Bij jou zijn van Takuji Ichikawa past in de rage van romans over ‘pure liefde’ die begin deze eeuw in Japan woedde, na het megasucces van Kyoichi Katayama’s Sekai no chūshin de ai o sakebu (vertaald als Droomeiland, maar de titel betekent: ‘Liefde uitschreeuwen in het middelpunt van de wereld’). Dit werk uit 2001, over een meisje met leukemie en haar geliefde, verkocht zo goed dat het zelfs Norwegian Wood van de koppositie op de bestsellerlijst aller tijden stootte (een positie die Norwegian Wood inmiddels wel terugwon). In het kielzog ervan was ook Bij jou zijn (2003) een enorme bestseller.
Een vader zorgt voor zijn zoontje van zes. Een jaar eerder is de moeder, Mio, overleden. Maar op een dag zit ze daar ineens in het bos, zij het zonder herinneringen aan haar echtgenoot en zoon. De man probeert een verklaring te bedenken, maar uiteindelijk moet hij de situatie gewoon aanvaarden. Voor haar dood zei Mio trouwens dat ze in het regenseizoen terug zou keren ‘om te zien hoe jullie het samen redden.’ Een groot stuk van het boek vertelt de man haar hoe ze elkaar destijds leerden kennen. Kunnen ze hun verliefdheid herbeleven? Zo eenvoudig blijkt dat niet. Op de koop toe hoort pure liefde natuurlijk kuis te zijn, maar als het uiteindelijk toch tot seks komt, is die onwennig en pijnlijk. Ichikawa doet ondertussen met wisselend succes zijn best om de vergezochte plot aannemelijk te houden (Waarom stellen de buren zich geen vragen bij de terugkeer van de vrouw? Waarom zoekt Mio haar familie niet op, of gaat ze niet naar de dokter voor haar geheugenverlies?). 
Wat deze roman ook genietbaar maakt voor wie niet zo houdt van tearjerkers, is de humor. Daardoor wordt hij gered van de meligheid (al hoor je bij de afscheidsscène de violen behoorlijk aanzwellen). Het boek drijft sterk op de dialogen, en in de vertaling de juiste toon treffen was dus cruciaal. Van die taak heeft Geert van Bremen zich uitstekend gekweten. Het klinkt allemaal heel natuurlijk en amusant. Dit is overigens Van Bremens eerste romanvertaling, maar met dialogen heeft hij de nodige ervaring, want hij is zowat in zijn eentje verantwoordelijk voor de ondertiteling van alle Japanse films die bij ons het afgelopen decennium zijn uitgebracht.
Alles wat dezer dagen verschijnt aan Japanse literatuur wordt onvermijdelijk vergeleken met Murakami. Lezers zullen merken dat de vader aan heel wat Amerikaanse literatuur refereert en het jongetje het meest houdt van de boeken van Michael Ende. Maar het zou natuurlijk dwaas zijn daar de invloed van Murakami in te zien; die Amerikaanse culturele bagage hebben alle hedendaagse Japanse auteurs. Bovennatuurlijke gebeurtenissen hoeven we evenmin aan Murakami te linken; dat is een lange traditie in de Japanse literatuur. Een groot verschil met Murakami is alleszins dat op het eind alles netjes afgerond en verklaard wordt, ook de pijnlijke seks. [Luk Van Haute] Verberg tekst

Na het overlijden van zijn vrouw Mio heeft de alleenstaande Takumi het moeilijk om voor zichzelf en zijn zoontje te zorgen. Wanneer tijdens een magische boswandeling Mio weer opduikt, is dat voor vader en zoon een grote opluchting. Ondanks geheugenverlies geeft Mio haar gezin een duwtje in de rug; Takumi en Mio kunnen daarenboven eindelijk hun diepste geheimen aan elkaar vertellen en daardoor rustig hernieuwd afscheid nemen. De Japanse schrijver (1962) schreef een tedere novelle, die emotioneel mooi in evenwicht blijft dankzij de gedoseerde afwisseling tussen nostalgische en hoopvolle momenten. Toch zijn er hier en daar enkele schoonheidsfoutjes. De gebrekkig uitgewerkte randpersonages lopen wat verloren, en hun interactie met de protagonisten blijft te beperkt. Ook de verklarende uitleg waarom Mio zomaar terug in haar gezin kan opduiken, neemt mysterie en interpretatiemogelijkheden weg zonder daarvoor iets in de plaats te stellen. Deze minpuntjes niet te na gesproken, biedt ‘Bij jou zijn’ troost als een echt sprookje en zet het verhaal aan tot denken over liefde en verlies zonder klef te worden. Vrij kleine druk. Verberg tekst