Dat Toon Tellegen de meester is van het allegorische dierenverhaal is genoegzaam bekend. Zijn bibliografie is wat dat betreft ronduit indrukwekkend: een lange lijst van publicaties, vele malen bekroond met allerlei literaire prijzen. Maar hij kan ook rekenen op een breed en enthousiast lezerspubliek. Dat is veelbetekenend, want ook al zijn ze lief verpakt, Tellegens verhalen zijn in wezen filosofisch. 
In Het lot van de kikker staat het kwaken van de kikker centraal. En het staat symbool voor veel. Het kwaken is niet alleen een manier van communiceren. Het is ook een manier om te roepen, te verleiden, om eenzame dieren te troosten en om feesten op te luisteren. In 55 ultrakorte verhaaltjes roept Tellegen aan de hand van de kikker en zijn kwaken een veelheid aan thema’s op. Het levert een korte, maar uiterst poëtisch geformuleerde gedachtenreis op.
Het lot van de kikker is daardoor ook een aangenaam verraderlijk boek. De verhaaltjes lezen weliswaar vlot weg, je verdwaalt graag in de avonturen van de kikker en zijn vrienden: de egel, de muis, de mier... Nu ja, vrienden zijn het niet echt: ze vinden het gekwaak van de kikker veeleer irritant en meer dan eens verzinnen ze de smerigste listen om van zijn gekwaak af te zijn. Toch kan de kikker weinig anders doen. Het kwaken is het diepste wezen van wie hij is. Hij kan zich geen wereld zonder kwaken voorstellen, en ook geen kikker die niet kwaakt. De kikker valt samen met de geluiden die hij kwaakt. Dat kan luid zijn of stil, hoog of laag, lang of kort, maar kwaken zal het altijd zijn. Dat is zijn essentie, en kwaken is dus zijn lot.
Door de lichte, humoristische en ook kinderlijke (maar niet kinderachtige!) toon van zijn verhalen neemt Tellegen je gezwind mee. En telkens weer beland je binnen de kortste keren in het midden van een existentieel, ethisch of esthetisch probleem. Zou het kwaken ook bestaan als er helemaal geen kikkers waren? Zouden andere dieren ook kunnen leren kwaken, en zou dat even mooi klinken? En wil de kikker zijn kwaken überhaupt wel met andere dieren delen, of houdt hij het liever voor zichzelf?
Filosofische vraagstukken bevattelijk maken door ze in een poëtische dierenwereld te laten gedijen: het is een procedé dat Tellegen al jarenlang toepast. In die zin is er met Het lot van de kikker niets nieuws onder de zon. Verdrietig worden we daar niet van: Tellegen is een grootmeester in wat hij doet, en wat hij doet blijft uiterst relevant en meer dan prachtig. 
[Tom Rummens] Verberg tekst

Deze nieuwe dierenroman van Tellegen (1941) bevat 55 kleine hoofdstukken, met veel dialogen en overpeinzingen van de kikker uit de titel. De kikker is geobsedeerd door de kunst van het kwaken. Soms benauwt het solitaire kwaken hem; hij wil er les in geven, er lezingen over houden, navolgers krijgen. Ja, hij wil zelfs dat het kwaken hem overleeft. Het kwaken gaat met hem op de loop. Hij zoekt een publiek om zijn in alle toonaarden gevatte gekwaak – van weemoedig tot vrolijk – ten gehore te brengen. Dat publiek (van andere dieren) is daar niet altijd van gediend, maar is te wellevend om de kikker ruw het zwijgen op te leggen. Enige zelfingenomenheid heeft de kikker wel, maar hij blijft er sympathiek bij. Menselijke trekken zijn de kikker dus allerminst vreemd. Deze kleine dierenroman is innemend. Met minimale middelen en met welbewuste naïviteit wordt het gedrag van de kikker en zijn obsessie beschreven, maar dit biedt tegelijk enig inzicht in menselijk handelen. 'Als je kwaakt, verveel je je nooit' en zo is het. Normale druk. Verberg tekst