Tim Parks is een schrijver met twee gezichten: hij is de auteur van intense, serieuze romans alsEuropa enBuiten bereik en hij is de man die graag een luchtig uitstapje maakt. In de jaren 1990 schreef hij twee romans rond het personage Morris Duckworth, een Engelsman in Italië met enkele moorden op het geweten:Nieuwe kleren voor Massimina enDe geest van Massimina. Deze zomer voert Parks hem inKunst van het moorden opnieuw op als welgestelde ereburger van Verona.

Duckworth is inmiddels van middelbare leeftijd en heeft de bescheiden wijnhandel van de familie van zijn vrouw uitgebouwd tot een machtig conglomeraat. Hij houdt zich op in dure Veronese bars waar de kleren van vrouwen voornaam ritselen. Antonella, Duckworths wederhelft, hult zich in mink en houdt zich ver van werelds verderf. Liever regelt ze dure bloemen voor de kerk of bidt ze samen met de geestelijke leidsman van de familie, Don Lorenzo. Voor Duckworths lichamelijke verzetje zorgt zijn Arabische stagiaire.

Duckworths gevoel van vorstelijk geluk houdt niet lang aan. De politie arresteert zijn zoon tijdens een rel met voetbalsupporters, zijn dochter lijkt verwikkeld in een onmogelijke liefde en hijzelf voelt het zodanig jeuken dat hij, ter sublimatie van zijn gewelddadige driften, een tentoonstelling opzet met als onderwerp 'moord in de kunst'. Volgens Duckworth is het moment vlak voor de fatale messteek of het dodelijke schot, het enige in een mensenleven waarop twee individuen zich ten volle aan elkaar openbaren, zonder maskers.

Dat klinkt allemaal heel zwaarwichtig en dat isKunst van het moorden niet. Parks heeft zich duidelijk rot geamuseerd met de beschrijving van een provinciaal stadje - want dat is de Verona in dit boek - waar magistraten en politici net zo corrupt zijn als de katholieke kopstukken.

Gekonkelfoes

Duckworth is een zelfingenomen dwaas, 'zich genotzuchtig wentelend in al zijn weelde', maar hij is geen debiel. Hij heeft een scherp oog voor wat er fout is met Italië en dat levert spitsvondige observaties op waarin je duidelijk Parks' signatuur herkent. De Engelse schrijver woont al sinds 1981 in Italië. Duckworths relatie met het land is er een van wrevel én adoratie. Na een dubbele calvados durft hij te mijmeren over de wijnranken en besneeuwde ceders, meestal echter ergert hij zich aan het gekonkelfoes achter gesloten deuren, ook al is het dankzij dat soort praktijken dat Duckworth zijn eigen vel redt.

Je kunt dit boek gemakkelijk lezen zonder de vorige romans te kennen. Parks licht stap voor stap een tip van de sluier en aan het eind snap je wat er in de voorgaande jaren is voorgevallen.

Duckworth praat in de kunstkamer van zijn vijftiende-eeuwse pand met de geesten van de doden, meer bepaald met de mannen en vrouwen die hij heeft omgelegd. Hij heeft een zwak voor Antonella's zusje, zijn eerste vriendin, die ondanks alles nog praat met haar moordenaar.

In het tweede deel belandt Duckworth in de cel voor een moord waarvan hij zich niets herinnert. Hij beweert onschuldig te zijn en schakelt anderen in om de echte moordenaar te vinden. Die zoektocht en Duckworths gespeculeer over splintergroeperingen met nare geselpraktijken binnen de kerk is niet altijd even spannend en origineel. Parks is op zijn sterkst wanneer hij de Engelsman in zichzelf loslaat op het land waar hij met zoveel humor over kan schrijven.

Amusant isKunst van het moorden zeker, maar het is geen Parks-klasieker.

TIM PARKS

Kunst van het moorden.

Vertaald door C. M. L. Kisling, Arbeiderspers, 384 blz., 19,95 ?. Originele titel: 'Painting death'.

De auteur: Britse auteur van veertien romans. Woont in Noord-Italië en schreef daarover ook non-fictieboeken. Vertaler van Italiaanse fictie.

Het boek: een Engelse moordenaar in Verona zet een tentoonstelling over moord in de kunst op.

ONS OORDEEL: een amusant uitstapje.

¨¨¨èè

Kathy Mathys ■

Verberg tekst

Een Britse seriemoordenaar, Morris Duckworth, leidt in Verona een dubbelleven als succesvol zakenman, weldoener en gelukkige huisvader. Na zijn inhuldiging als ereburger van de stad zet hij zich aan verwerkelijking van zijn idee een schilderijententoonstelling te organiseren rond het thema ‘De kunst van het moorden’. Zelf heeft Duckworth al een grote, deels gestolen kunstverzameling vol moord en doodslag. Maar zijn idee stuit op weerstand van de directeur van het Veronese Castelvecchio-museum. Duckworth raakt nog verder ontregeld door het gedrag van zijn kinderen, de broer van zijn Libische minnares, een Amerikaan die in zijn verleden komt wroeten: pedofilie en corruptie in de Veronese elite, ook de rk-kerk. In het tweede deel van deze hybride thriller zit Duckworth opeens vast voor een moord die hij zich niet kan herinneren. Hij lijkt alles kwijt te zijn en hij bekent om onder huisarrest te kunnen uitzoeken wat er is gebeurd. Volgt een trage ontknoping die een hard oordeel inhoudt over Verona als stad onder bestuur van de racistische Lega Nord. Typische misdaadroman van Parks met sympathieke schurken, gefilosofeer over moorden en schilderkunst. Parks heeft moeite de spanning erin te houden, de plot is erg gecompliceerd. Vrij kleine druk. Verberg tekst