Na het succes van In de ban van mijn vader (Li 2002, p. 19) besliste de uitgeverij Bert Bakker om ook Sandro Veronesi's eerste roman, al daterend van 1988, uit te geven. De fundamentele thema's zijn dezelfde: de vader-zoonrelatie en, in mindere mate, de onmogelijkheid om een vaste relatie aan te knopen met een vrouw. In In de ban van mijn vader was de vader de grote onbekende, een oud-generaal, die echter een spion van de KGB bleek te zijn. Wanneer Gianni Orzan dit ontdekt, stort zijn wereld ineen, temeer omdat hij ook verneemt dat zijn vrouw lang geleden een relatie met en andere man heeft gehad.

Dezelfde Oedipusrelatie komt terug in Waar gaat die vrolijke trein naartoe. De zoon is een sympathieke nietsnut -- hij noemt zichzelf een kunstenaar -- en krijgt te Rome het bezoek van zijn vader. Die heeft een bewogen leven geleid en zit nu volledig aan de grond, althans dat wil hij laten uitschijnen. Zijn vrouw kende avontuurtje na avontuurtje en is uiteindelijk opgestapt. Hijzelf heeft enkele faillissementen achter de rug en hij wordt door de curator, die al zijn bezittingen heeft verkocht, incluis de prestigieuze villa aan de Costa Dorata, ervan verdacht ergens geld te hebben verstopt. Hij komt bij zijn zoon met een vreemd verzoek: hij moet het geld dat zich in Zwitserland bevindt, clandestien gaan ophalen. Hijzelf kan dit niet doen, want het gerecht zit hem op de hielen. Ze zullen dus samen naar Milaan reizen en de zoon moet dan alleen de weg verder zetten naar Lugano. Het boek heeft iets van een road-movie. De reis heeft echter heel wat voeten in de aarde. De zoon wil halt houden aan de Costa Dorata, om vol melancholie de (verkochte) ouderlijke villa nog eens te bezoeken. Heimelijk hoopt hij ook zijn vroeger liefje te ontmoeten en een nieuwe relatie met haar aan te knopen. Wat een ontgoocheling als blijkt dat zij getrouwd is! Geleidelijk aan beginnen de twee mannen, die in het begin van de roman met getrokken messen tegenover elkaar stonden, naar elkaar toe te groeien. Toch zullen ze elkaar nooit helemaal vinden, de afstand blijft.

De roman steekt vol komische passages, er gebeurt van alles: de zoon krijgt een boete op de trein omdat hij geen correct vervoerbewijs heeft, zijn vader verliest een tand, de hotels zijn volzet en ze moeten op het strand slapen. De mooiste episode is wanneer de twee mannen een bezoek brengen aan de curator van het faillissement. Die heeft veel eerbied voor de vader, zo beweert hij. Hij weet echter niet dat hij door de twee in de luren wordt gelegd. [Bernard Huyvaert] Verberg tekst

Van deze schrijver, in 1959 geboren te Prato (Italië), verscheen eerder dit jaar al de roman 'In de ban van de Vader' ('La forza del Passato', 2000), eveneens in vertaling van Rob Gerritsen. In het kielzog van het succes dat dat boek had in Italië, verscheen onlangs de vertaling van Veronese's eerste roman uit 1988 (de gegevens over de chronologie op de achterflap zijn misleidend). Ook dit boek is opgebouwd rond de verhouding tussen een vader en zijn zoon. De vader is een succesvolle, niet zo fijngevoelige zakenman, wiens verval zich aankondigt in een faillissement, de zoon een zogenaamde kunstenaar, die echter al jaren tot niets gekomen is. Hun verhouding is er een van haat-liefde. Ze gaan naar Zwitserland om een uit het faillissement gehouden kapitaal op te halen. Hier slaat de titel op. Het is een intrigerend, maar geen vrolijk verhaal, vol schijnbewegingen, mislukkingen, leugens en slinkse manoeuvres, met een open einde. De vertaler heeft een goede tekst geleverd. Paperback; kleine druk. Verberg tekst