In deze neerslag van het interview van De Standaard-redacteur Sarah Vankersschaever blikt psychoanalyticus en hoogleraar Paul Verhaeghe (1955) terug op zijn werk en persoonlijk leven. Hoe is hij in zijn denken, zijn therapeutisch werk en als persoon geëvolueerd? Wie zijn boeken las, komt veel herhaling tegen, met hier en daar een nuancering, een toevoeging, een zelfkritische noot. De waarde van het boek is dat de samengebalde terugblik de grote lijnen in zijn denken doet bovendrijven: individuele beleving en maatschappelijke patronen, drift en verlangen, macht en autoriteit, autonomie en verbondenheid, afstand en nabijheid – en dit gaande van de seksuele intimiteit via opvoeding en werkvloer tot politieke en economische evoluties. Mooi is hoe Vankersschaever doorvraagt zonder op de rooster te leggen, en hoe ze soepel laveert tussen de intellectuele en de persoonlijke pool. Verhaeghe noemt zichzelf gematigd optimist, de maatschappijcriticus is nu milder; de jongen uit Gits heeft veel geluk gehad en erkent zijn kwetsbare en sterke kanten. Boeiende, vlot leesbare lectuur die te denken geeft. Verberg tekst