Wie andere boeken van Tellegen las, zal zich met De genezing van de krekel snel vertrouwd voelen, hoe vreemd de dierenwereld ook is waarin de eekhoorn de olifant kan dragen. Tegelijk is er het risico voor gewenning. Tellegens belangrijkste wapen daartegen is de taal. Hij slaagt er telkens in om woorden op een bijzondere manier te doen oplichten. Vaak doet hij dat door verrassende combinaties: "De galworm begon te zingen. Het was een schril en luidruchtig lied over vuistslagen en verachting" of "Bomen zijn ingewikkeld. [...] Ingewikkeld en onontkoombaar". Soms maakt Tellegen woorden letterlijk levend. Ze dringen de kamer van de krekel binnen en klimmen zomaar op een brief. De olifant ontmoet op zeker moment "Vallen" en ook "Klimmen". Typisch Tellegen is dat hij ook gevoelens levend maakt. De somberheid van de krekel is van bij het begin een wezen met een eigen wil. De krekel wil het uit zijn hoofd om het te kunnen zien. De vragen die de dieren stellen in Tellegens verhalen, zijn verre van vanzelfsprekend en precies daardoor zetten ze aan tot nadenken en filosoferen.
De lezer wordt uitgedaagd om verbanden te leggen tussen de belangrijkste twee verhaaldraden van de krekel en de olifant. Allebei zitten ze met een "overbiddelijk" iets waar ze vanaf willen, de krekel van zijn somberheid en de olifant van het vallen. Beiden ondernemen wanhopige pogingen. Ze gaan allebei naar de boktor en krijgen les van de mus. De krekel gaat zelfs aan de lamp van de eekhoorn slingeren, iets wat hij anders nooit zou doen en hij klimt mee met de olifant in de boom. De olifant verkleedt zich in eekhoorn en raakt verstrikt in zijn eigen redeneringen: "Als ik klim val ik." "Ik val omdat ik klim." "Ik moet dus niet meer klimmen." "Maar hoe kom ik dan boven in de boom?" Deze laatste vraag duidt meteen het verschil aan tussen het probleem van de krekel en de olifant. Hoewel zijn valpartijen pijn doen, kan hij het klimmen niet laten. Hij moet klimmen, stelt hij zelf geregeld. Hij klimt zelfs in de lucht als hij de boom niet in kan. Als de krekel genezen is, roept die: "Ik zal nooit meer somber worden". De olifant roept vanuit zijn boom: "Ik zal nooit meer ..." De rest van zijn woorden gaat verloren in zijn val. Triest en grappig tegelijk en voor wie dat er in wil lezen, ook een relativering van de woorden van de krekel. Vanaf negen jaar, in 2000 bekroond met de Gouden Uil jeugdliteratuur. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

In het bijzondere bos, waar van alle dieren een exemplaar voorhanden is, leeft óók de krekel. Op zekere dag overkomt hem iets raars. Een onwrikbaar, somber gevoel heeft zich in zijn hoofd genesteld en maakt het leven bijna onmogelijk. Alle dieren, van olifant tot eekhoorn, doen hun uiterste best dat sombere gevoel te verdrijven en ze gaan daarin héél ver. Dat kan, omdat alle dieren met elkaar omgaan als gelijkwaardig in grootte en gewicht en ook wat inbreng betreft. De pogingen van de dieren zijn op fantasievolle wijze en met humor in korte hoofdstukken poëtisch verwoord. Het abstracte gevoel, somberheid, wordt concreet gemaakt en van alle kanten belicht, evenals de daaruit voortvloeiende gevoelens. Machteloosheid en aanvaarding worden duidelijk uit het dwangmatige klimgedrag van de olifant, die zich steeds weer neerlegt bij de gevolgen. Het overbrengen van abstracte begrippen naar voelbare emoties gebeurt op een zeer fijnzinnige en vindingrijke manier. Vanwege de aard van het onderwerp komt het boek beter tot z'n recht vanaf ca. 14 jaar. Winnaar Gouden Uil 2000. Verberg tekst