Laura leeft in een gewoon Brits gezin, met een opstandige oudere zus en een stel ouders dat alleen uit gewoonte bij elkaar blijft. Hun leven verandert drastisch als de Britse regering in een voortrekkersrol beslist om maatregelen te nemen die de CO2-uitstoot van alle burgers met zestig procent moeten verminderen.
We schrijven 2015 en Europa is geteisterd door een Grote Storm en andere klimatologische extremiteiten die de ecologische pessimisten van het eerste uur gelijk geven. De gevolgen daarvan zijn onmiddellijk voelbaar voor iedereen, en harder nog voor de Britten, die als eerste natie de draconische energiemaatregelen toepassen in het dagelijks leven. Geen auto meer, heel beperkt gebruik van elektronische apparatuur, licht, verwarming… Dagboek van een klotejaar beschrijft op realistische wijze hoe een beschaafde maatschappij in enkele maanden kan veranderen in een half oorlogsgebied waarin mensen schrapen om te overleven te midden van de resten van hun oude leven en comfort. Laura’s gezin valt zowat uit elkaar, en ook die neergang is realistisch beschreven, net als de groeiende onlusten op straat, de onveiligheid, en de al dan niet louche manieren waarop mensen creatief met de nieuwe toestand proberen om te gaan.
Is dit boek dan een donker, grauw en ontluisterend beeld van de toekomst, à la Cormac McCarthy’s The Road? Zeer zeker niet, het geheel slaat soms zelfs een beetje te hard over naar de chicklit-kant. Laura’s dagboekstijl is doorgaans gevat en kort. Veel diepgaande passages komen daardoor niet voor, hoewel ze nu en dan sterke beelden of emoties oproept. (Onbeantwoorde) verliefdheid, problemen met ouders, vriendschap, een bandje dat op doorbreken staat en meer vrolijk herkenbaar puberleed is er daarentegen in overvloed. Saci Lloyd heeft een gebalde, grappige schrijfstijl die ervoor zorgt dat het geheel nooit goedkoop wordt, maar de combinatie van puberkriebels en het uiteenvallen van de maatschappelijke orde doet nogal mascara-in-de-wildernisachtig aan. Het geheel wordt opgeleukt met allerhande illustraties (koffie- en inktvlekken op de pagina’s, schemaatjes, e-mails, examenpapers, krantenartikels, en Laura’s droedels of andere visuele uitlaatkleppen keren met de regelmaat van een klok terug). Minstens om de drie pagina’s is er wel iets dat — al dan niet functioneel — het schriftbeeld breekt. Dit maakt het boek ongetwijfeld voor veel jongeren verteerbaar, maar laat gevorderde lezers op zoek naar een steviger hap met honger achter, al zijn de maatschappelijke evoluties en de grimmigheid van de klimatologische gevolgen dan weer wel erg knap beschreven.
Nog een minpuntje: 2015 is wel erg dichtbij om geloofwaardig te zijn, zowel op klimatologisch als op politiek vlak. Maar anderzijds kun je wel zeggen dat Lloyd gewoon de vinger aan de pols houdt, want het Engelse origineel verscheen al in 2008, en de beschrijvingen van de rellen en plunderingen in Londen zijn zonder overdrijven visionair.
Lezen? Doe gerust, het boek verveelt niet. Lloyds humor en zin voor realiteit compenseren het roze lipstick-gehalte van dit boek voldoende, al had het verhaal wat mij betreft niet per se moeten eindigen met de perfect match. Er is een vervolg op deze The Carbon Diaries 2015, dat zich twee jaar later afspeelt. Het is uitkijken naar die vertaling. [Kirstin Vanlierde] Verberg tekst

Engeland, 2015. De wereld wordt geteisterd door extreme stormen, gevolgd door periodes van extreme droogte. Engeland voert als eerste drastische maatregelen in om de CO2-uitstoot te verminderen. De 16-jarige Laura woont in Londen en houdt een dagboek bij over de impact die de maatregelen hebben op het dagelijks leven, over hoe haar ouders zich staande proberen te houden, over haar verliefdheid op haar buurjongen Ravi Datta en over de rockband waarin ze speelt. Onderdeel van de reeks 'Edge: lezen tot op het randje'. Het verhaal begint sterk, maar kabbelt daarna een beetje voort. Interessant onderwerp, maar het kan beter uitgewerkt worden. Geschreven in dagboekvorm, waardoor het prettig en makkelijk leesbaar is, maar tegelijkertijd ook heel fragmentarisch wordt. Het dagboek wordt verlevendigd en verduidelijkt met zwart-witfoto’s, afbeeldingen, brieven, krantenknipsels, etc. De bladspiegel is ruim. Gedrukt op vrij dik papier, waardoor het boek nogal zwaar is. Foto-omslag. Vertaling van 'The Carbon Diaries 2015'*. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

In deze roman gaat Saci Lloyd aan de slag met een brandend actueel thema: de energiecrisis en de opwarming van de aarde. Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst, in 2015, een jaar waarin in heel Groot-Brittannië een stroombeperking ingevoerd wordt. De CO2-uitstoot moet met 60% omlaag. Alle mensen ontvingen een energiekaart waarmee ze heel beperkt gebruik kunnen maken van stroom. Wanneer ze bijvoorbeeld een uurtje tv kijken, verliezen ze een blokje op hun energiekaart. Bij elk gezin wordt er ook een energiemeter geplaatst en de elektriciteit valt uit van zodra men de limiet overschrijdt.
Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van een pubermeisje, Laura, die haar relaas, ondanks de pubergrillen die soms optreden, op een behoorlijk geloofwaardige manier doet. De titel verwijst naar het feit dat we letterlijk getuige zijn van één jaar in het leven van dit meisje, waarin alles veranderde. Voor het eerst kregen ze namelijk die beperkingen opgelegd. Het gebeuren heeft een impact op Laura’s gezin: haar ouders reageren zo verschillend dat ze uit elkaar lijken te groeien en Laura’s zus weigert zich aan te passen, waardoor het gezin een grote boete krijgt.
Maar natuurlijk is energie niet het enige thema van dit boek. Laura is hopeloos verliefd op een buurjongen die haar in het begin niet ziet staan. Maar op het moment dat hij interesse toont, valt het Laura toch minder mee dan gedacht.
De vormgeving van dit boek is zeer sterk; de combinatie van zwart-wit en af en toe kleur (fluoroze) past helemaal bij de sfeer van het verhaal. Laura's houding is niet altijd even positief, maar gaandeweg leert ze te leven met de aanpassingen gedurende haar ‘klotejaar’. Minder geslaagd zijn de vlekken die aangebracht werden in het boek, vermoedelijk om het op een echt notitieschrift te doen lijken.
In werkelijkheid zal 2015 er voor ons misschien nog niet zo extreem uitzien, maar dat maakt dit verhaal niet minder geloofwaardig. Het verhaal is vlot geschreven en vertaald (niet onbelangrijk!) en maakt de lezer eens op een andere manier bewust van de milieuproblematiek.
Verberg tekst