‘Plots barst hij bijna, zo blij, zo trots is hij.’ Ook Siska Goeminne mag trots zijn, want met dit leuke boekje voor eerste lezertjes doet ze haar reputatie als begenadigd verteller alle eer aan. Het hoofdpersonage Jakob lacht terecht op het einde van het verhaal. Door zijn geslaagde reddingspoging herwint Jakoba immers haar kalmte, wat blijkbaar niet zo vanzelfsprekend is.
Jakob is een rustige knul die graag de stilte opzoekt. Lawaai, herrie, drukdoenerij, het is allemaal niet aan hem besteed. Wie daar wel van houdt, is Jakoba. Zij is Jakobs zusje en een absoluut haantje-de-voorste: ‘Haar stappen gaan rap, haar stem klinkt hard.’ De kat zet het daarom bij haar aankomst al snel op een lopen. Jakob lacht echter achter zijn hand en blijft rustig zitten waar hij zit, verscholen tussen de takken. Dat verstoppertje spelen zint Jakoba helemaal niet: ze ontpopt zich tot een kleine Spaanse furie en raast harder door de tuin dan de wind. Maar plotseling weerklinkt er uit het kippenhok een hels lawaai…
Met een duif die ongewild in het hok terechtkomt en het slachtoffer wordt van een ‘pikgrage’ kip, gaat het verhaal ongeveer halverwege het boekje pas echt van start. Het doodsbange dier brengt het verhaal in een stroomversnelling, en dat is maar goed ook. Voordien zat er immers relatief weinig vaart in de gebeurtenissen. Zo kom je vanaf het begin met mondjesmaat wat te weten over de ochtendlijke taferelen in de tuin. Jakob loopt blootsvoets op het gras, pakt voorzichtig de kat op en geniet van de ontluikende dag tot zus Jakoba haar intrede doet. De spanningsopbouw verloopt misschien wat traag, maar dat zorgt er tegelijkertijd ook voor dat het verhaal licht verteerbaar blijft voor de eerste lezertjes, voor wie lezen sowieso al een serieuze inspanning vraagt.
Met haar taal probeert Goeminne hen zo goed mogelijk op weg te helpen om het verhaal te begrijpen. Ze gebruikt korte, enkelvoudige zinnen en gemakkelijke, vrij korte woorden. Sarah Verroken doet met haar illustraties ook een duit in het zakje. Ze voorziet de tekst op elke pagina van een karaktervolle, bijpassende prent. De kleurrijke, met zwart omlijnde beelden geven telkens de essentie van de tekst weer.
Twee belangrijke metamorfoses verlenen het geheel een extra dimensie: de schuchtere Jakob durft zijn angst opzij te zetten om de duif van de dood te redden, en Jakoba laat zien dat ze naast haar grote mond ook een zeer klein (en teer) hartje heeft, want ze schrikt ervoor terug om de duif te hulp te komen, zelfs al blijft ze verre van onbewogen bij dat dierenleed. Het citaat ‘Ze durft alles wat hij niet durft. En ze kan alles wat hij niet kan’ klopt achteraf gezien toch niet helemaal, want het kan vlug verkeren. In de tuin van Jakob en Jakoba speelt zich in elk geval een verhaal af dat bijzonder aangenaam leest. [Emmie Gunst] Verberg tekst

Jakob durft niet veel, Jakoba durft altijd alles. Maar toch is het Jakob die de duif redt uit het kippenhok. De spanning van het verhaaltje krijgt vorm in de angst van Jakob, die heel beeldend beschreven wordt. De natuur doet mee ('Aan de draad hangt de was, maar er is geen wind om mee te spelen'). De illustraties in verschillende formaten zijn zwartomlijnd en af en toe wat donker. De dieren, een blazende kat en de pikkende kip, en het gevecht tussen de kip en de duif, zijn behoorlijk eng, zowel in de tekst als in de afbeeldingen. De tekst staat in blokjes van enkele korte zinnen en is gedrukt in een schreefloze letter, AVI-E3. Sommige zinnen zijn in kleur weegegeven, dit lijkt willekeurig. Woorden en zinnen die geroepen worden zijn vetgedrukt. Dit alles maakt de bladspiegel wat onrustig. Een breed uitgewerkt verhaaltje, dat een behoorlijk appel doet op het tekstbegrip van eerste lezers. Vanaf ca. 6,5 jaar.

Jakob wordt wakker en wandelt de tuin in. Alles is nog erg rustig. Jakob observeert alles goed en hij geniet, samen met de kat die hem gezelschap houdt. Dan hoort hij hoe Jakoba komt aanstormen. Jakob verschuilt zich onder een struik. Hij wil nog even alleen zijn. Jakob ziet hoe Jakoba hem zoekt maar niet vindt. En daar wordt ze boos van. Jakob kruipt nog een beetje verder weg onder de struik. Dan wordt plots de rust verstoord door luid gekakel in het kippenhok. Pluimen stuiven er in het rond. Een duif is in het net van het hok gevlogen en kan niet meer weg. De kip is boos en pikt de duif waar ze maar kan. De duif is doodsbang en probeert te ontkomen, maar dat lukt niet. Vanuit zijn schuilplaats ziet Jakob alles gebeuren. Hij hoopt dat Jakoba, die alles durft, de duif zal redden. Maar dat gebeurt niet. Jakoba rent bang weg en kruipt naast Jakob onder de struik, waar ze zich probeert af te schermen voor wat er gebeurde. Jakob begrijpt er niets van. Wat is er mis met Jakoba? De Jakoba die alles durft en altijd een grote mond heeft? Hij denkt aan die arme duif en vraagt zich af of ze nog wel leeft. Dan haalt hij diep adem en loopt recht naar het hok. Hij raapt al zijn moed bijeen en jaagt de kip weg. De kat glipt mee in het hok en steekt een handje toe. Heel voorzichtig raapt hij de gewonde duif op. Ze zal het wel halen. Jakob legt het arme beestje in de handen van Jakoba. Maar Jakob kruipt niet meer onder de struik. Hij staat in de tuin en is blij en vooral: hij is trots. Hij heeft de duif gered! Siska Goeminne schreef een poëtisch, gevoelig verhaal over moedig zijn, jezelf overwinnen en de daaruit vloeiende trots. Ze is er in geslaagd om voor beginnende lezers een verhaal te componeren dat heel gevoelig is en toch ook heel wat beeldtaal bevat. Zinnen als hij ziet het begin van de wind in de was of ze voelt een snik in haar buik zijn mooi en een verrijking voor een verhaal als dit. De verhaallijn is duidelijk en de twee hoofdrolspelers zijn goed uitgewerkt. Zowel de gevoelens van Jakob als die van Jakoba zijn herkenbaar. Het enorme gevoel van trots dat Jakob door zijn heldendaad ervaart is mooi beschreven. De zwart omlijnde illustraties van Sarah Verroken zijn erg krachtig. De prent waarin de kip de duif aanvalt, is wat beangstigend, maar geeft precies het gevoel weer dat nodig is. Een mooi, gevoelig boekje voor beginnende lezers.

Verberg tekst