Na een traumatische ervaring met haar vader verhuist Rune met haar moeder naar de kust. Zij wordt er meteen geïntrigeerd door Simon. De levenslustige Rune en de zwaarmoedige, eenzelvige jongen werken als magneten op elkaar in. Dit is een verhaal van aantrekken en afstoten, van eenzaamheid en betrokkenheid, en vooral van het aftasten van grenzen. Siska Goeminne roept in het eerste deel al deze gevoelens op in een mistige, suggestieve en poëtische sfeer. Vanuit een dramatische openingsscène kijkt Rune terug op haar eerste ontmoeting met Simon en het verloop van hun problematische relatie. De beeldtaal beantwoordt aan een romantisch pubergevoel, waarbij het evenwicht tussen poëzie en cliché soms zoek is: Rune en Simon die elkaar pas kennen en in de gutsende regen de glibberige golfbreker opgaan, Simon die in het ‘licht van de opkomende zon’ de woorden ‘non omnis moriar’ (ik zal niet helemaal sterven) in het zand schrijft, Rune met uitwaaiende zwarte krullen en Simon, volledig in het zwart gekleed, met lange, blonde, verwilderde haren.
Zowel Rune als Simon komen in een belevende zij/hij-vorm aan het woord, maar het is voornamelijk Rune die in de relatie evolueert. Zij voelt zich aangetrokken tothem: ’Het was de blik in zijn ogen — de donkerte die aan haar trok’ — en ze is gefrustreerd wanneer ze met al haar levenslust niet tot hem kan doordringen: ‘Maar Rune kon het niet verdragen, de stilte, het zwijgen. Ze moest en zou iets aanpakken, te lijf gaan, wilde het verlaten gevoel verdrijven dat Simon altijd en overal met zich meedroeg.’ Tegelijkertijd beseft ze dat ze met haar aandacht voor Simon het geruis van haar afwezige vader probeert te compenseren: ‘Dat hield haar aan de gang, hield het verdriet eronder. Het was het enige wat het gemis in haar buik kon temperen.’ De ontgoocheling en de tedere of leuke herinneringen doorkruisen in flarden haar gevoelens voor Simon. 
Bij Simon is er van een evolutie nauwelijks sprake. Hij is een jonge Werther die in zwaarbeladen woorden flirt met de dood: ‘Iedere ontmoeting houdt een afscheid in’, ‘De dood is het begin, niet het eindpunt. Of een passage, als je dat liever wilt.  
Het enige wat Simon wil, is ontsnappen aan zijn deprimerende thuis en vooral aan zichzelf: ‘Hij drukte zijn lichaam hard in het zand en luisterde naar de golven, hoorde hoe de zee hem riep. Diep in hem woelde en raasde het verdriet.’ De negentiende-eeuwse romantiek krijgt nog een symbool dat mee typerend is voor Simons onrust en levensmoeheid: het dreigende beeld van een zwarte kraai.
Na een dramatische wending versobert de beeldtaal en wordt het verhaal helderder. Rune verhuist opnieuw naar de stad en laat het romantische decor van de zee achter zich. In de stad krijgen de suggesties uit het eerste deel vorm. Rune zoekt opnieuw contact met haar vader en Simon, die nu in een verzorgingstehuis opgenomen is, hoort over zijn familiegeheim. Daardoor kan hij zijn onrust gedeeltelijk plaatsen. Beide ontwikkelingen hebben zowel voor de personages als voor het verhaal een louterend effect. De zwaar beladen weltschmerz die uit het eerste deel spreekt, ontwikkelt zich uiteindelijk positief.
De mooie kaft met een verkreukeld en weer gladgestreken portret van Rune, weerspiegelt de inhoud van het verhaal: een gekwetst pubermeisje dat ondanks alles met een open blik naar het leven blijft kijken. Ook de opvallende en suggestieve vormgeving ligt volledig in de lijn van het superromantische verhaal.  [Jet Marchau] Verberg tekst

Rune verhuist met haar moeder een tijdje naar zee om tot rust te komen na een dramatische gebeurtenis. Op school ontmoet ze Simon, een jongen die niet te doorgronden lijkt, maar tot wie Rune zich onmiskenbaar aangetrokken voelt. Ze herkennen pijn en verdriet in elkaar, maar hebben elk een eigen manier om hiermee om te gaan. Rune is levenslustig en licht, Simon depressief en donker. De vriendschap en liefde die zich tussen de twee ontwikkelt, wordt op de proef gesteld door zo veel contrasten en onzekerheden; ze worden heen en weer geslingerd tussen overgave en wantrouwen. Dan zet Simon een drastische stap die Rune van hem wegdrijft. Hoe moet het verder? De taal van de schrijfster is uitgepuurd en poëtisch; woorden dragen enkel de essentie, maar de grote emoties zijn des te voelbaarder. Ook de prachtige vormgeving met ruime bladspiegel draagt bij tot een intense leeservaring. Als je eenmaal mee bent met de stijl, laat het verhaal je niet meer los. Je herkent de leefwereld en voelt de twijfels van de twee jonge mensen en je beseft hoe kwetsbaar mensen kunnen zijn in een relatie. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

Dit boek beschrijft de levens van twee tieners: Rune en Simon. Rune verhuist na een dramatische gebeurtenis in haar jonge leven naar zee. Hier ontmoet ze Simon. Een jongen die op het eerste zicht niet te doorgronden is. Door de pijn die ze allebei op hun eigen manier voelen, worden ze tot elkaar aangetrokken. Rune probeert Simon te begrijpen. Pijn en liefde wisselen elkaar af. De twee tieners geven hun ziel en hun levensverhaal stukje bij stukje bloot aan elkaar. Tot Simon zelfmoord probeert te plegen. De prille vriendschap en liefde die er tussen de twee is ontstaan, begint te wankelen.
In spaarzame, uitgepuurde bewoordingen wordt dit verhaal verteld; alleen de essentie van wat er gezegd moet worden, werd bewaard. Het boek leest traag omdat het ook de lezer zelf laat meeleven en laat balanceren tussen verschillende gevoelens die intens beleefd worden. Eens het je vast heeft, laat het je niet meer los. Het zuigt als het ware aan je ziel tot je zelf de twijfels van beide tieners voelt. Een gebald verhaal in een poëtische taal: meer is niet nodig om stil te staan bij de smalle grens tussen leven en dood, vriendschap en eenzaamheid, wantrouwen en overgave.
Verberg tekst