Het relatief kleine oeuvre van Siska Goeminne mocht in het verleden meermaals op een grote belangstelling rekenen. Voornamelijk Goeminnes poëtische, uitgepuurde taalgebruik, de unieke sfeerschepping en sterke psychologische diepgang werden geprezen. De uitgebreide introductie in William wil de wereld zien focust op de eenzaamheid van het balorig potlood William, te midden van z’n zes broers. De potloden, met elk een eigen naam, stem en menselijke eigenschappen, overtuigen in hun uniciteit, al komt de magisch-realistische wereld van de bezielde schrijfwaren toch te weinig tot leven. William blijkt het ‘wilde potlood’, en besluit in weerwil van z’n zes broers de wereld te verkennen. Goeminne motiveert Williams besluit vanuit een oprecht pleidooi voor eigenheid en authenticiteit. Ze zoomt consequent op Williams ervaringswereld in en maakt de ontdekkingsreis van een onbezield voorwerp tot overheersende thematiek. Precies die roadtrip wordt echter onvoldoende uitgewerkt: de auteur komt niet verder dan een lauwe introductie van enkele potentieel spannende intermezzo’s, zoals de aanval van een hond, gedumpt worden in een vuilniszak en als tragisch hoogtepunt het breken van Williams potloodpunt. De slordig opgebouwde spanningsboog en descriptieve stijl verhinderen een levendig avontuurlijk relaas. In plaats daarvan herkauwt Goeminne enkele langdradige passages over Williams verstarde leventje in de potlodendoos en de noodzaak om zijn routineuze bestaan te ontvluchten. Met een verrassend originele blik op de wereld van gebruiksvoorwerpen, kritiseert de auteur wel onze drang tot consumentisme, wat meermaals geslaagde bedenkingen oplevert. Enkele beschouwende passages maken echter nog geen consistent verhaal en dat is meteen het grootste mankement van dit boek. Vanzelfsprekend komt William tot de conclusie dat het beschermende leventje in de potlodendoos lang zo slecht niet was, wat leidt tot enkele opvallend moraliserende passages. Ook het geforceerd happy end waarin William nog snel de liefde leert kennen, wordt onvoldoende uitgewerkt en blijkt zowel inhoudelijk als stilistisch overbodig. Hetzelfde kan worden gezegd over de ‘bijlage’ waarin de auteur op gewild humoristische toon wat losse wetenswaardigheden over het karakter, de lichaamsbouw en het leefgebied van potloden beschrijft. De schetsen van Rudi Bogaerts in grijs, zwart en wit blijven letterlijk en figuurlijk op de achtergrond en zijn niet geheel in balans met het avontuurlijke karakter van het verhaal. Goeminnes poëtische pen, karakteristieke sfeerschepping en psychologische diepgang blijven sterk aan de oppervlakte en laten zich moeilijk combineren met de avontuurlijke queeste van een potlood. Het maakt William wil de wereld zien tot een onaf verhaal.
[Jürgen Peeters] Verberg tekst

William is een tot leven gewekt potlood, dat een avontuur beleeft als hij besluit zijn vertrouwde, maar saaie omgeving – een houten doos waarin hij met zijn zes broertjes woont – te verlaten, om zijn eigen weg te gaan. De buitenwereld blijkt minder plezierig dan hij zich had voorgesteld; William besluit dan ook terug te keren naar zijn broers. Het filosofisch getinte verhaal is overwegend beschrijvend; dialogen en gedachten zijn cursief gedrukt. De auteur gebruikt woorden en uitdrukkingen die niet alle (Nederlandse) kinderen zullen (her)kennen (bijv. 'Het is geleden van vorig jaar dat ik nog mocht tekenen'). Het fraai vormgegeven boekje, met rode pagina's en roodgekleurde beginregels van ieder hoofdstuk bevat illustraties in zwart-wit soms abstract, soms met herkenbare afbeeldingen. Ze hebben een wat mysterieuze sfeer en zijn gemaakt door de Vlaamse beeldend kunstenaar Rudi Bogaerts. Achterin zijn 'feiten en weetjes' over het potlood opgenomen, waarin het antropomorfische karakter word voortgezet. Een boek voor een selecte doelgroep, die mee kan gaan in de fantasie en zich aangespoord kan voelen na te denken over wat je in het leven wilt bereiken. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Na 'Het fantastische verhaal van Ferre en Frie' waagt Siska Goeminne zich opnieuw aan een bijzonder, symbolisch verhaal.
William is een potlood, klaar om de wereld te ontdekken. Hij heeft genoeg van zijn leven in de potlooddoos van zijn baasje en probeert collega-potloden te overtuigen om met hem mee te vertrekken.
Als hij er niet in slaagt zijn vrienden op sleeptouw te nemen, trekt William er alleen op uit. Al snel ontdekt hij dat de buitenwereld niet zonder gevaren is. Maar gelukkig is er een herfstblad, Erwin, dat hem een beetje wil beschermen. Als William in een grote vuilniszak belandt vol met afgedankte potloden en pennen, besluit hij dat het welletjes geweest is en dat hij zich gelukkig mag prijzen met zo’n trouw baasje. Hij ontsnapt uit de zak en trekt terug naar zijn oude vertrouwde blikken doos.
Enerzijds is dit een avontuurlijk en origineel verhaal over een koppig potloodje, anderzijds is het ook een ode aan alles wat tekent en schrijft. En er zit toch ook een boodschap in: heb respect voor je materiaal, gooi niet te snel weg. Of kinderen hier de boodschap uit gaan halen is niet zeker, maar met de nodige duiding heeft dit boek, naast het feit dat het grappig en spannend is, ook nog een educatieve waarde. Ook de illustraties van Rudi Bogaerts, immer vaag en vol mysterie, vullen met hun grafietzwarte schakeringen de tekst perfect aan.
Aan het eind werd nog een hoofdstuk toegevoegd met praktische informatie over ‘de potloodfamilie’ en haar kenmerken. Met een ludieke insteek à la dierendocumentaire werden hier een aantal weetjes toegevoegd die ook volwassenen zullen verrassen.
Verberg tekst