Wie nagelbijtend heeft zitten uitkijken naar het vervolg op The Carbon Diaries heeft niet veel geduld moeten oefenen: beide zijn zowat gelijktijdig vertaald en op de Vlaamse markt gegooid. Wie razend enthousiast was over het eerste boek zal in 2017 meer van hetzelfde terugvinden. Maar dit vervolg beklijft stukken minder dan het eerste deel.
We zijn twee jaar verder en Laura studeert aan de universiteit. Haar liefdesleven sputtert, de Britse regering vaardigt steeds drastischer maatregelen uit die erop uit lijken de bevolking te sarren en uit te melken, en wil vervolgens elke vorm van protest erover de kop indrukken. Gedeeltelijk door omstandigheden en gedeeltelijk uit idealisme belandt Laura in een kraakpand tussen alternatievelingen en actievoerders, en het hele boek leest als heen-en-weergeflipper tussen de achterbuurten van Londen, het Britse platteland en zowat de helft van Europa. Want De Angels, Laura’s band, mag op Europese tournee en wanneer die uitdraait op een politiek fiasco blijkt haar aan/af-lief Adi doodziek in een ziekenhuis in Sicilië te liggen. Dus Laura to the rescue!
De dagboekstijl van het eerste deel is naadloos overgenomen in het tweede deel. De schrijfstijl ook, zo strak zelfs dat je je wel eens afvraagt of Laura’s manier van denken en schrijven in die twee jaar ook niet een beetje ouder zou moeten zijn geworden. Al is het ook mogelijk dat we hier botsen op de grenzen van de Nederlandse vertaling. In Britse recensies is te lezen dat Laura een soort mengeling schrijft van verzorgd Engels en straattaal met een stevige Londense couleur locale. Daar blijft in de vertaling niets van overeind.
Het chicklitgehalte van dit boek is een stuk lager dan dat van zijn voorganger. Er zitten véél meer politieke en maatschappelijke beschouwingen in 2017. Op zich is dat geen enkel probleem, maar ze halsstarrig in die dagboekstijl blijven proppen werkt de lezer al snel op de zenuwen: de dagelijkse episodes beginnen op het journaal te lijken. Dat Laura dat zelf ook opmerkt, helpt niet. Een ander monumentaal nadeel van die verteltechniek is dat personages amper helder beschreven worden. Er zijn een aantal figuren die al meedraaien van in het begin van het eerste boek die voor mij bij het einde van het tweede deel nog steeds geen echt gezicht hadden. Het komt de inleving bepaald niet ten goede.
Verder zit er qua plotwendingen nogal wat onwaarschijnlijks in dit boek. In een tijd waarin transport waanzinnig duur of ronduit onmogelijk is, besluit een straatarme studente in een oogwenk naar de andere kant van het continent te reizen om bij haar zieke vriendje te zijn met wie ze het eigenlijk een paar maanden eerder had uitgemaakt. En bovendien verzeilt ze van het ene politieke wespennest in het andere, of zelfs in oorlogsgebied, en telkens met de uitermate agressieve politie of zelfs het leger achter haar aan. Wat in het eerste boek knap beschreven was als de gevestigde maatschappij die op haar grondvesten davert, neemt nu bijna apocalyptische vormen aan. Alle aparte elementen op zichzelf zijn niet zo onwaarschijnlijk (het Front National dat in Frankrijk de verkiezingen wint; een bewind dat zich tyranniek begint op te stellen en burgers die er keihard tegen protesteren, waarna de bewindhebbers de protesten hardhandig proberen in te dijken; concentratiekampen voor relschoppers en politiek ongewenste elementen), maar dat Laura dat op minder dan een jaar allemaal persoonlijk meemaakt, is niet meer geloofwaardig. Ze wordt opgepakt, mishandeld, houdt een band recht en speelt haasje-over in een knipperlichtrelatie met twee jongens tussen wie ze niet kan kiezen. The willing suspension of disbelief hangt in dit boek geregeld aan een zijden draadje. En dat is iets wat geen enkel boek zich kan permitteren.
Lloyd houdt vol dat dit geen reeks wordt. Ze heeft Laura tot op een mooi punt gebracht, en wat haar betreft is dit het einde van het verhaal. Het strekt haar tot eer, en we hopen het om eerlijk te zijn van harte. Voor de waardigheid van de boeken in de eerste plaats. [Kirstin Vanlierde] Verberg tekst

Engeland, 2017. Laura (18) studeert aan de universiteit van Londen. De energiemaatregelen die twee jaar geleden zijn ingesteld eisen hun tol. De sfeer in Londen is niet meer wat het geweest is, demonstraties zijn aan de orde van de dag. Laura’s relatie met Adi loopt niet lekker en ze komt in een kraakpand terecht in de Docklands, waar ze nog meer betrokken raakt bij alle opstanden. Met Laura’s band de Dirty Angels gaat het prima. Ze mogen met hun band door Europa gaan toeren. Maar is het daar wel zoveel beter? Tweede deel van 'Dagboek van een klotejaar'*. Voortkabbelend verhaal, met veel verschillende verhaallijnen die beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Geschreven in dagboekvorm, waardoor het prettig en makkelijk leesbaar is, maar tegelijkertijd ook heel fragmentarisch wordt. Enige voorkennis uit het eerste deel is vereist. Het dagboek wordt verlevendigd en verduidelijkt met zwart-witfoto’s, afbeeldingen, brieven, krantenknipsels etc. Foto-omslag. Vanaf ca. 15 jaar.