Zoals de meeste kleuters zit Tommie Beer boordevol energie. Eerst probeert hij te lopen als een eend, maar dit loopt mis. Hij valt in een diepe kuil en bezeert zijn knie. Gelukkig is papa in de buurt om hem met een pleister en een dikke knuffel weer snel op de been te helpen. ‘Stil maar, het gaat zo weer over,’ zegt papa. Tommie betwijfelt dit, maar al gauw merkt hij dat zijn papa gelijk had en hij rent meteen naar de zandbak om een diepe kuil te graven. Alweer heeft hij pech, want hierbij krijgt hij zand in zijn ogen. Papa geeft hem opnieuw een dikke knuffel en vraagt hem om eens goed met zijn ogen te knipperen. Na een paar tellen is de pijn verdwenen en kan Tommie fijn met zijn vriendjes gaan schommelen. De pret is echter van korte duur, want Tommie botst met zijn hoofd hard tegen een tak. Ook deze keer is papa Tommies reddende engel, die erin slaagt om in een mum van tijd de pijn weg te strelen. De rest van de middag speelt Tommie rustig verstoppertje met zijn vriendjes. Maar dan trapt papa Beer met zijn voet in een stekel en dat doet behoorlijk veel pijn. Terwijl mama de stekel verwijdert, denkt Tommie heel diep na. Al snel weet hij precies wat hem te doen staat: hij geeft zijn vader een extra dikke knuffel en verzekert hem dat de pijn snel over zal zijn. En deze keer is het Tommie die gelijk krijgt.
In het verleden is meermaals gebleken dat Sam McBratney een kei is in het beschrijven van die kleine, essentiële leermomenten binnen menselijke relaties en dat is in dit boek niet anders. Kleine Tommie ervaart hoe bij zijn papa steeds éénzelfde gedragspatroon terugkeert wanneer hij zich pijn doet. Enerzijds probeert papa iets concreets tegen de pijn te doen, zoals een pleister plakken of Tommie met z’n ogen laten knipperen. Tegelijkertijd biedt hij zijn zoon ook heel wat troost in de vorm van een dikke knuffel en lieve woorden. Hoewel hij eerst een beetje sceptisch is, ondervindt Tommie al snel dat deze combinatie echt werkt. Sterker nog, wanneer papa zich pijn doet, laat het beertje zien dat hij papa’s zorgpatroon perfect geïnternaliseerd heeft en op de juiste manier kan gebruiken om anderen te helpen wanneer dit nodig is.
De reliëfprent op de kaft van een innig knuffelende Tommie en papa is meteen een schot in de roos en zal groot en klein doen verlangen naar die robuuste vaderfiguur in wiens armen je altijd veilig kan wegkruipen. De prenten in het boek zijn met een waterverftechniek ingekleurd in stemmige, sobere herfsttinten. Het rode bloesje van Tommie en de geruite, gele jas van papa geven dit geheel een subtiel komisch tintje. Door de wazige manier van inkleuren kun je de zachte, pluizige berenvacht haast aanraken. Hierdoor wordt de hoge aaibaarheidsfactor van dit tedere verhaal over zorg nog extra in de verf gezet. [Katrien Maris] Verberg tekst

Als Tommie Beer zich eens stoot of valt of zand in zijn ogen krijgt, is er altijd zijn papa die hem troost. Op een dag krijgt papa Beer een stekel in zijn voet. Mama trekt hem eruit en daarna weet Tommie precies wat hij moet doen. Stevig, smaakvol prentenboek met een prachtig omslag waarop de twee hoofdpersonages in een licht reliëf zijn weergegeven. Hun hartverwarmende relatie is direct zichtbaar. De dubbele paginagrote, sfeervolle en nostalgisch aandoende tekeningen zijn uitgevoerd in zachte tinten. Ze zijn gedetailleerd en bevatten fijne grapjes. Andere dieren zoals eenden, een muis, konijn en uil, kijken toe, spelen met elkaar of spelen mee. Ze zijn allemaal vermenselijkt en vertederend en hebben gezichtsuitdrukkingen waarop hun emoties duidelijk herkenbaar zijn. De eenvoudige en korte tekst is afgedrukt in de lichte delen van de afbeeldingen. Herhalingen zoals: 'Stil maar, het gaat zo weer over', nodigen kinderen uit dit hardop mee te zeggen. Dit prachtige boek leent zich uitstekend om voor te lezen aan kinderen die (op dat moment) geen behoefte aan spanning hebben. Ook speciaal geschikt voor het slapen gaan. De auteur schreef o.a. het beroemde prentenboek 'Raad eens hoeveel ik van je hou'. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst