een wervelwind. De schutbladen versterken het avontuurlijke karakter: met hun bruine tinten lijken ze op een oude schatkaart. Ook binnenin schreeuwen de felle kleuren en dynamische composities om aandacht. Toch roept de tekenstijl controverse op: de gezichten ogen vaak verkrampt en zelfs afschrikwekkend of angstaanjagend (zoals het gezicht van Piraat). Dit laatste geldt ook voor sommige scènes, zoals bij de Verschrikkelijke Sneeuwman, waar je recht in zijn muil met vlijmscherpe tanden staart. Het sterkst zijn de wisselende perspectieven: je kijkt met de vogels mee als die het schip optillen en voelt je klein en onbeduidend als je de boze tovenaar boven je uit ziet torenen. Als de vrienden door de waterval worden meegesleurd, versterken vaartlijnen het effect. De illustratrice heeft ook een bijzonder rijk kleurenpalet. Elke prent wordt getypeerd door een overheersende kleur die in talrijke schakeringen is aangebracht: blauw voor de zee, geel voor de woestijn, rood voor de grot en groen voor het oerwoud. Op de laatste prent contrasteren de lichte tinten van het slapende gezelschap fraai met het nachtelijke blauw op de achtergrond, waar herinneringen aan hun avonturen opdoemen. Die nodigen alvast uit om het boek nog eens te bekijken, iets wat veel kleine kijkers meteen zullen willen doen. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Meisje schommelt op Hobbelpaard en fantaseert over hoe ze met haar speelgoed op avontuur kan gaan. Met Strepenkat, Poppemie, Fantje en Piraat ontsnapt ze aan de Verschrikkelijke Sneeuwman, een zeemonster en een boze tovenaar. Groot vierkant prentenboek met sfeervolle, dynamische, geheel gekleurde kijkplaten over dubbele pagina's. Door het sterke gebruik van perspectief, clair-obscur-effecten en afsnijdingen in de geschilderde illustraties wordt de kijker intens betrokken bij de spannende, wervelende gebeurtenissen. Sommige details bemoeilijken de herkenbaarheid. Een misser in deze fraaie uitgave is de foutieve weergave van het houten been en/of de ooglap van de piraat; soms zijn ze spiegelbeeldig weergegeven. De lichaamstaal van de hoofdfiguren is duidelijk en verhoogt de identificatiemogelijkheden. De tekst is compact en bestaat uit enkele korte zinnen; er is gewerkt met de verleden tijdsvorm en dialogen. Verzorgde uitgave met een nostalgisch ogend omslag en een eenvoudige landkaart op de schutbladen. Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst

Een meisje besluit met haar speelgoed op avontuur te gaan. Alle poppen en knuffels gaan mee in de fantasie. Fantje (de olifant) zorgt voor transport. Ze trekken over hoge bergen, door schitterende ravijnen, over ijzige rivieren en ze bouwen een iglo. Strepenkat is bang van de Verschrikkelijke Sneeuwman, maar Meisje weet raad. Ze gaat het ijs in stukken hakken zodat ze via een ondergrondse rivier kunnen ontkomen. Piraat stelt voor om de zeeën te bevaren en hobbelpaard speelt voor kompas. Maar dan valt een zeemonster het schip aan. Weer weet meisje raad: ze roept de vogels, die het schip zullen wegdragen. Dan gaan ze naar de snikhete woestijn waar ze op een boze tovenaar stuiten. Meisje wrijft echter over een toverlamp en ze wenst hen naar de andere kant van de wereld. Daar trekken ze door het oerwoud en varen een schuimende rivier af. Ze stoten op een waterval en vallen en rollen lachend ... over de vloer van de woonkamer, waar ze één voor één in slaap vallen.
Dit boek speelt knap in op de kinderlijke fantasie. Er zit veel beweging in het boek, ook in de prenten. Je zou er een bewegingsles mee kunnen  vullen. De tekenstijl is pseudo-realistisch en nogal zwaar. Het is niet meteen mijn smaak, maar dat is persoonlijk. Een wild verhaal is het zeker wel, met leuke bijvoegelijke naamwoorden verteld.
Verberg tekst